FanFic.nl

Rose Weasley en Scorpius Malfoy: en de verboden liefde. (PAUZE)

Hoofdstuk 11. Een reuze appel om te schillen

Woest en met grote snelle passen liep ze over het schoolterrein. Ze zal hem eens goed laten weten, wat ze van zijn zogenaamd schattige monsters vond. Leerlingen doken snel weg, toen ze haar aan zagen komen. Ze liep bijna rood aan van woede. Voor haar lag een klein stenen huisje. Daar moest ze zijn. Daar zal ze hem aantreffen. Ze begon te rennen in haar woede, wilde ze zo snel mogelijk bij zijn huisje zijn. Het huisje dat vol hingen met kooien, met de meeste vreemdste wezens. Waar de stoelen zo enorm waren ze dat -zelfs nu ze al lang volgroeid was- waarschijnlijk nog steeds niet met haar voeten bij de grond zal kunnen komen Bij het huisje aangekomen bonkte ze met al haar kracht op de houten meters hoge deur. De deur ging open. Daar stond hij. Enorm breed, warrige zwart haar en baard. Met ogen die te klein en kraalachtig waren voor zijn reusachtige hoofd. Hij glimlachte vriendelijk toen hij in het oog kreeg. Hoe durfde hij nadat zijn huisdier, haar dochter zo goed als vermoord had.
'Nee, maar Hermoine dat lang geleje, wat brengt jou hier, ik heb je kindjes leren kenne aardige kindjes, lijken veel op jou en Ron'
Ze besloot maar meteen van wal te steken, want ze van niet van plan om zijn domme praatjes aan te horen.
'JIJ HEBT ROSE BIJNA VERMOORD!!!!!!' schreeuwde ze zo hard als haar stembanden konden verdragen. Hagrid keek haar verward aan.
'Iiiik heb wat!'
'Mijn dochter aangevallen. Of tenminste dat stomme beest van je . Nelly!!!!'
Zo hard als ze kon trapte ze de half reus tegen zijn benen, echt hoog kwam ze niet. Er moest een manier zijn om bij zijn op zijn rug te springen, en al zijn haren uit zijn reuze kop te rukken. Behendig glipte ze langs hem heen, het o zo vertrouwd huisje binnen. Waar ze toen ze zelf op school zat dikwijls thee had gedronken, met uitgedroogde keiharde krentenbollen of niet te kauwen zelf gemaakte toffees.
'Nelly, zal nooit iemand kwaad doen' verdedigde Hagrid zich.
'Nee, natuurlijk niet jou dieren doen niemand kwaad. Ze zijn allemaal zo lief en betrouwbaar. Ik kan je vertellen dat, het bewijs dat het niet zo is op de ziekenzaal ligt. Mijn dochter!!!!!'
Ze sprong op één van de enorme stoelen. En berekende de afstand tussen de stoel en zijn rug. Als ze op de leuning ging staan, haar armen voor zich uitstak en krachtig af zetten was er een kans dat ze zijn rug zal halen. Hagrid stond inmiddels in een ketel te roeren, met een gigantisch lepel.
'Nelly, ken, het nie gedaan hebbe. Is zo'n schatje enkel groot, maar lief is ie zeker.' mompelde hij. Hermoine dook in elkaar en zetten af, ze sprong omhoog en landde -godzijdank of zoals Ron zal zeggen bij Merlijnzijdank midden op Hagrid sterke brede rug. Ze trok met alle krachtig die ze in zich had aan het krullende dikke warrige zwarte haar. Dikke plukken vielen op de grond. Ze was buitenzinnen van woede, hij moest en zal boeten, voor het binnen halen van Nelly. Ze sloeg haar armen om zijn nek, en drukte ze met al haar kracht samen, helaas was de nek van de half reus te dik en lukte het haar niet hem de kelen. Hagrid sprong in het rond als een woeste gorilla. Het hele huisje trilde om zijn gewicht.
'Hermoine dit ken je niet menen!!' jammerde hij. Hermoine lachte vals en stiekem vond ze dat erg leuk om te doen. Voor het eerst en waarschijnlijk ook voor het laatst in haar leven was ze Bellatrix Lestrange dankbaar. Als zij haar niet gemarteld had. Hermoine nu niet geweten hoe een valse lach klonk.
'Hermoi' Verder kwam Hagrid niet. Hermoine had om meer steun te zoeken haar schoenen in zijn ribben geplant, de half reus schreeuwde het uit van pijn.
'En nu is et genoeg!!!' bulderde hij. Maar ze was nog niet klaar met hem, ze schopte en sloeg hem, op alle plekken waar ze bij kon.
'En deze' zei ze. Terwijl met ze haar beide handen een grote pluk haar uit zijn hoofd trok. 'Zijn voor Ron en Hugo'
Ze sprong van Hagrid rug en pakte de grote pook voor de haard, en sloeg er de half reus, hard mee tegen zijn schenen. 'Voor mijn hele familie, en Scorpius Malfoy Rose' beste vriend. Sterf Hargrid. Val dood. Ik wil je nooit meer zien!!!'
Hagrid stortte op de grond neer van pijn en gilde met zware donderend stem. Voldaan liep Hermoine het huisje uit, ze was er in geslaagd, Hargid had kunnen voelen wat haar dochter gevoeld had. Hij wist nu ook hoe voelde om aangevallen te worden. Al was het dan niet door een monster. Al hoewel dacht ze. Zelf leek ik net ook wel een beetje op een monster. Ze liep terug naar het kasteel. Nu kon ze Rose naar het St Holisto brengen. Waar zo hopelijk haar wonden konden genezen, want ook al vreesde ze voor het leven van dochter, toch had ze nog ergens een klein beetje hoop. Hoop dat Rose zal blijven leven. Dankzij de goede zorgen die ze in het St Holisto zal krijgen.

Reacties:

Hermione zei op 8 feb 2014 - 11:14:
Whahaha, Hermelien was echt boos.

RivLovee zei op 26 nov 2013 - 6:25:
Oeff, jij schrijft geniaal, hihi! MELDING, hihi

Rukia zei op 25 nov 2013 - 23:46:
geen idee waarom maar het beeld van een volwassen Hermelien op hagrid 's rug gaf me gewoon de slappe lach
lief trouwens dat ze hem ook een klap voor Scorpius gaf, blijkbaar vind ze hem dan toch de moeite waard