FanFic.nl

Tokio hotel stand alones

Bleu eyes

“Hier is Tokio Hotel!!”� hoorde ik een vrouwenstam roepen. Dat was het teken, we moesten op. We waren in België, hier speelden we voor de laatste keer op een zomerconcert dan hadden we even vrij en daarna zouden we weer naar Amerika gaan. Ik liep achter Tom, Georg en Gustav het podium op onder luid toejuichend gegil. We startten ons optreden met Break away waar iedereen luid mee meezong. Ik kende de volgorde van de liedjes nu al zo goed vanbuiten en mijn teksten was ik nog nooit vergeten dus zong ik zowat op automatische piloot verder. Het was een prachtige dag vandaag, de zon stond hoog aan de hemel en een licht briesje deed mijn haren wapperen. Ik keek naar de menigte, de meeste fans waren meisjes. Sommigen droegen Tokio Hotel T-shirts anderen hadden grote spandoeken vast of gooiden knuffelbeertjes op het podium. Door mijn blik te laten glijden over hen, kregen ze toch allemaal even het gevoel dat ik hen alleen aan keek, ook al was dat eigenlijk niet waar. Ik kon nu eenmaal niet elke fan afzonderlijk aankijken en naar haar lachen. We waren ondertussen aan final day aangekomen. Ik liep naar de linker kant van het podium, bleef even bij Georg staan zingen en liep naar het uiteinde van het podium waardoor de meisjes nog harder gingen gillen, zingen en hoger springen. Net toen ik weer naar het midden van het podium wou lopen, hield iets me tegen. Ik keek recht in de blauwe ogen van een van onze fans. Ze was anders als alle andere, liet zich helemaal gaan op de muziek en sprong net iets hoger dan al de rest. Haar blauwe ogen zouden koud en diep beschreven kunnen worden, maar met haar donker bruine, bijna zwarte haar dat op het ritme van haar sprongen golfde en haar glimlach, deden die ogen mooier, warmer en schitterender uit komen dan ik ooit voor mogelijk achtte. In tegenstelling tot anders keek ik recht in die prachtige ogen, recht door tot in haar ziel. Deze blik was speciaal voor haar en dat wist ook zij. Ik werd helemaal warm vanbinnen en kreeg plotseling het verlangen om haar hier naast me te hebben, dicht bij mij. Om haar te leren kennen. Tom kwam naar me gelopen en bracht me uit mijn dagdroom. Met zijn ogen deed hij teken dat ik me weer moest concentreren en ook met de andere fans bezig zijn. Ik liep dus weer naar het midden van het podium, zong en lachte naar het publiek. Ik deed alle dingen die ik normaal ook deed, maar mijn gedachten zaten verder weg. Bij het meisje met de blauwe ogen. Ik zocht naar een mogelijkheid om met haar te kunnen spreken. Mijn eerste gedachten was haar op het podium roepen om mee te zingen, maar dat mocht ik na die paar keer bij onze andere tour niet meer doen dus die mogelijkheid viel weg. Ik kon na het optreden ook niet zomaar naar haar toestappen en hallo zeggen, dat was al een paar jaar onmogelijk. Ik kon niets anders bedenken en mijn hoop leek te vervagen. Ik had alles wat ik me kon wensen en had de job wat voor mij een hobby, een passie was, zingen. 1 ding ontbrak nog, een meisje waarmee ik al deze dingen kon delen. Iemand dat aan mijn zijde stond en wie ik gelukkig kon maken. Ik miste liefde. We waren aan het laatste nummer aangekomen. Iedereen zong Monsoon luidkeels mee. Ook het meisje zong mee, haar ogen waren gesloten om van het moment te genieten en haar lippen bewogen mee met de tekst. Even sloot ik ook mijn ogen en voelde me op een bepaalde manier met haar verbonden. Het lied kwam op zijn einde en ik opende mijn ogen weer. Ik keek een laatste keer naar ‘haar’, lachte naar de menigte en verdween in de coulissen. We stonden alle 4 al weer klaar om nog een keer op te lopen toen we werden tegengehouden. “Hee, wat is dat hier?”� gilde Tom. We mochten het podium niet meer op, de mensen van dit project waren al alles aan het afbreken en klaarmaken voor de volgende artiest. De woede in mij borrelde op. Wat was dit nu weer? We gingen ALTIJD nog een keer op. De fans wisten dat. Net voor ik kon beginnen schreeuwen tegen de crew hield Gustav me tegen. “Laat het zo, we kunnen er niets meer aan veranderen.”� Hij had gelijk, maar toch bleef het moeilijk. We hadden geen afscheid kunnen nemen van onze fans en dat voelde verschrikkelijk. Geërgerd gingen we allemaal weer naar onze kleedkamer. Ik ging boos zitten mokken in een zetel, even later kwam David binnen. “Er was een probleem..”� ik was zo woest dat ik hem onderbrak. “Ja, dat konden we merken.”� Riep ik. “Bill, alsjeblief. Niemand wou dit, je kan er nu eenmaal niets aan doen. We gaan op jullie site gewoon een boodschap zetten voor het Belgische publiek.”� Voor ik weer kon uitvliegen was hij alweer de deur uit. Een boodschap op de site, alsof dat wat zou uitmaken. Alsof dat genoeg was, onze fans verdienden een degelijk afscheid en ik had er spijt van dat ze dat niet konden krijgen. Diep in mezelf wist ik dat ik niet alleen slechtgehumeurd was om dit voorval, maar ook omdat ik het meisje van mijn dromen had laten passeren. Het was misschien een groot woord ‘het meisje van mijn dromen’. Maar ik had nu eenmaal dat speciale gevoel gehad. Een kriebel door heel mijn lichaam en ik kon aan niets anders meer denken dan aan haar. Ik had het gevoel dat ik haar nodig had en zij mij, dat we bij elkaar hoorden. Ik zat daar maar wat te grommen in de zetel en schrok op van Tom die me mee in een hoekje trok. “Wat was dat daarstraks?”� hij had als enige opgemerkt dat er iets scheelde tijdens Final day, maar ja wat had ik anders kunnen verwachten van mijn tweelingbroer. Ik vertelde hem wat er gebeurd was, wat ik had gevoeld en nog steeds voelde. “Een soort elektriciteit knetterde daarstraks tussen ons. Ik heb het gevoel dat ik nog steeds met haar verbonden ben.”� Tom keek me raar aan. “Ja, ok ik weet hoe raar het klinkt maar het is waar.”�
“Wel dan als je grote broer geef ik je de raad ‘Ga ervoor!’”� moedigde hij me aan. “Ja, Tom, goed gezien hoe kan ik nu met haar praten als wij hier zitten en zij daar op die weide tussen nog een paar honderden fans?”� Tom schudde lachend zijn hoofd. “Broertje, broertje toch. Daarom ben ik dus eerst geboren, heb je echt geen hersentjes daarboven zitten?”� hij tikte tegen mijn slaap maar ik had nog steeds geen idee waarover hij het had.
“We zijn ‘beroemdheden’. Wij hebben bodyguards. Wel zij kunnen haar toch gaan halen. Beschrijf het meisje gewoon aan Saki en hij zoekt haar wel voor jou.”� Het was zo’n eenvoudig idee, dat het stom was dat ik er zelf niet was opgekomen. “Bedankt Tom.”� ik klopte op zijn schouder en liep de kamer uit op zoek naar Saki. Ik vond het al snel en legde de hele situatie uit. “Nee, dat gaat niet, nee het spijt me Bill.”� Dit was mijn laatste kans om haar te ontmoeten, hij moest het doen! “Komaan Saki, ik weet dat jij haar zal vinden. Als er iemand haar kan vinden, dan ben jij het wel! Alsjeblieft!!.”� Ik keek hem aan met mijn schattigste puppyblik in de hoop dat dat zou helpen. “Ik weet het niet…wat zal David hier van vinden?”�
“Wie zegt dat David dit moet weten…”�
“Het is al goed. Ik doe het.”� Ik vertelde hem hoe ze eruit zag en kon nu alleen nog maar hopen dat hij haar zou vinden tussen al dat volk. En op tijd liefst, want we bleven hier niet lang meer, over 2uur moesten we al weer klaar staan om te vertrekken. De volgende 30 minuten duurden langer dan ze ooit gedaan hadden, ik bleef maar ijsberen door de kleedkamer en maakte iedereen nerveus. Ik had ondertussen ook aan Gustav en Georg verteld over haar. “Ze komt wel, rustig nou!”� zei Georg. Ja, hij kon makkelijk praten, ik bibberde op mijn benen en mijn handen waren klam van het zweet. “Misschien was het geen goed idee. Misschien had ik haar niet moeten laten halen, het was maar 1 blik. Misschien is mijn gevoel helemaal fout.”� De twijfels begonnen nu ook toe te slaan.
“Bill, luister. Je kan er niets meer aan doen, je gevoel is nog nooit fout geweest dus vertrouw daar nu even op, je zal nog dankbaar zijn dat je haar hebt laten komen. Stop met twijfelen en ijsberen en zet je neer en wacht gewoon.”� Tom was net klaar toen er op de deur geklopt werd. Mijn hartslag was nu waarschijnlijk over de 100. Saki deed de deur halfopen. “Ik heb haar gevonden.”� Hij deed de deur nu helemaal open. Mijn hart stond even stil en bonkte daarna 2 maal zo hard verder. Daar stond ze. Met die stralende ogen en een verlegen glimlach op haar gezicht. De neiging om naar haar toe te lopen en te omhelzen kon ik nog net tegenhouden. Toms gekuch maakte mij duidelijk dat ik aan het staren was. Als verlamd bleef ik staan, ik kon geen woord zeggen of geen stap verzetten. “Hallo, kom maar binnen en maak het je gemakkelijk.”� Zei Gustav in het Engels om de stilte te verbreken. Tom kwam naar me en gaf me letterlijk en figuurlijk een duwtje in de rug. Ik nam een stap naar voor en ging naast haar (maar met redelijk wat ruimte tussen ons in) zitten. “Ik hoop dat je niet teveel geschrokken bent als Saki naar je toe kwam op de weide?”� vroeg ik. Het was waarschijnlijk de stomste openingszin ooit, maar ik moest het ermee doen. Mijn brein werkte stukke trager en iets beter had ik niet kunnen bedenken. Dit leek nu plots veel moeilijker dan een optreden geven. “Nee hoor.”� Antwoordde ze lief. “Weet je waarom je hier bent?”� durfde ik te vragen. Voor ze kon antwoorden, kwam Georg er tussen. “Kom, jongens - hij deed teken naar Tom en Gustav om op te staan - wij gaan maar eens kijken waar David uithangt.”� Ze liepen alle3 de deur uit en met een knipoog wenste Tom me nog succes. “Ik heb het ook gevoeld.”� Zei ze iets zelfverzekerder. Mijn grootste angst was voorbij nu ik wist dat mijn gevoel niet fout was geweest. “Wat ben ik blij dat je dat zegt. Ik was…bang.”� “Bang? Voor wat?”� vroeg ze. Ons gesprek kwam toch op gang en we werden allebei meer relaxed.
“Als je dat niet gevoeld zou hebben, dan was dit gesprek nogal gíªnant geweest, niet?”� ze lachte even en schudde haar hoofd. “Je hebt gelijk, maar zo’n sterk gevoel is meestal juist. Je moet vertrouwen op dat klein stemmetje in je hoofd.”� Ons gesprek werd bruut afgebroken door David die kwam zeggen dat het tijd was om te vertrekken. Ik zag de teleurstelling in haar ogen toen ze op stond om te vertrekken. “Bedankt dat ik hier mocht komen. Het is meer dan ik ooit had kunnen dromen.”� “Voor mij ook.”� vertelde ik haar hoewel ik niet wist dat ze me begreep kreeg ik het gevoel van wel. Ze deed de deur open en wou vertrekken maar ik hield haar tegen. Ik wist haar naam niet. “Hoe heet je?”� vroeg ik.
“Julie”� ze lachte een laatste keer en verdween op de gang. Ik bleef staan haar na kijkend. Het stemmetje in mijn hoofd deed me beseffen dat ik niets van haar wist, behalve haar naam. Ik moest haar nummer hebben. Nog nooit had ik me zo verbonden met iemand gevoeld na zo’n kort gesprek, ik wou haar niet nog een keer verliezen. Ik zette het op een lopen en schreeuwde zo luid ik kon: “WACHT!”�. Net toen ik dacht dat ik haar kwijt was, zag ik haar golvend haar weer in mijn richting komen. “Mag ik je nummer?”� vroegen we allebei in koor.

Reacties: