FanFic.nl

persoonlijke stand alone's

stand alone voor Doncastababe

De zoveelste klap van vandaag. De zoveelste scheldwoord dat door de kamer wordt geroepen. De zoveelste traan om vanalles en nog wat.
’’Jij! Echt waar! Klein tering wijf’’ Lucas’ stem galmt door de lege grijze koude kamer.
’’Ik kon er niks aan doen!’’ Zeg ik bang. Lucas loopt naar me toe en pakt me bij mijn keel.
‘’Nog een keer zulke acties en je gaat eraan.’’ Zegt hij, ondertussen drukt hij mijn rug stevig tegen de muur en drukt mijn keel dicht.
‘’HEB JE DAT BEGREPEN?!’’ Schreeuwt hij. Angstig knik ik. Lucas laat me los en ik begin te hoesten. Hij loopt naar de donkere gordijnen en maakt ze open. Hij kijkt vanuit het raam naar buiten.
‘’Ik wil je graag terug laten gaan naar Louis.’’ Begint hij opeens. Ik kijk op.
‘’Als ik niet verliefd op je was natuurlijk. Maar nu heb jij dus de pech dat jij nu de mijne bent, en niet meer van die grote kleuter.’’
‘’PRAAT NIET ZO OVER MIJN LOUIS!’’ Gil ik zonder erbij na te denken.
‘’PRAAT NIET OP ZO'N TOON TEGEN ME!’’ Schreeuwt Lucas.
Hij draait zich om en komt op me af.
‘’Dit krijg je ervan!’’ Roept hij en geeft me een stomp in de buik.
‘’LUCAS STOP! IK HOOR SIRENES!’’ Gil ik. Stiekem hopend dat ze voor hier bedoelt zijn en me hier weghalen.
Lucas loopt weer naar het raam en kijkt naar buiten.
‘’Shit! Ze komen hierheen!’’ Roept hij. Weer komt hij naar me toe en sleurt me mee.
‘’Lucas nee! Laat me hier!’’ Smeek ik.
‘’Nooit.’’ Antwoord hij en trekt nog harder aan mijn arm. De tranen rollen over mijn wangen. Lucas sleurt me mee naar het balkon en duwt me de koude lucht in. Ik heb de pech dat het sneeuwt en ik in een jurkje sta. Geen schoenen of niks heb ik verder aan mijn voeten.
Lucas komt ook naar buiten en sluit de deur.
‘’Lucas, waarom?’’ Snik ik.
‘’Omdat ik wraak neem.’’ Zegt hij emotieloos. Hij komt op me af en geeft me een klap in mijn gezicht. Meteen dan duwt hij me tegen de reling aan, waardoor ik bijna val. Ik kan me nog net op tijd vastpakken.
Lucas grijpt me vast, en pakt een pistool.
‘’Nog een woord, en je gaat eraan.’’ Sist hij. Ik knik weer. Ik kijk achter me naar onder. Als ik nu naar beneden zou vallen, zou ik kapot neer vallen.
‘’Nog wat laatste woorden mevrouwtje?’’ Zegt Lucas.
‘’STOP! POLITIE! LAAT HET MEISJE RUSTIG LOS, GOOI JE WAPEN NEER EN DRAAI JE OM MET JE HANDEN OMHOOG!’’ Hoor ik een stem zeggen. Ik kijk over Lucas' schouder en zie 5 politiemannen staan. Geen Louis. De tranen stromen over mijn wangen. Dit zullen wel mijn laatste minuten zijn. Ik de kou bevriezen en vermoord worden door mijn grootste angst, Lucas, en Louis nooit meer zien.
‘’Oke, ik laat haar los.’’ Zegt Lucas, en probeert me van het balkon af te duwen.
‘’NEE LUCAS STOP!’’ Schreeuw ik. Dan hoor ik een knal. Meteen verslapt Lucas' greep en zakt op de grond. Het witte sneeuw onder en langs zijn hoofd wordt razendsnel rood, en ik weet niet wat ik moet doen. Ik sta hier maar half onderkoeld bang en huilend voor de jongen die me hier 2 maanden lang vasthield.
‘’Demi!’’ Ik hoor Louis' stem. Ik kijk op, en zie hem in het deurgat staan. De tranen rollen sneller en ik ren op hem af. Mijn armen sla ik stevig rond zijn nek. Mijn gezicht verstop ik in zijn dikke hoodie en huil helemaal uit. Ik voel dat er een soort deken om me heen wordt gelegd.
‘’Gaan we naar binnen? Je ziet er nogal onderkoeld uit.’’ Zegt louis. Langzaam kijk ik op en knik. Ik laat hem los en Louis slaat een arm rond mijn middel. Zo lopen we langzaam naar binnen. Er worden nog een paar vragen gesteld, en testjes met me gedaan. Daarna mag ik dan eindelijk terug naar huis. Ik krijg warme kleding en schoenen, die ik snel aantrek en dan lopen ik en louis naar zijn auto. Ik ga in de passagiersstoel zitten en kijk louis diep in de ogen aan.
‘’Ik heb je zo gemist!’’ Zeg ik en knuffel hem weer.
‘’Ik jou ook demi bear, ik jou ook.’’ Antwoordt Louis. Zijn stem maakt me meteen gerust. Het geeft me een veilig gevoel. Na een tijdje start Louis de auto en rijden we naar huis. Een kleine 5 minuten later komen we thuis. Louis maakt de deur open en laat me binnen. "Thanks Lou." Zeg ik. Ik doe mijn jas uit en wacht op Louis.
"Zijn nanette en maud er ook?" Vraag ik. Louis haalt zijn schouders op. Ik glimlach. Kleine deugniet ook! Ik weet vrijwel zeker dat Harry, Zayn, Liam en Niall er zijn, meestal hangen ze hier ergens rond. Als Louis zijn jas ook heeft opgehangen lopen we naar binnen.
"HOME!" Roepen ik en Louis automatisch, dat deden we altijd. Ik kijk de kamer in. En daar zitten ze dan. Ze kijken vol ongeloof mijn kant op.
"DEMI!" Roepen Nanette en Maud dan. Ze rennen op me af en geven me een groepsknuffel.
‘’Ik heb jullie zo gemist!’’ Zeg ik. Ik laat hun los en geef de andere ook nog een knuffel.
Ik ben dus toch niet dood! Alles komt toch nog tot een mooi einde, kan het nog beter?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.