FanFic.nl

Danger

Je kent me niet eens

God had andere plannen voor mij vanavond. Alles wat ik wou is voor een keer samen met Carly lol hebben. Maar nee hoor, god verbood dat ik ook maar enige lol had.

Het koste me een tijdje om alles een plekje te geven van wat er gebeurt was. Ik was in shock vanaf het moment dat ik het bloed van het hoofd van de man zag vallen, en het levenloze lichaam in elkaar zag zakken. Mijn maag draaide om. Ik beet op mijn lip, en sloeg mijn hand voor mijn mond, om ervoor te zorgen dat ik niet begon te schreeuwen.

Ik kon niet meer ademen, ik kon niet meer bewegen, maar ik kon ook niet weg kijken. Mijn knieën werden slap, en het leek wel alsof mijn voeten aan de grond waren vast geplakt.

Alles wat ik op dit moment kon doen was vloeken op mijn leven.

Toen ik opkeek, zag ik Danger mijn kant op kijken. Zijn ogen onleesbaar en angst werd me de baas.

Mijn keel werd droog, en ik begon met mijn hoofd te schudden. Ik wilde hem vertellen dat ik niks had gezien, maar dat werkte niet. Hij fluisterde wat naar de jongens en kwam mijn kant op zonder dat iemand het zag. Ik wist niet of ik weg moest rennen of niet. Maar ik wilde het risico niet nemen om dood te gaan. Tenminste niet nu.

Hij sloeg zijn arm om mijn middel en gooide me over zijn schouder. Het gebeurde allemaal zo snel. Ik kon het allemaal niet zo snel verwerken van wat er gebeurde tot hij me in een bijrijdersstoel gooide van, wat het leek, zijn auto.

Als ik al bang was, was ik nu zeker doodsbang.

Ik wist niet wat ik moest doen. ik zat daar gewoon, onbewogen, met mijn ogen rond te kijken om te zien of er iets was dat mijn leven in gevaar kon brengen. Een mes misschien? Een bom? Een ander pistool? Maar ik zag niks. Ik zuchtte van opluchting. Maar het verdween snel toen de deur naast me opende en Danger zelf instapte. Hij keek niet heel blij.

Zonder iets te zeggen startte hij de auto en reed van het parkeerterrein af. En dat was het moment dat mijn hersenen weer begonnen te werken. ‘’Waar breng je me naar toe? Ga je me vermoorden? Oh God, ik wil niet dood…’’ mompelde ik. Ik werd oncomfortabel bij de gedachte dat mijn lichaam in stukjes in het bos lag, en niemand die het kon vinden.

‘’wees eens stil, ja?’’ beet hij. Zijn stem klonk zo bitter, dat ik abrupt m’n mond hield.

Ik voelde de spanning in de auto, en ik begon te spelen met mijn vingers, en ik beet op mijn lip om mezelf ervan te weerhouden te gaan praten, maar het lukte niet. Ik moest weten wat er met me ging gebeuren.

‘’hey, ehm, Danger?’’ Ik kon mezelf wel slaan om hoe stom het klonk.

‘’Dude, wat je naam ook is, ik wil je niet boos maken ofzo, maar ik moet nu echt naar huis. Het is al laat, en als mijn ouders erachter komen dat ik weg ben, ben ik dood. Letterlijk.’’

Het enige antwoord wat ik kreeg was een lach. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog van verwarring.

‘’wat is er zo grappig?’’

‘’jij.’’ Hij keek in de zijspiegel. Hij had een glimlach op zijn gezicht toen hij even naar me keek, om vervolgens weer voor zich op de weg te kijken.

‘’ik?’’ ik krabde gênant mijn nek. ‘’Wat is er met mij?’’

‘’Je zit met iemand in de auto waarvan je net hebt gezien dat ie iemand heeft vermoord, en jij kunt alleen maar denken aan dat je in de problemen komt….. met je ouders?’’

Hij keek me aan. Hij had de volledige aandacht op mij gericht. Ik slikte de bal speeksel door die zich had gevormd in mijn keel.

‘’ehm, nou ja, zie je… Mijn ouders zijn zoveel enger dan jij. Geloof me als ik zeg dat jij niks bent vergeleken met mijn ouders qua iemand bang maken. En trouwens jij hebt vast je redenen voor wat je doet. En dat is prima. Het maakt mij niet uit. Zolang ik maar blijf leven. Maar dat gebeurt dus niet als mijn ouders erachter komen dat ik weg ben.

‘’je bent echt een heel frustrerend meisje. Dat weet ik wel.’’ Hij lachte.

‘’nou jij bent anders ook niet makkelijk hoor.’’ Ik legde mijn hand onder mijn kin, en leunde op de armleuning.

‘’je kent me niet eens.’’ Protesteerde hij.

‘’ ik weet genoeg, en ik zag genoeg om te weten dat je problemen voorspelt.’’ Gaf ik toe terwijl ik op mijn wang beet.

‘’je hebt dus over me gehoord?’’ hij haalde een wenkbrauw omhoog toen ik me naar hem omdraaide.

‘’Yep, maar meer dan ik wou. Geloof me.’’ Ik stak mijn vrije hand op en schudde mijn hoofd, voordat ik hem weer op mijn schoot neerlag.

‘’En jij gelooft hen?’’ hij perste zijn lippen samen, en hield zijn ogen op de weg, toen hij een andere weg insloeg. Hij hield zijn rechterhand aan de onderkant van zijn stuur, en zijn linker hand lag er bovenop. Hij stak zijn linker hand in de zak van zijn lerenjasje.

‘’nee…’’ ik dacht terug aan het gesprek dat ik had met Carly. Maar toch… Ik heb hem wel iemand zien vermoorden.

‘’Goedzo.’’ Hij haalde een pakje sigaretten uit z’n jaszak. Hij maakte het open en haalde er een sigaret uit, hield het tussen zijn lippen, en stak het aan. hij gooide het pakje weer terug in zijn zak.



‘’want ik weet zeker dat de werkelijkheid veel erger is.’’ Hij blies een perfecte ring rook uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.