FanFic.nl

kelsey - book of trust.

(no subject)

Het harde leven komt je tegemoet en haalt al het pijn uit je.

De tranen verlies je en je denkt niet meer helder na. Je hebt iemand nodig maar die laat je hand los. en loopt weg van je. Die gene laat je in de steek. Je valt naar beneden met een harde klap val je neer. Niets doet het meer. Je opent je ogen moeizaam. Je ogen kijken de wereld rond. Achter elk oog zit een traan die eruit wil komen. Het verdriet zit dan zo hoog. Huilen heeft altijd een reden. Ik loop veder en kom bij een boek aan. Het is donker en kil. Je opent het boek verschillende kleuren en gelach komen eruit. Foto’s van eerst. Van toen het nog fantasie was en dat je als kind geen problemen zag. Een traan rolt over mijn wang. Vroeger was vroeger geen zorgen en geen pijn. Mijn ogen hebben al zo veel pijn meegemaakt dat ik het mijn ogen niet meer wil aan doen en hoe hard ik ook vecht mijn ogen blijven het zien.

Ik steek mijn hand uit naar het plaatje het lachende meisje kijkt me aan en steekt haar hand uit. Maar het is een plaatje.. geen werkelijkheid. Ik kan niet meer terug naar hoe het was. Dat perfecte leventje alles in regenboog kleuren. Het is niet echt! Ik deins terug. Ik hoor gelach achter me rug. Mensen die praten negatief over je en roddelen. Ze weten niet hoe ik me voel. Als ik het wil uitleggen ben ik weer een drama Queen. Ze weten niet dat ik huil in me bed. Dat ik alles maar weg lach en dat ik me groot hou. Dat het me niets kan schelen. Maar zo ben ik niet! Ik ben iemand die gevoelig is en die mensen wil helpen. Ik kan toch niet altijd doen alsof. Maar dan verdwijnt die gedachte weer.

De vraag aan mezelf is dan: waarom altijd positief als alles maar fout gaat. Dat als je een keer iets goeds hebt gedaan of een liefde hebt gevonden, waarom word dat dan van je afgenomen? Wat is daar dan nog positief aan? Het is alsof de duisternis je opslokt en je gevangen houd. Gevangen in het donker
Ik wil stil zijn en me verstoppen me zelf niet laten zien. Ook al ben ik stil en terug getrokken hoor ik de woorden in mijn oor gefluisterd je bent een aandacht trekker je bent echt een aanstellen, maak er toch niet zo`n drama van, je vraagt om negatieve aandacht. ik sluit me ogen en probeer niet te huilen. Ik wil me groot houden dus draag ik mijn masker. Maar langzamer hand vervaagt hij en zie je mijn echte emotie mijn verdriet en pijn..
Mensen kunnen het erger hebben dan mij zeg ik dan. Maar iemand heeft mij verteld dat ik dat niet moet zeggen nee.. iedereen heeft pijn en verdriet voor zichzelf en die pijn kunnen ze niet voelen.

Beste vriend kwijt door een stomme reden.nog steeds ben ik daar stuk van maar laat dat niet zien. Ik blijf dan thuis, doen alsof ik ziek ben.. om alles te verbergen. Mijn gedachten wurgen mij in me slaap. Slechte nachten en gepieker. Natte wangen die tegen mijn kussen plakken. Angst voor wat er morgen gaat gebeuren angst of ik het nog wel trek.
Elke keer opnieuw en opnieuw.
weer ben ik de gene die valt.
Opnieuw beklim ik mijn berg en wil mijn doel bereiken, maar als ik eenmaal een hand heb die mij omhoog trekt is het niet sterk genoeg. Ik kijk met behuilde ogen in die van hen. de ogen veranderen in duistere zwarte diepe ogen en laat me dan los. zonder gevoel. Het kijkt niet meer om en laat me in het diepe vallen.

Reacties: