FanFic.nl

A new life

7) TOM...

Even later kwam een vrouw met blond haar naar ons toegelopen. Ik herkende haar van op internet. Het was Simone de moeder van Tom en Bill. Haar ogen rood van het wenen en ze zocht bezorgd naar Bill. Gustav en Georg praatten met haar in het Duits dus ik verstond niet wat ze zeiden, maar ik veronderstelde dat ze vertelden wat er gebeurd was en waar Bill naartoe was gelopen. Ze hadden mij blijkbaar ook voorgesteld want Simone kwam naar me toe lachte en gaf me een knuffel. Daarna liep ze weg, de hall in waar daarstraks Bill ook was in verdwenen.
Bills pov: Ik liep door de gang, goed wetende dat nu Gustav, Georg en Nele naar me keken of over me aan het praten waren. Het kon me geen bal schelen! Ze snapten er niks van! Ik kende Tom al heel mijn leven, hij was er altijd voor mij geweest. We hadden samen in de klas gezeten, waren samen gepest geweest om onze andere stijl, we hadden samen gehuild toen onze ouders gingen scheiden, we hadden samen een bandje opgestart. We hadden alles SAMEN gedaan. Tom was er altijd geweest voor mij en ik was er voor hem. We waren 2 handen op 1 buik en wisten alles van elkaar. Ik vertelde Tom mijn diepste geheimen, mijn gíªnantste momenten, alles. Hij reageerde op alles zoals een echte broer. Hij lachte me niet uit, troostte me als het nodig was, hij was de beste broer die ik me kon wensen. We waren samen ter wereld gekomen en hadden altijd gezegd dat we ook samen zouden sterven. Ik hoopte, bad dat het nog niet zover was. Ik had Tom nodig. Zeker op een moment als nu. Niemand begreep hoe ik me voelde, niemand wist wat ik doormaakte, niemand kon me helpen. Alleen Tom. Tom zou perfect weten wat er in me omging, hij zou me troosten op een manier dat niemand anders kon. Maar Tom was er nu niet, ik moest dit alleen doen. Ik moest mezelf troosten, mezelf blijven vertellen dat alles weer goed kwam met men broertje. Dat alles weer werd als vroeger. Het was alleen moeilijker als ik dacht. Ik voelde me meer alleen dan ik ooit had gevoeld. Ik wist niet wat ik moest doen zonder Tom, zonder mijn grote broer. Hij hamerde er altijd weer op dat hij wel 10minuten ouder was als ik. Elke keer ergerde ik me er wat aan, maar vandaag had ik mijn grote broer nodig. Ik had heel de tijd maar doorgelopen, rechtdoor, tot ik niet meer kon. Ik was stil blijven staan en keek naar buiten. Nu stonden er, in tegenstelling tot daarstraks, een heleboel meisjes voor de deuren van het ziekenhuis. Ze hadden spandoeken, borden, beertjes vast. Ik wist dat ze het allemaal goed bedoelden, maar ik kon het niet aanzien. Ze wisten maar half wat ik, wij allemaal, doormaakten. Ze snapten er niks van. Op een moment als deze wou ik gewoon even alleen zijn, hoe lief de fans ook waren voor mij, hier hoorden ze niet bij te zijn. Ik draaide me weg van het raam en keek in de vermoeide ogen van m’n mama. Ze nam me in haar armen en ik voelde me voor het eerst in een paar uur weer veilig. “Oh Bill toch”� fluisterde ze wanneer ze naar me keek en zag hoeveel ik hieronder leed. “Mama, ik kan het niet. Ik mis Tom zo. Ik heb hem nodig, hij mag niet weggaan.”� Snotterde ik. De tranen rolden over mijn wangen, ik liet ze gewoon begaan. “Hej, lieverd, Tom komt er wel doorheen. Hij is sterk. Hij heeft jou ook nodig. Wanneer hij uit de operatiekamer komt, om beter te worden. Jij moet er dan zijn voor hem.”� Ze keek me moederlijk aan terwijl ik haar woorden liet doordringen. “Dat wil niet zeggen dat je niet mag huilen. Laat het er maar uit.”� Ik legde mijn hoofd op haar schouder en huilde alle emoties van de voorbije uren eruit. Toen ik uitgehuild was keerden we terug naar de anderen. Ik ging naast Nele zitten en keek voor de eerste keer vandaag ik haar ogen. Ik voelde me schuldig over mijn gedrag van daarstraks en probeerde haar dat te zeggen me een glimlach. Het deed me deugd om haar terug te zien lachen, ze had het me vergeven. Een uur later kwam de dokter door de deuren van de operatiekamer naar ons. Van zijn gezicht konden we aflezen dat er iets niet in orde was. Hij keek ons met ogen vol medelijden aan. “De operatie is gelukt, maar... Tom is in een coma geraakt. We hebben geen idee wanneer Tom daaruit zal ontwaken. Het kan een paar dagen zijn, een paar weken of misschien wel maanden. We brengen Tom nu naar een kamer en dan mogen jullie bij hem, wel niet allemaal tesamen. Het spijt me.”� Hij draaide zich om en liet ons verslagen achter. We zagen nog net verplegers met Tom op een bed voorbij komen. Hij lag er zo stil, levenloos. Het deed zo’n pijn om m’n broertje daar zo te zien liggen, onwetende wanneer hij weer zou ontwaken.

Reacties: