FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Het spel

“Dames en heren! Welkom bij een nieuwe aflevering van Sisinde! De reality spelshow waarbij vier volledig vreemde mensen terug gestuurd worden in de tijd en op de proef gesteld worden. Als ze er samen levend uit komen kunnen ze elk vijfduizend euro winnen!”

“Deze aflevering keren we terug naar het oude China met de jonge keizer Wenxhuan die wel een heel speciaal verjaardagscadeau wenst. Hij mag kiezen wat hij wil, maar van alle dingen die hij kan kiezen, kiest hij voor het entertainment van onze vier jonge mannen.”

De vier jonge mannen waren aan het wachten in een ruimte, allemaal in het wit gekleed. Ze waren zenuwachtig en zeiden niets tegen elkaar. Wat konden ze zeggen? Ze hadden absoluut geen idee wat hen te wachten stond. Er waren wel een paar zeteltjes, spiegels en instrumenten aanwezig voor als ze wat tijdverdrijf nodig hadden. Een jonge vrouw kwam de ruimte binnen.
“Het is tijd. Volg mij alstublieft.” Onmiddellijk kreeg Leander een flits voor zijn ogen. Hij zag iets rood maar het ging allemaal te snel om te weten wat het precies was. Het gebeurde wel vaker dat hij iets kon zien wat nog te gebeuren stond. Jammer genoeg was het nu iets te kort, waarschijnlijk door de zenuwen. De mannen volgden de jonge vrouw. De presentator zou hen nu waarschijnlijk bij naam omroepen; Arthur, Nathaniël, Gabriel en Leander.

In stilte liepen ze door de gang. De vrouw was al door de deur voor hen verdwenen. Achter hen sloeg een andere deur vanzelf dicht. Op het moment dat die deur dichtsloeg keken ze even achter zich. Toen begonnen de lichten te flikkeren. Hun hartslag ging omhoog, maar toch liepen ze door tot het einde van de gang. Tegen de tijd dat ze aan het einde kwamen, was het licht alweer aan. Leander draaide aan de deurknop, maar de deur gaf niet mee. Hij trok er nog eens aan, maar de deur bleef op slot. De lichten begonnen opnieuw te flikkeren en nu kon je toch ongerustheid op hun gezichten lezen. De vier jonge mannen hadden absoluut geen idee wat er aan de hand was. Toen werd het donker.

Enkele ogenblikken later ging de deur open. Ze werden verblind door het daglicht en waren plots helemaal zwart gekleed.
De jonge mannen wandelden rustig verder, de omgeving in zich opnemend.
Een vlag, meerdere vlaggen. Rood, soldaten in het rood en zwart gekleed, in twee lange rijen, een doorgang vormend. Ruiters. Een soort tempel in de verte. Ze wandelden verder, het was het enige dat ze konden doen. De mannen keken om hen heen, een paard dat briest, een gele vlag met een soort draak op, een jonge vrouw met een wit gezicht. China, ze waren in het oude China. Aan het einde van de doorgang ging men de trap naar de tempel op. Niemand hield hen tegen, dus ze gingen gewoon verder.

Toen ze de tempel binnen gingen, kwamen ze in een grote ruimte. Bovenaan de treden zat een jong persoon in het goud gekleed. Aan weerszijden stonden verschillende jonge vrouwen en enkele oudere mannen. De vier jonge mannen wandelden de trappen op en knielden op kussentjes die voor hen voorzien waren. Leander herkende de kleuren om hem heen van in het korte visioen maar wist nog steeds niet wat hen te wachten stond.
Gabriel herkende de presentator van het spelprogramma tussen het volk dat aan de zijkanten stond.

Vier jonge vrouwen kwamen naar beneden gewandeld en overhandigden hen perkamentrollen. De deelnemers begonnen te lezen.
“Dit kun je niet menen.” Zei Leander tegen de andere mannen.
Elk van hen werd weggeleid en moest een van de tradities aanschouwen en samen zouden ze er een ondergaan.
Ze werden allemaal ergens achtergelaten. De kijkers van het programma zouden meteen ook zien hoe ze werden opgemaakt voor hun gezamenlijke opdracht. Ze kregen de traditionele klederdracht van de krijgsmannen aan. Een mantel, handschoenen, iets wat op een korset leek en een masker, zo kon men elkaar niet meer herkennen. Als laatste kregen ze allemaal een zwaard. Vlijmscherp en dodelijk. Men kwam met zijn allen op één punt samen. Niet wetend wie wie was. Daarbij kwam dat er ook nog eens vier Chinese krijgers waren.

Ieder trok zijn zwaard. Bijna riepen ze ‘Een voor allen, allen voor een’ maar dat deden ze dan toch maar niet. Toen begon het gevecht. Slechts vier van hen zouden het gevecht overleven. Nu moesten ze gewoon zorgen dat zij het waren. Natuurlijk mag het publiek nog niet meteen weten wie het zou overleven.
Terug naar de Chinese tradities. Leander ziet hoe een groep gemaskerde mannen drie jonge vrouwen offeren.
Om het spannend te maken toont men heel kort beelden van het gevecht, maar gaat men over naar Arthur. Hij moet aanschouwen hoe een volwassen man borstvoeding krijgt. Gabriel ziet iemand die aan zelfkastijding doet. In shock kijkt hij toe. Als laatste ziet Nathaniël hoe iemand een zwart balletje in de mond van een dode oude vrouw plaatst.

Het gevecht gaat verder en een voor een vallen er lichamen neer op de grond. Tot ze nog slechts met vier overblijven. Uit reflex plaatsen ze hun zwaarden op elkanders keel. Ze kijken naar elkaar en laten hun zwaarden langzaam zakken.
Trillend halen ze hun maskers af. Blijdschap en opluchting is van hun gezicht af te lezen. Dit is een avontuur dat ze nooit gaan vergeten. Zowel de cultuurshock als de inspanning. Ze krijgen een geldprijs maar nog veel belangrijker, ze hebben er drie nieuwe vrienden bij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.