FanFic.nl

It started with an elevator|| Niall Horan [Afgerond]

Sixteen~Sightseeing with the boys

Natuurlijk had ik moeten weten dat London verkennen met vijf super beroemde en hyperactieve jongens niet heel normaal zou zijn, maar een meisje mag dromen, toch? Het begint in ieder geval al lekker als we de straat uitlopen en Louis’s oog op de Starbucks valt. ‘Hebben!’ schreeuwt hij. Over dramatisch grijp ik mijn oren vast. ‘Dude, ik loop naast je.’ Hij lacht alleen maar en ik rol mijn ogen. ‘Wie is er nog meer in voor Starbucks?’ vraagt Paul. Langzaam steken we alle zes onze handen op en hij glimlacht. ‘Oke, laten we gaan.’ We lopen richting de ingang en stappen naar binnen. Meteen keren verschillende tieners die in de winkel zitten hun hoofd en beginnen ze te gillen. Mijn gezicht vertrekt weer en ik staar zuur voor me uit. Louis lacht en knijpt in mijn wangen. ‘Awh come on. Zo erg is het toch niet?’ Als antwoord sla ik zijn handen weg en been naar de balie. Thomas loopt met me mee terwijl de anderen bij de jongens blijven. Die worden namelijk bedolven door de tieners. ‘Een Mocha Frappuchino alsjeblieft,’ zeg ik tegen het meisje. Ze knikt en maakt het klaar, waarna ze de beker met mijn naam erop aan mij geeft. Vragend trek ik een wenkbrauw naar haar op en ze wordt rood. ‘Ik ehm ik ben fan van ze.’ Diep zuchtend gooi ik het geld op de balie en draai me om, om vervolgens naar de jongens te lopen. ‘Ik ga naar buiten, Ni,’ meld ik hem. Hij kijkt me snel aan en knikt. Ik glimlach naar hem en loop dan naar buiten, Thomas dicht achter me aan.

Buiten de Starbucks zak ik neer op een bankje. ‘Kom zitten, Thomas.’ Hij gehoorzaamt en neemt naast me plaats, ondertussen de omgeving in de gaten houdend. ‘Zo, ben jij nu mijn persoonlijke bodyguard of zo?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Zo zou je het kunnen noemen ja.’ Ik lach kort. ‘Dan ben ik blij dat jij het bent. Je hebt tenminste wat humor.’ Hij lacht en zakt wat achterover. ‘Ach ja, iemand moet ze toch aan het lachen maken?’ Ik lach en neem een slok van mijn drinken. ‘Doen ze dat zelf niet al genoeg?’
‘Misschien.’
‘Ja dus.’
‘Ik zei misschien.’
Ik lach en klop hem op zijn knie. ‘Ik ken ze nu al wel een beetje hoor, Thomas.’ Hij lacht en schud zijn hoofd. ‘Trust me, dit is nog maar het puntje van de ijsberg.’
‘Het is toch topje van de ijsberg?’
‘Nee, puntje.’
‘Topje.’
‘Puntje.’
‘Topje.’
‘Puntje.’
‘Topje.’
‘Puntje.’
‘Top-oh hee Niall.’ Lachend kijkt hij ons aan. ‘Wat doen jullie?’ Ik lach en schuif een stukje op zodat hij naast me kan zitten. ‘We waren aan het discussiëren of het nu topje van de ijsberg of puntje van de ijsberg was.’ Verbaasd kijkt hij ons aan. ‘Iedereen weet toch dat het topje is?’ Lachend steek ik mijn tong uit naar Thomas. ‘Haha, burn. Ik had gelijk.’ Hij snuift en staat op. ‘Niet cool dit.’ Ik giechel en Niall lacht. ‘Anyways, wat doe je hier? Moet je niet binnen zijn?’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik wilde je niet alleen laten.’ Ik awhh en hij bloost. Dan komen ook de anderen naar buiten stromen, allemaal met een koffie in hun handen. Nu pas valt me op dat ook Niall een koffie in zijn handen heeft. ‘Zullen we dan maar weer gaan?’ vraagt Paul. We knikken en Niall staat op, waarna hij mij zijn hand aanbied. Ik pak hem aan en hij trekt me omhoog waarna hij een arm om mijn schouders slaat. ‘Goed, my friend. Wij gaan je London eens laten zien.’

Lachend zak ik neer op een stoel bij een van de restaurantjes voor het paleis. In drie uur tijd hebben ze me langs de Big Ben, Oxford street en de Tower bridge gesleurd. Momenteel is het twee uur en barsten we allemaal, voornamelijk Niall, van de honger. ‘Zou ik die gasten aan het lachen kunnen krijgen?’ vraagt Louis die aan mijn linkerkant zit. Hij wijst naar een van de mannetjes voor het paleis. ‘Tuurlijk niet,’ zegt Harry, ‘die mannen zijn goed getraind.’ Louis trekt een wenkbrauw op en ik doe een facepalm. ‘Harry, waarom zei je dat?’ Niall knikt. ‘Je beseft toch wel dat Louis het nu juist wil proberen?’ Hij klapt zijn mond open, maar geen geluid komt eruit. Voordat we ook maar iets kunnen doen is Louis al opgesprongen. ‘Als ik hem kan laten lachen betaal jij de lunch, Harry. Kan ik het niet dat betaal ik de lunch.’ Liam steekt snel zijn handen op. ‘Wat nou als jij, Louis, blijft zitten en niks doet en ik de lunch betaal?’ Liam kijkt snel naar mij en ik knik, zijn hint begrijpend. ‘Louis, je wilt toch niet je wifey voor schut zetten?’ Snel kijkt hij naar mij en zakt dan diep zuchtend neer op zijn stoel. ‘Best.’ Opgelucht zuchten Liam en ik en ik pak de kaart op. ‘Goed, wat zal ik eens nemen?’
‘Ik zou een simpele omelet nemen of zo,’ stelt Niall me voor. ‘En wat neem jij dan?’
‘Waarschijnlijk ehm een steak of zo.’
‘Heb je honger of zo? Wacht nee, beantwoord die vraag maar niet.’ Hij lacht en ik grinnik. ‘Kan ik u iets te drinken brengen?’ vraagt een ober beleefd. Gelukkig voor ons hadden we al besloten wat we wilden drinken, dus Zayn is snel met het geven van die bestelling. ‘Drie thee, een cola light en twee Fanta.’ De ober schrijft alles op en knikt dan naar ons. ‘Uw drinken komt er dadelijk aan.’ Hij verdwijnt en ik richt mijn blik weer op de kaart. ‘Hmmm.’ Met mijn ogen scan ik de woorden en kies uiteindelijk voor een dubbele sandwich. Al snel is de ober terug met onze drinken. ‘Kan ik uw bestelling opnemen?’ We knikken en bestellen allemaal wat we willen. ‘Uw bestelling zal zo snel mogelijk arriveren.’ We knikken en hij verdwijnt weer. ‘Zo, wat zijn jullie plannen voor Kerstmis?’

Na een heerlijke lunch slepen de jongens me verder mee door London. Uiteindelijk belanden we bij de London Eye. ‘Oh my god, kunnen we erin?’ vraag ik enthousiast. Niall kijkt me glimlachend aan en richt zijn blik dan naar de anderen. ‘Zullen we?’ Ze knikken en we lopen langs de rij naar voren. Ze laten ons meteen door en we stappen een cabine in. Zo blij als een kind in de snoepwinkel loop ik naar het raam en staar naar buiten. Erg veel is er nog niet te zien, maar dat verandert snel zodra we beginnen te bewegen. Een geluidje van opwinding verlaat mijn mond en Niall grinnikt. Vol verwondering staar ik naar buiten, betoverd door hoe London er vanuit de lucht uitziet. ‘Mooi he?’ vraagt Niall. Ik knik dromerig en blijf mijn blik naar buiten gericht houden. ‘Weet je, eigenlijk zouden we dit een keer ’s avonds moeten doen. Dan is er vuurwerk,’ zegt Niall zachtjes. ‘Serieus?’ Met grote ogen draai ik me naar hem toe en hij knikt. ‘Ik neem je een keer mee.’ Blij geef ik hem een knuffel en richt mijn blik dan weer naar buiten. Al snel is de rit over en stappen we weer uit. ‘Zullen we terug naar het hotel gaan en vanavond samen dineren?’ vraagt Liam. ‘Klinkt goed,’ zeg ik. We stemmen er allemaal mee in en beginnen dan de tocht naar het hotel.

Reacties: