FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 7: Plannen

Bella's POV
“Shoppen!” roept Alice zo hard dat ik mijn oren moet bedekken.
“Alice, je weet dat ik dat niet leuk vind.” zeg ik tegen haar.
“Dat weet ik, maar ik beloof je dat het deze keer echt leuk wordt!” en ze schenkt Edward een sluwe glimlach. Waarom dat nou weer vraag ik me af?
Ik zucht, ik kom er toch niet onderuit “Oké Alice, maar als ik het niet leuk vindt vandaag gaan we 3 maanden lang niet meer shoppen. Begrepen?” daar zakt haar gezicht even van in.
“Bella, doe me dat niet aan.” zegt ze met zo'n zielig gezicht dat ik bijna weer in stem.
“Jij mag gewoon nog shoppen Alice. Ik hoef alleen niet mee dan.” daar wordt gelijk haar gezicht weer vrolijk van. En ze stemt er makkelijk mee in.
“Deal.” zegt ze. Ook al lijkt ze erg zeker dat ik het gewoon leuk ga vinden. “Maar als je het wel leuk vind vandaag gaan we 1 keer per week shoppen de komende 3 maanden.” zegt ze. Ik schrik me dood en ik kan mezelf al helemaal voor stellen hoe mijn gezicht er nu uit ziet. Horror. Grote horror staat er op mijn gezicht geschreven.
“1 keer in de 2 weken?” vraag ik met een verschrikte stem. Alice denkt er even over na en besluit dat dat altijd nog beter is dan normaal.
“Oké, maar geen discussies als je mee moet. Begrepen?” vraagt ze mij. Ik knik snel, bang dat het aantal keren shoppen weer hoger wordt anders. “Oké!” zegt ze met een enorme glimlach op haar gezicht en ze pakt mijn hand en begint me naar de trap te duwen.
“Waarom gaan we naar de trap toe als we gaan shoppen?” vraag ik aan Alice.
“Omdat je wel eerst mooi gemaakt moet zijn om te gaan shoppen.” zegt ze met een onschuldig gezichtje. Mijn gezicht vertrekt van horror. Oh nee, ik wil niet. Ik begin tegen te stribbelen, maar Alice heeft me stevig vast. “Geen zorgen Bella, ik zorg dat het snel voorbij is.” probeert ze me gerust te stellen. Het helpt niet.
Ik weet dat ik er niks tegen kan beginnen, dus ik zucht en begin maar mee te lopen. Ondertussen hoor ik licht gegrinnik achter ons. Als ik omkijk zie ik dat iedereen zachtjes staat te lachen, zelfs Edward. Verrader.
Als we boven bij Alice's kamer zijn aangekomen staat ze ineens voor me met zo'n grote kist dat ik bijna een hartaanval zou krijgen. Ik zucht nogmaals en ik hoor iedereen beneden nu echt heel hard lachen. Vooral Emmett, hij steekt er met zijn oorverdovende lach enorm boven uit.
Alice duwt me op een stoel en begint haar magie te werken. Ze gaat met enorme snelheid en dat stelt met wel gerust dat het niet zo lang als normaal zal gaan duren. Hopelijk.
Ik had gelijk, binnen 5 minuten was ze klaar. “Alice, waarom doe je het normaal nooit op die snelheid?” vraag ik aan haar. Ze kijkt me met een lach aan.
“Omdat het dan toch niet leuk is. De enigste redend dat ik het nu wel zo doe is omdat we haast hebben.” zegt ze tegen mij. Ze had het dus al die andere keren veel sneller kunnen doen! Ik voel mezelf steeds bozer worden en dan opeens ben ik weer helemaal kalm. Jasper natuurlijk. Stomme vampieren familie, met hun stomme extra krachten.
“Je wilt dus zeggen dat je het al die andere keren ook gewoon snel had kunnen doen en mij niet voor 3 uur lang hoefde te martelen?” vraag ik heel kalm aan haar, nog steeds onder Jaspers invloed.
Ze kijkt nu een beetje beschaamd maar nog steeds veel te vrolijk “Ja, dat klopt.” zegt ze.
Ik zucht, ik wou dat ik nu boos kon worden, maar het lukt echt gewoon niet. Ik besluit maar even boos te worden op Jasper dan “Jasper, stop met dat irriterende gedoe met mijn humeur. Ik kan niet eens normaal boos worden op Alice.” roep ik naar beneden. Beneden begint het gelach weer opnieuw en ik begin ook mee te lachen. “Jasper! Stop nu!” roep ik half lachend. Het stopt niet, ik begin steeds harder te lachen en moet tussendoor snel naar adem happen.
Dan ineens stopt het. Ik begin weer kalmer te worden en probeer weer rustig adem te halen. Mijn buik doet zoveel pijn van het lachen en het tekort aan zuurstof. Ik blijf even een tijd zitten en let op mijn ademhaling. Na 5 minuten begint mijn buik minder pijn te doen en sta ik op. Ik had blijkbaar zo hard op mijn ademhaling zitten letten dat ik niet had gemerkt dat Carlisle en Edward naar boven waren gekomen.
“Gaat het weer?” vraagt Carlisle aan mij. Ik knik.
“Ja, ik had gewoon wat te weinig zuurstof door al het lachen.” zeg ik tegen hem om Edward vooral gerust te stellen.
Carlisle knikt en zegt “Ja, dat dacht ik al wel. Daarom moest iedereen je even met rust laten. Je moest even kalm worden.”legt hij uit. Vandaar dat ik ze niet naar binnen had horen komen. Oké normaal had ik ze ook niet gehoord, maar op zijn minst wel gezien en nu zelfs dat niet.
“Dank je wel. Dat had ik zeker even nodig.” zeg ik tegen Carlisle.
“Geen dank, Bella.” zegt hij.
Edward loopt naar me toe en geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Weet je zeker dat alles weer goed gaat?” vraagt hij.
Ik knik. Ik wil niet dat hij zich zorgen gaat maken om niks.
Alice pakt mijn hand dan en begint me naar de deur te slepen “Mooi, want we moeten nu vertrekken als we nog wat willen shoppen.” zegt ze.
“Wie gaan er allemaal mee?” vraag ik. Ik hoop niet dat ik alleen moet zijn met Alice, want geloof mij maar, dat overleef ik niet.
“Iedereen! Het wordt een soort gezinsuitje!” roept ze bijna. Ik heb het gevoel alsof ze uit elkaar gaat spatten van vrolijkheid. Ik wist niet dat iemand shoppen zo leuk kon vinden! Ik bedoel ik heb al vaker met haar moeten shoppen, maar vandaag overtreft ze alle andere keren bij elkaar! Niet te geloven.
“Jasper, hoe hou je het uit?” vraag ik aan hem zodra we beneden zijn.
Hij begint te lachen en zegt “Nou het is heel erg vreemd. Alice is enorm vrolijk, echt zo vrolijk heb ik haar nog nooit meegemaakt.” zegt hij. Ik was dus niet de enige die het had gemerkt... “maar jij bent een goed contrast. Je bent zo chagrijnig en boos dat het allemaal in evenwicht brengt met wat Alice voelt. Dat is erg fijn, anders was ik nu op en neer aan het springen op de bank.” zegt hij. Daar moet ik om lachen. Ik kan het me haast niet voor me zien. Een Alice in een Jasper. Ik lach hard op en iedereen kijkt me aan, aangezien hun alweer waren bijgekomen van het lachen.
“Sorry, ik stelde me voor hoe het zou zijn als Alice in Jasper zou zitten. Geef toe, dat is hilarisch.” leg ik aan iedereen uit. En iedereen begint te lachen ook Alice.
Al snel begint Alice wel ongeduldig te worden aangezien we nog steeds niet onderweg zijn naar haar geliefde winkelcentrum. “Oké iedereen, nou is het wel genoeg gelachen. Pak je spullen en dan gaan we.” zegt ze. Als iedereen nog een beetje zit na te lachen eerst roept ze “SNEL!” en iedereen begint nu echt alles te pakken wat ze nodig hebben.
Ik pak mijn jas en trek hem aan daarna ga ik naast Edward staan die al klaar staat. Ik pak zijn hand en ga met mijn hoofd tegen zijn schouder aan liggen.
“Gaat alles echt goed?” vraagt hij aan mij.
“Ja, het gaat prima.” zeg ik tegen hem. Ook al klopt het niet helemaal. Ik heb heel erg veel hoofdpijn van het lachen nog en mijn buik voelt ook nog niet helemaal prettig aan, maar ik overleef het wel. Ik heb erger meegemaakt. Ik bedoel toen Edward weg was was alles veel erger.
“Bella, lief, niet liegen, dat kan je niet. Wat is er?” vraagt hij of eigenlijk dwingt hij me te zeggen.
“Gewoon nog een beetje hoofdpijn en buikpijn van het lachen.” zeg ik tegen hem. Ik vertel er alleen niet bij hoeveel pijn het eigenlijk nog doet. Ik heb ook enorme honger, maar dat ga ik al helemaal niet zeggen.
“Oké blijf hier. We hebben er vast wel wat tegen.” zegt hij, hij laat mijn hand los en loopt richting Carlisle. Ze praten even tegen elkaar en dan verdwijnt Carlisle ineens en staat Edward weer naast me. “Carlisle gaat het even halen.” zegt hij tegen me. Ik knik.
Carlisle komt terug met wat dingen in zijn hand en een glas met water. “Neem deze maar even in dan wordt het zo minder.” zegt hij vriendelijk tegen me. Nogmaals knik ik en ik stop de pillen in mijn mond en spoel het weg met water.
“Bedankt.” zeg ik tegen beide.
“Oké kunnen we nu EINDELIJK gaan?” zegt Alice zo dramatisch dat ik bijna begin te lachen, maar ik hou me zo goed mogelijk in.
“Ja, Alice we kunnen gaan. Sorry dat ik je perfecte schema in de war heb gemaakt.” zeg ik met een schuldige toon in mijn stem.
“Maakt niks uit Bella, maar we moeten nu wel echt snel zijn.” antwoord ze. Ik knik en doe de deur open om naar mijn auto toe te lopen, maar Edward houd me tegen.
“We nemen onze auto's Bella.” zegt hij. Natuurlijk mijn autootje is natuurlijk te langzaam voor deze vampieren en ook nog een ongeduldige Alice.
Ik zucht “oké.” en we lopen naar de deur die naar de garage toe leid.

Einde
A/N het volgende hoofdstuk wordt shoppen met nog wat andere verrassingen erbij Hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden! Het is niet zo lang als het vorige, maar ik heb het deze keer ook in 1 dag geschreven in plaats van in een paar dagen, want ik had zoveel zin in het schrijven door alle comments en hoe vaak mijn boek wordt gelezen! Xxx Love u

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.