FanFic.nl

Mijn Geheim (Twilight fanfic)

Hoofdstuk 11: The brain quiz

Bella's POV
Als we binnenlopen zie ik al gelijk hoe druk het is en ik kreun. Alle vampieren hier kijken mij meteen aan en ik voel mijn hoofd rood worden.
“Bella, als het niet gaat met je hand moet je het zeggen hoor.” zegt Emmett voorzichtig. Emmett is echt een geweldige jongen hoor, begrijp me niet verkeerd, maar hij lijkt soms net een overbezorgde broer voor mij. Wat wel heel lief bedoeld is natuurlijk.
“Het gaat prima, ik kreunde alleen maar omdat ik zag hoe druk het is.” zeg ik om iedereen gerust te stellen. Het lijkt niet te helpen. “Wat?” vraag ik, omdat ze me allemaal blijven aankijken.
“Weet je het zeker Bella?” vraagt Edward aan mij.
Ik zucht, “Ja ik weet het zeker. Doe niet zo overbezorgd gekken!” zeg ik tegen ze. Dit keer lijken ze het te geloven. “Nou gaan we nog lol maken of blijven we hier als een stel standbeelden staan?” iedereen lacht even en we beginnen dan te lopen. “Waar gaan we eigenlijk als eerste heen?” vraag ik.
“Emmett had een goed idee.” zegt Alice.
“Waarom vertrouw ik dat niet?” vraag ik me hardop af.
“Ah, Bella, een beetje meer vertrouwen zou wel mogen.” zegt Emmett. Ik zucht, oké, dan moet het maar hè...
Na eventjes lopen komen we bij een kinderattractie aan. “Emmett wat doen we hier?” vraag ik aan hem.
“Voor jou Bella, omdat je nog niet in de achtbanen mag.” ik voel mezelf helemaal boos worden vanbinnen.
“Emmett! Ik ga je vermoorden!” schreeuw ik naar hem toe. Ik ren op hem af en net op het moment dat ik op het wil springen pakt hij me stevig vast waardoor ik niet meer kan bewegen.
“En hoe wil je dat dan gaan doen?” fluistert hij in mijn oor, ook al weet ik zeker dat de hele familie het kan horen.
“Zal ik je dat een zeggen?” vraag ik nogal sarcastisch aan hem.
“Doe jij dat maar eens.” zegt hij uitdagend.
“STOP!” roept Alice ineens. Ik kijk haar verrast aan. Wat zou er aan de hand zijn dat ze ons onderbreekt?
“Wat Alice!” zeggen ik en Emmett tegelijkertijd.
“Ik zag gewoon dat Bella weer van plan was om je te gaan slaan. Het was niet zo goed aangezien jij haar nog vast had. Ze brak een paar ribben. Dus Emmett laat Bella los en dan gaan we naar de leukere attracties, oké?” zegt Alice.
Emmett zet me meteen voorzichtig neer en we beginnen te lopen. “Oké, dus waar gaan we nu heen?” vraag ik vooral aan Alice.
“We gaan naar een achtbaan die niet al te erg is voor je hand. Daarna ga jij wat eten en daarna gaan we nog in wat rustigere attracties en dan zien we wel.” zegt Alice.
“Klinkt goed.” zeg ik.
“Weet ik toch.” zegt Alice met een lach op haar gezicht.
“Wat Alice?” vraag ik aan haar. Zo grappig was het grapje nou ook weer niet.
“Oh, niks.” zegt ze schijnheilig. Ik kijk haar verdacht aan, maar schud het dan maar van me af. Ik weet dat Alice het toch niet gaat vertellen hoe hard ik ook blijf doorzeuren.
Als we in de rij staan voor de achtbaan begin ik me een beetje te vervelen “Edward?”.
“Ja?” vraagt hij aan mij.
“Haai.” zeg ik.
“Uhm, hoi.” zegt hij terug.
“Speel nou even meehee.” zeg ik tegen hem. Hij kijkt me verward aan.
“Wat bedoel je Bella?” vraagt hij verward.
“Dat lijkt er al meer op.” zeg ik maar.
“Wat doe je Bella? Ik snap het niet.” zegt hij nogmaals.
“Snapt iemand anders hier het wel?” vraag ik in het rond.
Dan zegt een klein kindje terug “Dolfijn.” en ik begin heel hard te lachen.
“EINDELIJK IEMAND DIE HET SNAPT!” roep ik. Ik knuffel het kindje dat achter me staat en zeg “dank je wel.” tegen hem.
Edward kan me alleen maar verward aankijken. “Bella, zou je me dit alsjeblieft kunnen uitleggen?” vraagt hij aan mij.
“Natuurlijk Edward, ik zei toch haai?” vraag ik aan hem.
“Ja.” antwoord hij.
“Haai heeft meer dan een betekenis. Het kan ook het dier haai betekenen, dus toen ik zei dat je mee moest doen moest je gewoon een ander dier terug antwoorden. En dat deed dit slimme kind.” leg ik hem uit. Iedereen barst nu in lachen uit. “Tja Edward, misschien ben je toch niet zo slim als je had gedacht.” zeg ik tegen hem en nu moet hij ook lachen.
“Misschien.” zegt Edward “maar nog altijd slimmer dan Emmett.” voegt hij snel toe.
“Oh ja!” roept Emmett “ik daag je uit tot een rekenwedstrijd!” zegt hij.
“Is goed Emmett, kom maar op!” zegt Edward weer terug. “Carlisle, wil jij de quizmaster zijn?” vraagt hij aan Carlisle.
Carlisle zucht en zegt dan “Goed, maar ik heb niks te maken met de uitkomsten van deze uitslag. Geen geruzie thuis en ook niet hier. Begrepen?” vraagt hij voor de duidelijkheid. Dan knikken Edward en Emmett ineens.
“Wat zei Carlisle zo zacht?” vraag ik aan Edward.
“Dat hij zijn gedachten afschermt van mij, zodat ik niet kan vals spelen. Maar dat heb ik niet nodig, ik win toch wel.” zegt hij met een knipoog erachter aan.
“Echt niet! Ik ga winnen!” zegt Emmett plotseling.
Ik zucht “Zoek het zelf maar lekker uit.” zeg ik “Carlisle misschien kun je maar beter gaan starten?” adviseer ik hem.
Hij knikt “Oké, ik begin makkelijk. De eerste vraag. Wat is 12*12?”
Emmett steekt zijn hand als eerste in de lucht. “Ja Emmett?”
“144”
“Dat is correct.” zegt Carlisle. Emmett steekt zijn tong uit naar Edward en ik wil zijn tong gauw pakken, maar hij doet hem al weer terug. “Oké de volgende vraag, wat is de wortel van pie?”
Deze keer steekt Edward zij hand het snelste op “1,77245385090551...”
“Ja dat zijn genoeg getallen Edward.” zegt Carlisle tegen hem. “Het staat nu 1-1. De volgende vraag, hoeveel is 825*68 delen door 45?”
Edward steekt zijn hand weer als eerste op “1246,67”
“En dat is correct. 2-1 voor Edward.” zegt Carlisle.
“Volgens mij weet ik al wie er gaat winnen.” zegt Edward.
Ik loop naar Alice toe en fluister zo zacht als ik maar kan in haar oor “Wie gaat er winnen?”
“Geen enkele kans, Bella. Je moet het maar gewoon afwachten.” zegt ze lachend tegen mij.
Ik zucht, dat moet dan maar...
“Oké volgende vraag. Wat is de wortel van 1698 * pie / 43 + 20?” vraagt Carlisle.
“23,01” roept Emmett.
“Correct.” zegt Carlisle. “Het staat nu 2-2.”
“Hoelang gaat dit nog duren?” vraag ik ongeduldig. Ze lachen even om mijn vraag en negeren me dan volkomen.
“Oké wie de volgende goed heeft wint. Klaar?” vraagt Carlisle.
“Klaar.” zegt Emmett als eerste half schreeuwend.
“Klaar.” zegt Edward een stuk rustiger.
“Oké hier komt hij.” zegt Carlisle langzaam om spanning te wekken. “Wat is 7852 in het kwadraat * de wortel van 8023 / 789 + 85523 – 4531 / 55646 op twee cijfers achter de komma afgerond?”
“127,24” roept Edward snel.
“Correct.” zegt Carlisle. “De winnaar is Edward.”
Ik begin te juichen en ren snel van Alice vandaan naar hem toe. Als ik bij hem ben knuffel ik hem snel en geef ik hem een kus. “Super gedaan.” zeg ik tegen hem.
“Ah nee niet eerlijk! Ik wil herkansing!” zegt Emmett.
“Krijg je niet!” Roep ik naar hem toe. Hij steekt zijn tong naar mij uit en ik laat Edward los en ren naar Emmett toe. “Als je dat nog een keer doet dan...” ik kan even geen goede wraak verzinnen, maar ik kom er wel op.
Ineens ligt Alice bijna op de grond van het lachen. “Goeie Bella!” en ze gaat weer verder met lachen ook Edward ligt nu helemaal kapot van het lachen. Ik snap het niet, ik weet nog niet eens wat ik ga doen. En dan ineens schiet het me te binnen. Ik weet wat ik ga doen! Daar zijn ze nu zeker om aan het lachen. Ze hebben duidelijk al gezien hoe het uitpakt, ik hoop goed en niet dat ik in mijn eigen val trap of zo, dat zou namelijk echt wel wat voor mij zijn!
Ik begin het plannetje een beetje in mijn hoofd uit te stippelen terwijl Alice en Edward nog half op de grond liggen van het lachen. Stomme vampieren toekomst voorspeller en gedachtelezer denk ik bij mezelf.
Als ze eindelijk zijn uitgelachen vraagt Emmett “Waar lagen jullie nou zo van in een deuk?”
“Dat zul je vanzelf wel zien, Emmett.” zegt Alice tegen hem. Emmett kijkt ze verdacht aan en kijkt mij dan aan.
“Weet jij meer hierover?” vraagt hij aan mij.
Ik moet blozen en merk dat dit niet het goede moment is om te liegen, dus zoek ik snel een afleiding “We zijn bijna aan de beurt!” roep ik vrolijk. Emmett kijkt meteen om en kijkt en kijkt mij dan verdacht aan.
“Ik neem dit aan als een ja.” zegt hij dan. Ik bloos nog harder, maar ik weet niet wat ik terug moet antwoorden, dus zeg ik maar niks.
Na nog 5 minuten zijn we dan eindelijk aan de beurt. Edward komt naast mij zitten en vraagt “Weet je zeker dat je hand dit aankan?” ik kijk hem afkeurend aan.
“Carlisle zei dat het mocht en hierna houden we een lange pauze met de attracties. Dus ik kan het prima aan, trouwens ik heb ook 2 pijnstillers ingenomen, dus ik moet het prima redden.” zeg ik tegen hem, hopend dat hij nu niet meer verder gaat zeuren. Hij is soms iets te bezorgd.
“Oké dan.” geeft hij uiteindelijk toe. Ik doe een innerlijk dansje van blijdschap.
Dan begint het karretje te rijden en ik voel mezelf helemaal zenuwachtig worden. Edward wilt mijn hand pakken, maar merkt dan dat dat niet gaat, omdat dat de gebroken hand is. Dus legt hij zijn hand op mijn been en begint kleine rondjes te draaien. Tegen de tijd dat we eindelijk boven zijn ben ik al helemaal afgeleid en schrik ik zo erg van het naar beneden gaan dat ik gil. Ik hoor Emmett lachen en ik wil het liefst iets naar zijn hoofd gooien. Dat komt nog wel, denk ik bij mezelf.
Aan het eind van de achtbaan voel ik mijn hand heel erg bonken. Het doet zo enorm veel pijn dat ik hem zelfs niet meer kan gebruiken om de band omhoog te duwen.
Edward helpt me en duwt hem omhoog. “Gaat het?” vraagt hij bezorgd als hij mijn gezicht ziet.
Ik probeer mijn gezicht weer in de plooi te trekken, maar het lukt niet. Mijn hand doet zo'n verschrikkelijk veel pijn dat ik bijna ga huilen. Maar Isabella Swan huilt NOOIT!
“Bella? Bella? Gaat het?” vraagt Edward nogmaals, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om te reageren, dus tilt hij me op en neemt me mee uit het karretje. Als we bij de attractie vandaan zijn zet hij me neer op een bankje en ik ga tegen hem aanliggen. “Bella, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.” zegt hij.
Ik mezelf er alleen nog steeds niet toe zetten om te antwoorden. Als ik mijn mond nu open doe weet ik zeker dat ik ga huilen. Edward kan dat zeker aan mij zien en zegt “Het is niet erg om te huilen, dat mag best. Alice weet jij wat er aan de hand is?” vraagt hij aan Alice. Hij draait rondjes met zijn vingers op mijn rug en het voelt erg relaxed aan helaas doet mijn hand echt verschrikkelijk veel pijn.
“Volgens mij heeft ze last van haar hand.” zegt Alice uiteindelijk.
“Klopt dat Bella?” vraagt Edward aan mij. Het enigste wat ik kan doen is ja knikken en zelfs dat doet nog pijn aan mijn hand. Hoe vreemd is dat?
“Carlisle, kun je even naar haar hand kijken. Ze heeft er echt heel veel last van.” vraagt Edward aan hem.
“Natuurlijk. Bella ga even recht op zitten, dan kan ik er goed naar kijken.” Ik probeer te luisteren, maar het lukt gewoon niet. Ik kan mezelf er niet toe zetten om te gaan zitten.
Edward zet me uiteindelijk maar rechtop als hij merkt dat ik niet ga zitten. Carlisle begint het verband er heel voorzichtig vanaf te halen. Zo voorzichtig dat ik zelfs bijna niks van merk, helaas voel ik het enorme gebonk in mijn hand nog wel.
Carlisle begint er rustig naar te kijken en zegt dan “Ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten. Dit ziet er niet goed uit. Volgens mij is het bot verkeerd geschoten door de achtbaan. Dat moet nu weer goed gezet worden.” ik schrik is het zo erg dat ik naar het ziekenhuis moet? Nou dit is al de zoveelste keer in een maand tijd! Hoe krijg ik dat nou weer voor elkaar? Oh ja, klunzig zijn...
“Edward kun jij haar naar die EHBO-tent brengen? Dan kan ik daar haar bot recht zetten en dan bellen we een ambulance.” legt Carlisle zijn verdere plan uit.
Edward tilt me op en begint naar de tent te lopen. “Edw-aard?” vraag ik. Mijn stem trilt heel erg door de opkomende tranen.
“Ja Bella?” vraagt hij een beetje opgelucht dat ik weer praat. En dan kan ik me niet meer inhouden en begin ik te huilen. “Bella, wat is er? Het komt wel goed, we gaan zo naar het ziekenhuis.” Edward begint ondertussen te rennen naar de tent en Carlisle volgt hem snel.
Als we daar aankomen legt hij me neer op het bed dat daar staat. De mensen die daar werken kijken me bezorgd aan, maar voordat ze iets kunnen doen komt Carlisle binnenlopen. “Hallo, ik ben de vader van Bella. Ik ben een dokter, zou u het erg vinden als ik hier even mijn dochter help?”
“Nee, natuurlijk niet. Gaat u uw gang maar.” zegt een van de EHBO'ers.
Carlisle komt naar me toe gelopen en zegt tegen mij “Dit gaat echt even pijn doen, maar het moet, anders gaat je bot verkeerd groeien. Edward hou haar andere hand vast.” oh nee, alsjeblieft niet, oh nee, oh nee, oh nee.
“Knijp maar in mijn hand Bella. Ik kan er tegen.” zegt Edward om me gerust te stellen. Het helpt dus niet.
Dan trekt Carlisle in een keer heel hard en begint eraan te frummelen, alleen dan veel pijnlijker! Ik schreeuw het uit en knijp zo hard als ik kan in Edwards hand.
Na een paar seconden stopt Carlisle met trekken en voel ik mijn hand alleen nog maar heel erg pijn doen. “Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om een ambulance te willen bellen?” vraagt Carlisle aan de EHBO'ers. Meteen pakt er een iemand een mobieltje en begint te bellen. Ik let niet echt op het gesprek en probeer te denken aan Edwards hand in de mijne. Dat helpt een beetje en doet me kalmeren.
Ineens staan er allemaal mensen om mee heen die me optillen en op een brancard leggen. Ik wil wat zeggen, maar Edward houd me al gelijk tegen. “Nee, niks zeggen Bella.” zegt hij alleen maar.
“Maar ik wil niet op een brancard. Ik kan prima zelf lopen.” zeg ik eigenwijs. Hij kijkt me aan en knikt dan nee. Ik zucht, maar ik moet het toch maar accepteren.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen word ik meteen naar de spoedeisende hulp gebracht. Waar slaat dat nou weer op? Ik ga niet dood!

Oké, dus ik kom een beetje in tijd noot met mijn proefwerken, dus maak ik er maar een open einde van :p Ik ga zo snel mogelijk weer uploaden, het is bijna vakantie!
Comment/Vote I love u <3
Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.