FanFic.nl

Listen to the violist

1. History

Een schim in de spiegel was wat die ene bewuste avond mijn aandacht trok. Wat het was, daar had ik liever niet achtergekomen. Ik draaide me om, maar zag niets en daarom dacht ik dat ik het me maar verbeeld had.

Iedereen was thuis dus ik liep naar beneden om mijn viool te pakken. Mijn vrienden lachten me wel eens uit, omdat ik als 10-jarig meisje graag viool wilde spelen. Zo slecht was ik trouwens ook niet, want ik trad al regelmatig op. De mensen vonden me dan schattig vooral, dat kwam door mijn blonde lokken, grote groene ogen en omdat ik klein voor mijn leeftijd was leek die viool gigantisch. Wanneer ik dan begon te spelen zag je alle ogen groot worden, en schoot ik in de lach. Mensen hadden dan gewoon niet verwacht dat ik zo kon spelen als meisje van 10 jaar, maar ik had dit talent niet van een vreemde. Mijn moeder heeft het van haar moeder geërfd, en zo ging het door de familie heen. Soms speelden we samen, maar vaak was ze weg, wandelen met papa of alleen. Meestal als ze alleen gewandeld had, kwam ze met tranen binnen en dacht ze dat ik dat niet gezien had. Alsof er iets mis met haar was, maar ze me niet wilde vertellen wat.

Op een avond hoor ik mijn moeder in de badkamer, en wanneer ik er naar toe loop zie ik bloed uit haar mond stromen. Een gil ontsnapt uit mijn keel, en al snel staat mijn vader achter me. Hij leidt me naar mijn kamer, waar ik van hem moet blijven.
‘Moet ik het ziekenhuis bellen?’ hoor ik hem vragen en ik hoor verder niets. Mijn vader komt de badkamer weer uit en ziet me staan kijken met grote ogen.
‘Kom mee naar beneden, we moeten even wat doen. Mama is ziek.’ Dat had ik ook wel kunnen weten, maar dat zei ik op dit moment maar niet. Ik liep achter mijn vader aan naar beneden, waar ik op de bank zat, terwijl mijn vader aan het bellen was. Hij klonk heel gehaast, en bijna in paniek. Hij hing op en keek me even aan. Zou ik eindelijk te horen krijgen wat er met mijn moeder aan de hand was?

Mijn vader had me net uitgelegd wat er aan de hand was, maar ik kon het nog niet echt bevatten. Mijn moeder had een ziekte, en ze noemden het kanker. Blijkbaar wilde ze nooit medicijnen slikken, en daarom gaat het nu zo slecht met haar.
‘Maar pappie, waarom wil mama geen medicijnen?’ vroeg ik hem, maar daar wilde hij geen antwoord op geven. Hij keek even naar mij en ging op zijn hurken voor me zitten.
‘Ze wil bij jou zijn, en dat zal ze altijd blijven.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.