FanFic.nl

Courage • Thorin Oakenshield

Hoofdstuk 3.

Alyssae slaakte een gil toen iemand haar schouder vastgreep. Angstig keek ze om, waardoor ze haar neus stootte tegen het bleke voorhoofd van een aardman. Hij ademde zwaar in haar gezicht en ze kokhalsde door de rotte stank die haar neusgaten binnendrong, al vermoedde ze dat haar eigen adem niet veel beter rook.
De vlijmscherpe nagels van de aardmannen klauwden door haar flinterdunne gewaad, dat gemaakt was voor de luchtige zomeravonden en niet voor koude, gewelddadige krochten als deze. Ze wist niet welke orders de aardmannen ontvangen hadden, noch of ze er allemaal van op de hoogte waren dat ze al maanden een elf vasthielden. Misschien dat deze boosaardige aardman wel gewoon dacht dat ze bij deze vluchtende dwergen hoorde en hij haar net zo lief in tweeën kliefde.
Haar ogen werden groot van schrik toen die gedachte werkelijkheid werd en het wezen inderdaad zijn kromme zwaard ophief. Alyssae probeerde zich los te trekken, maar de aardman omklemde haar bovenarm als een onvermurwbare klauw en ze zag het zwaard steeds dichterbij komen. Haar angstkreet weergalmde door het gangenstelsel en ze kneep angstig haar ogen dicht, pogend haar laatste seconden uit te stellen terwijl ze tevergeefs wachtte op de onherroepelijke pijn.
Opeens vulde een tweede kreet de ruimte, die al gauw wegstierf. De greep om haar bovenarm verslapte en verdween uiteindelijk volledig. Voorzichtig opende Alyssae haar ogen en tot haar afgrijzen zag ze de aardman op de grond liggen, terwijl er een pijl uit zijn rechteroog stak. Ondanks dat ze blij was dat ze uit zijn handen was bevrijd, zag ze niet graag dode wezens, zelfs niet als het haar vijanden waren.
Ze schrok op uit haar verbijstering toen een nieuwe hand zich om haar pols sloot. Ze wilde zich opnieuw losrukken, totdat ze zag dat het de dwerg was die de pijl had afgeschoten. Hij hield in zijn andere hand zijn boog vast, terwijl hij haar meetrok.
De dwerg kon nog verbazingwekkend hard lopen op zijn korte benen en hij moest af en toe inhouden om Alyssae een beetje respijt te gunnen. In die gevallen liet hij haar arm kort los en schoot hij een paar pijlen naar de aardmannen die te dichtbij kwamen.
Alyssae richtte haar blik naar voren, waar een zwak schijnsel heen en weer ging. Ze wist dat het de lange man was, die ze nog niet zolang geleden voorbij had zien rennen.
‘Sneller, Kili,’ klonk de stem van de andere dwerg.
De dwerg hief zijn hoofd op en keek haar aan. ‘We moeten sneller, mevrouw. Ik ben niet in staat om u te dragen.’
Het laatste wat Alyssae wilde, was gedragen worden door een dwerg, maar ze knikte enkel beleefd en probeerde harder te rennen, hoewel haar benen begonnen te trillen door de actie die ze opeens, na zolang stilzitten, moesten ondernemen. Alyssae trachtte niet te denken aan de protesten die haar lichaam te kennen gaf, maar concentreerde zich op het witte licht voor haar. Als ze dat bereikte, was ze veilig, hield ze zich voor.

Alyssae had het gevoel dat ze zou gaan flauwvallen toen het licht verdween. Ze wist niet wat het betekende. Alles ging langs haar heen. De pijn in haar benen en in haar zij legde haar bijna het zwijgen op, maar de verbazingwekkend krachtige greep om haar pols bleef haar mee sleuren.
Het drong niet tot haar door toen ze via een nauwe uitgang naar buiten renden. Ze verloor haar evenwicht en rolde naar beneden langs de flauwe helling en toen haar hoofd de grond raakte, wilde ze het liefste blijven liggen om in een diepe slaap te vallen. Bofur trok haar echter direct overeind. ‘We zijn er nog niet.’
‘Ik kan niet meer,’ fluisterde Alyssae.
‘Nog een klein stukje. Hier zijn we vol in het zicht.’
Het was alsof de dwerg haar beval overeind te komen zonder dat ze het ermee eens was. Ze merkte dat ze weer op haar trillende benen stond en de twee dwergen door de struiken volgde. Ze besteedde geen aandacht aan de bomen en het prachtige hemelspan boven haar hoofd, die ze zolang had moeten missen. De frisse lucht die ze inademde, voldeed haar niet van zoveel vreugde als het anders zou hebben gedaan. Ze was duizelig en snakte naar verlichting en zodra ze op een open plek kwamen, zakte ze door haar knieën en viel languit in het gras.
Ze hoorde nog een barse stem die vroeg: ‘Waar komt zij in godsnaam vandaan?’ en toen vervaagde de wereld om haar heen.

Reacties: