FanFic.nl

The door to nowhere

voetstappen

Het was al laat in de avond en ik las een stripverhaal toen ik opeens voetstappen hoorde. Zware voetstappen, ik luisterde aandachtig.
'Waar is het?', vroeg de ene.
'Ik weet het niet zeker maar volgens mij ...',zei de andere.
De mannen -ik veronderstel toch dat het mannen waren- gingen weer verder.
Van waar kende hij die stemmen, als hij ze alleen al kende.
De twee rauwe stemmen waren nu duidelijk hoorbaar, de twee kwamen de trap opgelopen, naar mijn slaapkamer.
Vliegensvlug dook ik onder mijn bed -wat nogal moeilijk ging omdat ik in een hoogslaper sliep en knipte mijn lava-lamp uit.
Ineens zag ik een paar schoenen verschijnen, of beter gezegd, dat dacht ik toch.
Toen ik nog eens beter keek zag ik dat het heel behaarde voeten waren!
Alleen was dat nog niet eens het vreemdste, de voeten van de tweede persoon, dat waren zelfs geen voeten. Het waren precies lange gedraaide salami-worsten maar toen ik nog eens beter keek zag ik dat het octopus tentakels waren, verschrikkelijk lang en met aan iedere tentakel zeker vijfhonderd zuignappen. Ik had wel eens gelezen dat zelfs een witte haai niet kon ontsnappen uit de tentakels van een octopus. Ergo hoopte ik dat ik niet in die tentakels terecht zou komen.
De wezens waren even snel weer verdwenen.
Het was allemaal heel vreemd, maar ik besloot dat het gewoon een droom was en ik ging weer in bed liggen.
Maar daar vergiste ik me deerlijk in...

Toen ik de volgende ochtend wakker werd ging ik naar beneden om te ontbijten. Alleen viel het me toen al op hoe stil het in huis was...
Ik slenterde naar de keuken om te kijken of een van mijn ouders al uit bed was, leegte...
Ik rende naar hun slaapkamer, leegte...
Ik besefte dat ze waarschijnlijk naar een of andere saaie vergadering over mama's werk moesten gaan maar in alle haast vergeten waren een briefje te schrijven.
Toen pas besefte ik dat het vandaag dertig augustus was en dus ook de verjaardag van de kat van mijn tweelingbroers, Rossie, de mooie roste kat werd vandaag een jaar uit. Kayne en Harvey hadden alle twee lange blonde manen, gespierde armen en blauwe ogen. Terwijl ik ook lange blonde haren had maar nauwelijks spieren in mijn armen en donkere groene ogen.
Ik pakte een dienblad en legde een kommetje kattenmelk en natuurlijk ook een paté van eendenborst, Rossies lievelingsmaaltijd.
Ik slenterde de trap op met het -voor Rossie toch- feestmaal op het dienblad.
Toen ik aankwam in de hal liet ik het dienblad bijna vallen.
Een lang slijmerig spoor liep kronkelend als de Amazone over het gangpad, alsof er een reuze-octopus was langs gekomen...
Ik liep naar de kamer van de jongens, alleen wist ik al wat ik zou aantreffen...
Toen hij binnenkwam waren mijn broertjes inderdaad verdwenen, alleen Rossie zat op Harvey's bed en spinde toen ik binnenkwam.
'Waar zijn je baasjes?', vroeg ik aan Rossie terwijl ik hem de paté en de kattenmelk aanbood. Rossie gaf vanzelfsprekend geen antwoord.
Toen zag ik dat het raam openstond en dat stelde me al helemaal niet op mijn gemak. Want ik wist namelijk dat mijn broertjes met het raam dicht sliepen omdat ze bang waren voor de akelig, suizende wind die hen anders wakker maakte. Ik besloot om eens in mijn kamer te gaan kijken. Toen ik mijn kamer binnenkwam zag ik dat mijn kamer helemaal overhoop lag.
Mijn anders zo netjes gerangschikte boeken lagen verspreid door de hele kamer. Mijn lava-lamp lag kapot op de grond en de vloeistof sijpelde eruit.
Mijn hoofdkussen en dekens hingen half over mijn bed en mijn bureaustoel lag aan de andere kant van mijn kamer op zijn zij.
Ik ruimde alles weer op en liep terug naar de kamer van Kayne en Harvey.
En daar lag hij, één jaar was hij, één jaar had hij maar van zijn leven kunnen genieten, één jaar maar...
Rossie lag met een mes in zijn rug, met zijn gezicht in de paté en zijn niets ziende ogen opengesperd, op Harvey's bed dood te bloeden.
Ik liep naar hem toe en reageerde nog een laatste keer op mijn aanraking, likte mijn hand en blies toen zijn laatste adem uit in mijn handen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.