FanFic.nl

The door to nowhere

Ik ben niet alleen.

Aangezien Rossie het enige levende wezen in huis was vond ik dat ik een graf moest graven en een klein doodskistje van bamboe moest maken voor de lieve kater. Een half uur later was ik met mijn blote handen een gat aan het graven in de tuin.
Toen ik klaar was ging ik naar het bamboebos, een kwartiertje stappen.
Daar wond ik een paar mooie bamboestokken om te gebruiken en nam ze mee naar huis. Terwijl ik bezig was kon ik mijn tranen toch niet bedwingen. Rossie was nog het enige levende wezen, behalve ik, die nog rondliep in het huis.
Ik vlocht de bamboestokken in elkaar en maakte ook een deksel voor op de doodskist. Toen ik klaar was legde ik Rossie in het mandje en bestrooide zijn lichaam met kattenkruid, want daar was hij dol op, de paté die hij niet had opgegeten lag samen met zijn melk naast hem in de doodskist, ook zijn speeltjes hadden een plaatsje gekregen en lagen rondom Rossie verspreid. Toen ik het dekseltje boven op de doodskist geplaatst had en de put dichtgegooid slenterde ik nog steeds met betraande ogen naar het huis. Ik ging op een stoel op het terras zitten waar ik uitzicht had op de laatste rustplaats van Rossie. Terwijl ik daar zat dacht ik na over wie zo een kleine kat in hemelsnaam kwaad zou willen doen. Had het iets te maken met de lugubere figuren die ik vannacht had gezien?
Was dat vannacht wel eigenlijk een droom?
Wat zochten die vreemde figuren eigenlijk?
Waarom zochten ze naar iets? De ene vraag na de andere kwamen in me op en spookten rond door mijn hoofd.

De laatste zonnestralen vielen over de heg op de laatste rustplaats van Rossie, de lieve poes.
Terwijl ik naar binnen liep, leidden mijn voeten mij automatisch naar mijn kamer. Want op mijn kamer, een mooi, rond, gezellig vertrek met in het midden van de kamer een hoogslaper, kwam ik altijd op deze plaats weer tot rust als ik van streek of overstuur was. Ik liep naar mijn bed en liet mij doodop op mijn bed vallen. Uitgeput als ik was, viel ik direct in slaap, zelfs zonder mijn kleren uit te doen of mijn pyjama aan te doen. Toen ik wakker werd hoopte ik dat ik alles had gedroomd en dat mijn vader en moeder gewoon beneden in de keuken aan de ontbijttafel zaten te kletsen over van alles en nog wat. Mijn broertjes zouden gewoon aan de ontbijttafel zitten en Rossie zou op de schoot van Harvey zitten. Ik keek op mijn wekkerradio en zag dat het bijna half acht was en dat ik op tijd zou moeten zijn om mijn favoriete serie niet te missen. Ik strompelde naar de badkamer en stapte onder de douche om nog eens een dubbele keer wakker te worden.
Ik droogde me af en slenterde de trap af naar beneden, maar ik was niet alleen...

Toen ik naar de keuken liep bleef ik ineens stokstijf in de deuropening staan, daar stond een man, in het zwart gekleed en lange blonde manen. Zijn ogen ontmoete de mijne en wierp me een geruststellende blik toe.
'Mijn naam is Reach, James Reach.'
'Jordan Roft, aangenaam.'
'Ik ben een professor en ik kan jou helpen jouw familie terug te vinden.'
Het was dus toch geen droom geweest, dacht ik bij mezelf. Rossie is echt dood en mijn familie is verdwenen. Maar, wacht eens, familie?
'Waarom zeg je familie?', vroeg in aan professor Reach.
'Wel, Jordan, laat ons het zo stellen, niet alleen je ouders en je broers, Kayne en Harvey zijn ontvoerd, maar je hele familie. Ze zijn in Nergens, samen moeten we ze gaan halen.'
In mijn hoofd spookten allemaal verschillend vragen rond.
'Wat bedoelt u met "ontvoerd" en wat voor land is dat Nergens?'
'Zoals ik al zei zijn ze inderdaad ontvoerd, ze zijn ontvoerd om jou te lokken. De wezens die ze hebben ontvoerd heten Morfranianen, genoemd naar hun meester, de slechte tovenaar Morfran.
'En wie is Morfran?'
'Morfran is een kwade tovenaar die de macht wil over Nergens. Eerst leefde het volk van Nergens, de Nergiërs, in vrede en harmonie. Er was zelfs geen koning ergo niemand moest zich gekleineerd voelen. Iedereen kreeg een huis toegewezen waarin allemaal dezelfde meubelen stonden. Er was geen geld want iedereen kreeg elke ochtend een brood, elke middag aardappelen en op zondag kip, iedereen kreeg gratis avondmaal. Er was geen armoede en iedereen was de baas. Totdat een kleine jongen genaamd Morfran in opstand kwam en eiste de troon voor zichzelf. Zes donkere jaren regeerde Morfran over Nergens.
Totdat Amus, een gewone burger, samen met de andere burgers een aanval deden op het kasteel en Morfran gedwongen werd naar de bergen te vluchten.
Er schuilt een speciale kracht in jou, die kracht kan hem weer aan de macht brengen. Daarom heeft hij jouw familie ontvoerd. Hij wilt jou lokken. Als hij jou doodt komt hij weer aan de macht. Daarom moet je juist zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven. Daarom kom jij mee met mij naar Nergens, we gaan jouw familie redden.'
'Maar ik dacht dat we daar juist zover mogelijk bij uit de buurt blijven!'
'Heb je ooit al gehoord van een ridder die weg liep van het gevaar?', vroeg professor Teach.'
'Nou...'
Maar de rest van wat ik wilde zeggen ging verloren in het gekraak dat ineens vanuit de wasbak klonk.
'Spring erin!', riep de professor tegen mij en sprong toen zelf in het gat.
Een fractie van een seconde twijfelde ik, maar toen het gat langzaam dichtging sprong ik hem toch achterna.
Toen kwam er een felle flits en ik stond in Nergens...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.