FanFic.nl

The Timemachine [Louis Tomlinson]

Cover+Voorwoord+Proloog

Ik kreeg opeens de inspiratie.
Het zal wel even gaan duren voordat het eerste hoofdstuk online komt(aangezien ik tonnen andere verhalen heb), maar ik zet alvast de proloog er neer...
Ik denk dat ik nu wel ongeveer alle jongens heb gehad... nog niet elk verhaal is af, behalve die van Lee-yum(mie), maar goed.
I hope you will like this
De cover heb ik trouwens gemaakt met behulp van iPiccy.
Het zusje van Harry heet trouwens Dreesi.

December 1913
‘Dreesi! Wacht nou!’ riep het bruinharige jongetje. De koude wind sneed in zijn huid en maakte zijn wangen rood, er lag zo veel sneeuw dat lopen alleen al hem buiten adem maakte en zijn handen waren zó koud dat ze pijn deden.
‘Nee Harry!’ piepte Dreesi die voor haar broer uitrende. Haar ooghoeken glommen tranen. Haar bruine, gevlochten krullen sprongen boos op en neer op haar rug. Ze was enorm kwaad en Harry wist niet waarom. Hij wist ook niet hoe zijn zusje zo door de sneeuw kon rennen. Omdat ze een meisje was, en een jaar jonger, was ze een stuk kleiner dan hij was. Ondanks dat raakte ze niet buiten adem terwijl ze door de sneeuw heen denderde.
‘Dreesi,’ smeekte hij. ‘Vertel me dan waarom je boos bent.’
Dreesi stopte en draaide zich om. ‘Nee!’ krijste ze, om zich daarna weer om te draaien en weer boos door te stappen.
‘Drees!’
‘Nee!’
‘Dreesi! Kom nou! Mama wordt zo boos!’
‘Nou en?’
Harry stopte midden in zijn pas. Sinds wanneer maakte het zijn zusje niets uit dat hun moeder kwaad werd?
Hij zuchtte en vervolgde zijn achtervolging. ‘Dreesi! Alsjeblieft!’
Ze antwoordde niet meer en liep door. Toen begon ze te rennen.
Harry haalde diep adem en rende achter haar aan. Toen merkte hij waar ze heen gingen: het meer. Zijn ogen werden groot en hij probeerde zijn snelheid te vergroten.
‘Dreesi!’ hijgde hij. ‘Drees! Niet daar heen gaan!’
Ze negeerde hem en rende door. Harry begon nog sneller te rennen en voelde de steken in zijn zij. Dreesi rende nog steeds sneller. Hij wist dat hij haar niet kon inhalen. Hij wist ook dat het ijs niet sterk genoeg was. Dreesi kwam steeds dichter bij het meer.
‘Dreesi! Nee! Het ijs is niet-’ probeerde hij haar nog te waarschuwen, maar hij werd onderbroken.
Er klonk een ijselijke gil die zijn binnenste deed bevriezen. Compleet buiten adem kwam hij bij het wak aan. Zijn zusje was in paniek en ook hij had er moeite mee om niet te gaan hyperventileren.
‘Harry! Help!’ huilde Dreesi, die haar hoofd nog maar net buiten water kon houden. Haar lippen waren blauw en ze probeerde wanhopig grip te krijgen met haar wanten op het gladde, besneeuwde ijs.
Harry greep haar handen vast en probeerde haar omhoog te trekken. Dreesi bleef smeken maar hij kneep zijn lippen stevig op elkaar, te bang dat als hij iets zou zeggen hij kracht zou kwijt raken en daardoor ook zijn zusje.
Toen gleden de wanten van zijn zusje uit zijn handen en was er een felle flits en was hij helemaal alleen in de ijskou bij het meer met de wanten van zijn zusje nog in zijn handen en zijn tranen.
De enige geluiden was de wind die over het land heen woei, zijn hartverscheurende snikken en zijn geschreeuw om hulp.

Reacties: