FanFic.nl

Courage • Thorin Oakenshield

Hoofdstuk 7.

Alyssae tuurde ingespannen naar het kleine mes in haar handen, alsof het wapen haar letterlijk zou gaan vertellen of ze Thorin moest helpen of niet. De enorme ork was haast drie keer zo groot als de eigenwijze dwerg.
‘Waarom laat hij zich zo makkelijk naar beneden praten?’ mopperde Alyssae.
Dwergen stonden niet bekend als de meest wijze creaturen, maar ze had een aanvoeder als Thorin toch anders ingeschat.
‘Een vete die een lange geschiedenis kent,’ wist Bilbo. ‘Iedere keer dat ze elkaar in de ogen kijken, wordt hun brandende haat opnieuw gevoed. Eens is de maat vol.’
Alyssae wierp een blik op het misvormde gezicht van de ork. Zijn ogen vlamden inderdaad. Zijn lippen weken constant van elkaar en hoewel de woorden verloren gingen in het gejoel van zijn soortgenoten, wist Alyssae dat ze grove beledigingen uitspuwden die Thorin tot waanzin leken te drijven.
Thorin mocht dan een koppig mannetje zijn, maar het stond buiten kijf dat hij een moed bezat waar menig man naar hunkerde. Met zijn eikenhouten schild in de ene hand en zijn zwaard in de ander, trotseerde hij een kudde wargs met woeste berijders, terwijl zijn metgezellen zich als angstige eekhoorns in de bomen verscholen.
Een moedige dwerg was hij zeker – maar dwaas. Hij zou misschien in dwergenliederen bezongen worden, maar Thorin leek haar geen type dat zoiets als levensdoel stelde. Daar was hij veel te nuchter voor. Al was dat uiteindelijk het enige dat van een levend wezen achterbleef: de herinnering.

Alyssae nam haar blik weer van Thorin af en bemerkte tot haar schrik dat Bilbo halverwege de boom was. Hij had een vastberaden trek om zijn mond en ze wist dat protesteren geen zin had.
Ze klemde haar benen om de tak waarop ze zat en slingerde achterover. Met beide handen greep ze de volgende tak vast en op deze wijze geraakte ze eerder bij de grond dan Bilbo.
‘We kunnen hem niet aan zijn lot overlaten,’ luidde zijn verklaring.
Alyssae was het daarmee eens. Ze had haar vrijheid immers aan Thorin en zijn metgezellen te danken. Ze was hen veel verschuldigd. Ze zag echter niet in hoe zij – of Bilbo – hem te hulp kon schieten.
Bilbo had een blauw oplichtend zwaard en zij een naamloze dolk, maar ze moesten het opnemen tegen schuimbekkende wolvenmuilen, voorzien van tanden die zo scherp waren dat ze moeiteloos door merg en been gingen.
Alyssae werd uit haar gedachten gehaald door het geluid van staal dat tegen staal sloeg. De bleke ork torende boven Thorin uit en grijnsde meesmuilend, terwijl Thorin zich dapper verweerde en zijn best deed zijn emoties onder controle te houden.
Alyssae was onderwezen in de grondbeginselen der magie, maar ze had al jong ontdekt dat ze daar geen aanleg voor had. Ze kon simpele wonden genezen en serieuzere letsels verzachten, maar ze had nog nooit in haar leven een oorlog meegemaakt en zou niet weten hoe ze daar zonder wapens een waardevol aandeel aan kon leveren.
‘Als jij nou,’ begon ze tegen Bilbo. Ze staakte haar zin echter toen ze in de gaten kreeg dat Bilbo niet langer aan haar zijde was. Geschrokken blikte om zich heen, maar de hobbit was in geen velden of wegen te bekennen.
Zijn stem had haar echter niet verlaten. ‘Bekommer je niet om mij. Ik sluip achter Azog. Schiet jij Thorin te hulp.’
Alyssae was zo overdonderd door Bilbo’s verdwijning dat ze enkel knikte. Ze voelde zich echter even onbezonnen als de dwerg die ze een paar minuten geleden nog had uitgefoeterd. Met trillende handen hield ze het mes vast, terwijl een ork zijn rijdier naar haar toe dreef.
Ze kende niet voldoende van hun taal om zijn gespot te kunnen verstaan, wat maakte dat hij haar niet van de wijs bracht. Haar ogen fixeerden zich op de hals van de warg, zoekend naar een zwakke plek.
Zelfs het doden van een ork of warg werd door haar volk met afkeur bejegend, maar Alyssae was ervan overtuigd dat ze geen andere keuze had.
Snel en vaardig stak Alyssae in opperste concentratie toe toen de warg zich van de grond afzette van de grond. De dolk drong diep in de hals van het dier door. Een fontein van bloed ontsproot uit de aangebrachte wond en besproeide haar als een onwelkome regenbui waartegen geen beschutting te vinden viel. Met een plof viel het dier in het gras. De berijder verloor zijn evenwicht en rolde over de met bloed doordrenkte aarde.
Alyssae was haar wapen kwijt, maar zag haar kans schoon nu haar vijand gedesoriënteerd over de grond glibberde. Ze wierp zich op de ork, die gelukkig niet zo reusachtig was als zijn aanvoeder.
Met bebloede handen kneep ze zijn keel dicht, terwijl ze hem al worstelend op zijn plaats probeerde te houden. Afgunstig keek ze in de inktzwarte irissen van haar tegenstander, die van links naar rechts rolden in hun kassen.
Verstikking was een vreselijke dood. Een slinkse uitvoering van een lafaard die een vertrouweling tijdens zijn slaap overmande.
Alyssae, die zich in het heetst van de strijd bevond, maalde daar niet om.
Dood was dood.

Langzaam vloeide het leven van de ork tussen haar verkrampte vingers door. Zijn mond hing half open en zijn dikke, donkere tong zakte als een slijmerige naaktslak naar buiten. Het wilde tegensputteren hield op, alsof haar vijand zijn lot aanvaard had.
Alyssae liet het wezen los en pakte het zwaard van de grond dat de ork tijdens zijn val was verloren. Ze wierp een blik op Thorin, maar zag dat ze nog steeds geen stap dichterbij was. Zijn verweer leek zwakker te worden en hij sleepte met zijn linkerbeen. Uit talloze wonden stroomde bloed, maar hij hield zijn schild onvermoeibaar omhoog.
Alyssae merkte dat er meer dwergen aan de grond stonden. Allen probeerden hun leider te hulp te schieten, maar talloze huiveringwekkende monsters stonden tussen hen in.
Misschien moest het zo wezen. Misschien moest Thorin zijn eigen strijd leveren en was het niet aan hen besteed zich daarmee te bemoeien.
Iets waarin ze zich had kunnen berusten, als ze Bilbo niet het tegendeel had beloofd…

Reacties: