FanFic.nl

De kronieken van de verloren prins ~ Het magische zwaard

Hoofdstuk 4 ~ Alyce Clark

Ik raakte helemaal in paniek. Ik kon wel terug gaan naar het landhuis maar dat zou niet slim zijn. Het zou kunnen dat die rare mannen het daar nog onderzochten en waarschijnlijk was er niks van over.
‘Denk Alyce, denk!’ zei ik tegen mezelf. Maar het probleem was niet dat ik geen ideeën had, ze waren gewoon allemaal onmogelijk. Ik haalde diep adem en ging zitten.
Als eerste moest ik ergens heen. Ik had het flink koud gekregen en het begon te schemeren. Maar waar heen… Plots wist ik het. Een aantal weken geleden was ik bij het AMC geweest om daar te kijken voor de beslissing naar welke school ik wou gaan. Het lag in Londen en waarschijnlijk zou ik het wel kunnen vinden. Ik stond op en liep weer terug naar de kruising. Op de bordjes stond: ‘Londen 1 mile’. Ik zuchtte, dat was ongeveer een kwartier lopen maar het begon behoorlijk koud te worden en aan de lucht te zien ging het zo meteen regenen.
Ongeveer een half uur en vele frustraties later stond ik voor de Big Ben. Althans, voor het hek waarachter de Big Ben zich bevind. Ik keek vol ontzag naar de toren voor me. Ik weet niet zo goed waarom, maar altijd als ik het zie, krijg ik weer hoop. Misschien heeft dat wel iets te maken met de voorgeschiedenis van de toren…
Nu moest ik nog binnen zien te komen. Als ik daar eenmaal binnen was hoefde ik alleen maar de trappen op te lopen. Er zat namelijk een betovering op dat als je magische gaven hebt en je wilt graag naar het AMC je daar vanzelf terecht komt. Niemand weet precies hoe het komt, maar het zorgt ervoor dat de Big Ben nog mysterieuzer word en daardoor word ik alleen maar nieuwsgieriger.
Maar ik had geen tijd om dingen te onderzoeken. Het was al flink donker en ik had het koud. Bovendien begonnen de wolken er steeds dreigender uit te zien, het zal waarschijnlijk niet lang duren voor het ging regenen.
En ja hoor, net toen ik daar over nadacht begon het te spetteren. Ik zuchtte en kroop dieper in mijn jas.
Snel dacht ik na, ik had geen geld mee dus ik kon geen kaartje kopen om binnen te komen. Ik heb ook niet de gave om emoties te beheersen en dus was het ook geen optie om de wacht over te halen…
Plots wist ik het. Snel sprak ik een simpele spreuk uit. Het was een spreuk waardoor je niet gezien of gehoord kon worden door een normale sterveling, zonder magische gaven. De spreuk werd vaak gebruikt en was ook heel simpel, ik had de spreuk al ruim een jaar onder de knie.
Ik liep zonder problemen langs de wacht. Vervolgens voegde ik me bij een groepje toeristen die de Big Ben in gingen, maar ik bleef niet wachten voor de gids alles had uitgelegd. Ik liep snel om ze heen en rende de trappen op. Het waren veel treden, ongeveer 300 maar als het goed is zou ik al eerder in het AMC terecht komen.
Na ongeveer 100 treden begon alles te draaien. Opgelucht bleef ik staan. Ik wist uit eerdere ervaring dat het niet verstandig was om door te lopen. Het zou zomaar kunnen dat er opeens een muur voor je verschijnt en dus kan je beter wachten tot alles goed vormgegeven is.
In mijn hoofd telde ik tot 50, toen ik daar was begon ik voorzichtig te lopen. Ik was terecht gekomen in de grote ontvangst hal van het hoofd kasteel waar de meeste lessen gehouden werden, maar voor ik opzoek ging naar een docent wierp ik een blik naar buiten.
Het uitzicht was prachtig. Ik keek uit op een grote vallei, met allemaal verschillende huisjes en een aantal kastelen. Ik wist dat alles zweefde op een grote wolk, iets wat eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn. Het motto van de school luidde: ‘alles is mogelijk met een beetje magie’, en dat werd hier weer bewezen.
Ik bleef nog een paar tellen genieten van het uitzicht en toen dacht ik na. Het was alweer een poosje geleden dat ik hier was geweest en het kasteel was gigantisch, dus de docenten konden praktisch overal zijn. Ik bedacht dat ik de meeste kans had ze te treffen in de docentenkamer, aangezien ze nu waarschijnlijk aan het dineren waren.
Net toen ik één van de vele gangen wou nemen kwam er een lange man aangelopen in een net pak. Op het eerste gezicht leek het op een normaal mens maar ik wist wel beter. Hij was alles behalve een mens. Hij was een Avy, een wezen dat noch levend noch dood was. Toch leek het een heel normaal levend wezen, maar dan wel één die ongelofelijk veel tweelingbroers heeft. Alle Avy’s zien er namelijk exact hetzelfde uit: lang, een spits gezicht, zwart haar dat netjes achterover is gekamd en allemaal hebben ze vier armen. Avy’s kennen geen leeftijd en ze kunnen tovenaar families eeuwig blijven dienen. Waarom ze het precies doen, dat weet niemand, maar je hoorde ook niemand klagen. Ook is het een raadsel waar ze vandaan komen, maar wat dat betreft zijn ze net zo mysterieus als magiërs.
‘Goedenavond mevrouw, kan ik u ergens mee helpen?’ vroeg hij. Net als elke van zijn soort had hij een lijzige en bekakte stem, maar ook vriendelijk. ‘Ik zou graag met de directeur willen spreken’ was mijn antwoord. ‘De directeur heeft het zeer druk met het regelen voor alles van het komende schooljaar, is het dringend?’ Ik knikte, ‘ik ben ervan overtuigd dat hij het de moeite waard vind om het te horen.’ ‘Goed dan, volg mij maar’
Een nadeel van Avy’s is dat ze alles geloven, ze weten niet wat liegen is, of wat emoties zijn. Dieven maken daar dan ook graag gebruik van, dus alle belangrijke spullen worden niet aan de Avy’s meer laten zien.
Terwijl we door het doolhof van gangen lopen bedenk ik me dat ik geen flauw idee heb wat ik tegen de directeur moet zeggen. Ik weet eigenlijk niet eens hoe hij heet, tijdens de rondleiding was hij niet aanwezig.
Het kasteel was prachtig. Overal stonden standbeelden van allerlei mytische wezens, zoals hydra’s, centauren en draken. Vooral de draken leken een belangrijke rol te spelen in het kasteel. Op verschillende momenten betrapte ik mezelf erop dat ik de Avy bijna kwijt was, hij liep dan door, terwijl ik naar de verschillende standbeelden of schilderijen aan het kijken was. De vorige keer dat ik er was waren ze me ook opgevallen en ik had er rijkelijk van genoten, maar het kasteel was zo groot dat ik nooit alles gezien kon hebben.
Op sommige momenten herkende ik wel lokalen of gangen waar ik al eerder was geweest, maar ik had geen idee hoe we precies liepen.
‘De directeur is hier binnen, ik zal vragen of je binnen mag komen.’ Zei de Avy. Met een knikje bedankte ik hem en hij liep naar binnen. Hij liet de deur op een kiertje staan.
Ik hoorde ze op gedempte toon met elkaar praten. Het duurde erg lang en ik vroeg me af wat ze aan het doen waren. Ik ben van mezelf altijd al nieuwsgierig en het feit dat ik op een vreemde school was hielp niet mee. Ik moest telkens vechten tegen de neiging om naar binnen te turen.
Dus probeerde ik mezelf af te leiden door naar alle standbeelden en schilderijen te kijken. Maar op een duur had ik het wel gezien, de draken en centauren kwamen ondertussen mijn neus uit…
Uiteindelijk was ik het zat, ik wist niet waar ze het over hadden en ik vond dat ze wel op mochten schieten. Ik tuurde door een kiertje van de deur naar binnen.
Ik zag de Avy samen met een dikkere man staan. Hij had nauwelijks nog haar, behalve een grote snor. Ik kon haast niet voorstellen dat hij de directeur was, hij zag er helemaal niet uit als een magiër, hij leek meer op een doodnormale treinconducteur.
Maar het kantoor zag er niet zo uit, er stonden overal rare instrumenten en geheimzinnige drankjes. Ik kon niet wachten om naar binnen te gaan, maar ik hield me in. Ik besefte heus wel dat het al erg genoeg was dat ik in het kantoor van de directeur spiede, dan moest ik niet ook nog zonder toestemming naar binnen gaan.
Ik wou net weer naar achter schuifelen toen de directeur een doek van een soort altaar. Mijn blik werd gevangen door een groene bol, die onder de doek vandaan kwam. De Avy en de directeur keken er betoverd naar, ze hadden duidelijk al evenveel moeite met hun ogen eraf houden als ik.
De bol was alle kleuren groen die ik kon bedenken, in één keer. Er straalde een mysterieuze groenige gloed af, maar deze was niet zo dreigend als de gloed van een tijdveld, eerder geheimzinnig en geruststellend. De bol leek meerdere dimensies te hebben en ik merkte dat ik er beelden in begon te onderscheiden. Ik zag vormen van draken, wezens die ik herkende als elfen, die aan het vechten waren tegen kleinere wezens met grote bijlen.
Ik dreigde in de beelden te verdwalen tot ik een stem hoorde. ‘Het is weer bijna zover, de zeven jaar zijn bijna om…’
Ik had geen idee wat het betekende, maar die woorden brachten me wel weer terug op aarde. Snel zette ik een stapje naar achteren. Net op tijd, de deur ging open en de Avy kwam naar buiten. ‘De directeur kan je ontvangen’ ‘ Dank u wel’ ik hoopte dat het niet opviel dat mijn stem hoger was dan normaal.
Ik volgde de Avy mee naar binnen. Toen ik binnen kwam viel mijn mond open van verbazing. Er was geen apart instrument te zien en de rare drankjes waren nergens te bekennen. Maar het opvallendste was nog wel dat de bol weg was. Ik kon een ongelovige zucht niet tegenhouden, maar ik herstelde mezelf snel.
De directeur zat achter zijn bureau, hij keek me nieuwsgierig aan. ‘Goedemiddag jongedame, ik ben directeur Jack Grey, maar de leerlingen noemen me meestal directeur Grey. Waaraan heb ik jouw bezoek te danken?’

Reacties:

Aimeery zei op 18 maart 2014 - 19:14:
Awesome!
Gehe! Aiden is nog steeds zo stoer als altijd! go on!
(srry late reactie -.-'' schaam me dood )