FanFic.nl

Lipstick & Lies

Dagboekje

De volgende dag sproken we af op onze geheime plek. Die grote holle boom in de buurt van het St. Mary bos. We wisten dat wanneer een van ons in de problemen was wij allemaal steun aan elkaar moesten geven. Terwijl we op weg waren, hoorden wij een vreemd stem die veel klonk als Susans. We liepen naar de plaats waar het vandaan kwam, maar er was niets. Toen we op de plek aankwamen besproken we ons plan. We besloten om naar het huis van Susan te gaan om te zien om te kijken of we misschien aanwijzingen konden vinden van Susans verdwijning. We gingen in het huis via de kleine kelder deur de lijd naar haar kamer (dit was ook iets wat wij alleen wisten).
Terwijl het leek de rest van St. Mary (inbegrepen de meisjes en ik)hadden besloten om verder te gaan na Susan verdwijning die drie jaar, twee maanden, en twaalf dagen geleden was begonnen. Maar dat alle werd gewijzigd doordat we brieven begonnen te ontvangen van 'S'. Susans ouders waren negen maanden geleden vertrokken. Zij hadden blijkbaar alles achter hun gelaten.
We gingen Susans kamer door en het eerste wat dat we zagen waren een heleboel foto's van ons samen. Toen we verdere keken zagen we haar telefoon op een kussen. Kim zocht erin maar er was niets te vinden. Het was al vreemd, dat haar mobiel hier lag want we konden ons nog herinneren dat ze hem bij het feest had. En ook was het raar dat Susans ouders na haar verdwijning geen aangiften hadden gedaan bij de politie. Er was ook geen politie betrokken tot de verdwijning, het gebeurde allemaal zeer snel. We waren allemaal zeer verbaasd door het feit dat niemand het over de verdwijning had & er geen aanwijzingen waren ook al was het 3 jaar later. Ik begin best wel spijt te krijgen dat we haar eigenlijk zijn vergeten. Na deze brief zie ik pas in hoe ernstig dit is, stel je voor we staan nu oog in oog met de dader van Susan?
Net op het moment dat we de kamer wilde verlaten, zag ik een kleine roze dagboek onder haar bed. Ik wilde het zelf eerst doorlezen, dus stopte ik het stiekem in mijn handtas. Later die avond ik begon ik in het dagboek de lezen. Dit is wat het zei:

Lief dagboek, wat zal ik denk, ik dacht mijn eerste dag op een nieuwe school zal wel leuk zijn maar, hier heb ik mijn twijfels aan… school is een regelrechte hel.. Vooral de kinderen uit mijn klas. Echt een stelletje weirdos… Ik moet ze maar weer de grond in drukken, waardeloze etterbakjes.. en hierdoor kijken hoe ik populair blijf boven hun een makje lijkt mij? Als je dat soort rare mensen in je klas hebt neem Bijvoorbeeld Justin, de eerste keer dat ik hem zag dacht ik wat ben jij? Hij draag rare kleren, heeft voornamelijk roze en paarse kleding aan. Hij denkt dat hij de mooiste is, en nooit zal gestraft worden of buiten gesloten, misschien moet ik hier maar wat mee doen? O ja, dan hebben we Kim, ze ziet er echt als een varken... Ik weet niet, ik haar zou haar enkele tips en trucs kunnen geven om gewicht te verliezen, misschien die pillen die m`n moeder gebruikt omdat ze denkt dat ze te dik is. En dan dat meisje Jules, ze is zo dicht als een slotje, geen geheimen aan haar te bekennen, word moeilijk om over haar te roddelen…
En dan hadden een andere persoon die geïnteresseerd mij, dat Amber, je kan gewoon aan haar zien dat ze op jongensjacht is want ze zit helemaal over 1 jongen heen te hangen van school, alleen dan op een verlegen/ nerdy manier. De meisjes waar ik het nu over had, zou ik het beste als squad kunnen gebruiken, om nooit alleen te staan, ookal zijn het wel dikke losers…
Xxxxx Susan

Deze woorden heb ik een aantal keer overgelezen, hoe slecht dacht Susan wel niet over ons? Wij hebben altijd gedacht dat ze ons aardig vond om hoe we waren en niet dat ze ons niet mocht om als roddel materiaal te gebruiken… Maar wat ik zeker wist is dat het een goed besluit was als we naar Justin toe gingen, misschien wist hij wel iets meer af van Susans verdwijning?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.