Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Ruïne » Epiloog
Ruïne
Epiloog
Lieve Harry,
Het spijt me. Het spijt me, het spijt me, het spijt me. Zo veel. Ik verwacht niet dat je me vergeeft of me begrijpt of dat je het achter je kunt laten. Ik snap het als je boos bent, gekwetst, verdrietig. Ik neem het je niet kwalijk als je na al deze tijd allang over ons heen bent, onze vriendschap achter je hebt gelaten, mij bent vergeten. Ik vraag je niet om vergiffenis of om nog een kans. Ik wil alleen dat je het weet. Ik wil dat je weet dat ik je mis. Ik wil dat je weet dat ik van je hou, dat je altijd mijn beste vriend zult zijn. Ik wil dat je weet wat er precies gebeurd is. Waarom ik weg ben gegaan. Waarom ik niet op je verjaardag was.
Louis zei dat je niet geloofde dat ik ziek was. Terecht. Ik was ook niet ziek en ik had niets liever gewild dan op je verjaardag zijn. Echt waar. Maar het kon niet.
Waarom niet? Heel simpel, eigenlijk: omdat – nee, het is helemaal niet simpel. Denk ik. Tenzij ze jou ook lastigvallen, of hebben gevallen. Het zit namelijk zo: Jay zou nog twee kinderen gehad hebben, als ze mij niet geadopteerd had. Een tweeling. Daisy en Phoebe. Ze verschenen op het toneel in het weekend van jouw vijftiende verjaardag en ze verboden me met jou om te gaan. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ze hechten er belachelijk veel waarde aan.
Ik mocht dus ook niet naar je verjaardag. In de eerste instantie wilde ik gewoon gaan – hoeveel schade konden twee ongeboren kinderen nou aanrichten? – maar daar waren ze het niet mee eens. Het was alsof ze elektriciteit door mijn lichaam stuurden, Harry. Alsof ik een epileptische aanval had. Ik dacht dat ik dood zou gaan. Maar ik ging het niet, dus wilde ik alsnog naar je toe komen. Louis vond het geen goed idee, maar hij hield me in ieder geval niet tegen.
Toen mam erachter kwam was het snel afgelopen met de lol. Ze verbood me te gaan en toen ik uit het raam probeerde te klimmen, betrapten Daisy en Phoebe me. Ik kon mezelf net op tijd mijn kamer inwerken, anders had de aanval me een val en waarschijnlijk ook een gebroken nek opgeleverd.
Ze werden steeds erger. Ze teisterden ons hele nachten lang en ik mocht niet meer naar school. Het hielp niet, dat bleek wel toen je voor de deur stond.
Daisy en Phoebe draaiden helemaal door, hebben geprobeerd het huis in de brand te zetten. Het was ze bijna gelukt toen mama zich overgaf. Ze was bereid alles te doen om haar kinderen veilig te houden en de tweeling dwong ons vrijwel meteen te verhuizen. Ik mocht geen afscheid van je nemen. Je moest je gekwetst voelen, eenzaam, in de steek gelaten. Je moest me met al je wilskracht vergeten om redenen die ik niet uit ze heb kunnen lospeuteren.
Toen we eenmaal hier waren, hebben we afgesproken dat we geen contact met je zullen zoeken. Ze zouden me een half jaar controleren. Als ik me al die tijd gedroeg, zouden ze me verder met rust laten. Nou, dat hield ik zo’n drie dagen vol. Toen probeerde ik je te bellen.
Mijn oude telefoon had de tweeling verstopt, maar ik wist je nummer uit mijn hoofd. Ik was halverwege met intypen, toen kwamen ze erachter. De aanvallen werden al snel een gewoonte. Eerst alleen als ik de regels overtrad, later ook als waarschuwing. Nu doen ze het gewoon uit verveling, heb ik het idee. Lou weet het niet. Mam ook niet. Ze zouden gek worden. En de meiden ook.
Ik hoop alleen maar dat het niet al te veel effect zal hebben op mijn hersenen, zodat ik over een paar jaar de kans krijg om je alsnog op te zoeken. Als je me dan nog te woord wilt staan.
Op school gaat het prima. Ik heb stiekeme hoop dat ik ooit terug kan verhuizen naar Doncaster en ik wil dan weer bij je in de klas komen.
Ik heb wel vrienden hier, op zich, maar ik zie ze eigenlijk alleen op school. In de pauzes. Mijn vrije tijd besteed ik tegenwoordig aan mijn huiswerk (en, toegegeven, spelletjes en films). Het klinkt misschien heel kinderachtig, maar ik wil geen vrienden die jou niet zijn. Ik heb geprobeerd me eroverheen te zetten, maar ik kan het niet. Ik wil het ook niet, denk ik. Eigenlijk. Stiekem.
Inmiddels heb ik me een half jaar lang gedragen. Ik heb Daisy en Phoebe ook al drie dagen niet meer gezien, dus bij deze doe ik een poging tot contact leggen. Ik heb goede hoop dat het nu eindelijk gaat lukken. Ik stop mijn adres in de envelop, voor het geval je contact wilt zoeken. Ik kan het me niet voorstellen, aan de ene kant. Maar ik hoop het natuurlijk wel.
Goed, dat was het wel weer zo’n beetje. Ik ga op jacht naar postzegels en een envelop.
Oh nee, wacht, ik vergeet het allerbelangrijkste! Lieve, lieve Harry, ik wens je een hele, hele, hele fijne verjaardag toe. Lou ook, dat weet ik zeker, hoewel hij niet weet dat ik dit schrijf. Oeps. Het spijt me dat ik niet op je feestje ben. Ik weet dat ik het beloofd heb en ik zou zo graag komen, echt waar, maar Lou en mam laten me nooit gaan.
Ik hoop dat je nieuwe vrienden hebt gemaakt, Harry. Ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je bent een geweldige gast en ik hoop oprecht dat je morgen met een nieuw stel vrienden (en misschien zelfs een vriendin!) op de bank zit en taart eet. Ik hoop dat je gelukkig bent. Ik hou van je. Nog steeds. En zult altijd mijn aller- allerbeste vriend zijn. Of we elkaar nou spreken of niet.
Ik hoop van je te horen.
Je beste vriend,
Zayn
Reacties:
Bo, kreng dat je bent. Verwacht ik fluff (of in ieder geval vrolijke vrienden), geef je me dit. Tss.
Ik dacht eerst eigenlijk "nee, hè. Dit weten we al. Waarom legt ze het nog eens uit?" Maar uiteindelijk vond ik het eigenlijk heel erg mooi.
En nog daar weer voor deed 'ie pijn, want ik vond het 'het spijt me' echt heel erg naar. Vooral omdat data heel lastig zijn en ik dus niet meteen doorhad dat dit een jaar eerder was geschreven.
Enfin, uiteindelijk was het wél heel erg mooi. Toch denk ik dat ik liever het vorige hoofdstuk als epiloog had gehad dan dit. Simpelweg omdat het einde dan een hele vrolijke 'en ze leefden nog lang en gelukkig'-bedoeling zou zijn geweest. Ook deels omdat het vorige hoofdstuk wat verder van het verhaal afstaat dan dit. Het voelde echt als een einde. Deze brief trekt je juist weer terug in het verhaal, want niet zo praktisch is als je aan het einde ervan afscheid moet nemen.
Maar goed. Heel goed gedaan uiteindelijk! Toegeven, aan het begin van Ruïne had ik echt iets van "wat is dit? Waarom gebeurt er niet zo veel?" (ik bedoel, er waren wel open plekken, maar het was nog niet bijster spannend), maar uiteindelijk heb je het driedubbeldwars goed gemaakt. En hoe! Phoebe en Daisy als ongeboren halfzusjes heb je werkelijk waar geniaal bedacht!
Ruïne was fantastisch. Bo, bedankt.
P.S. Wiskunde heeft je hersens gekookt, denk ik, want ik vond nog een klein foutje:
hechten er belachelijk veel waarde aan.
hechtten
Wow, heel mooi! Jammer het afgelopen is