FanFic.nl

Worthy to Say [5-shot]

how ‘bout if I stay and you run away?

Niall wist niet hoe hij op die woorden moest reageren, kreeg ook niet echt de kans om iets te verzinnen. Louis keek hem strak aan, bijna uitdagend, stond daarbij op en bewoog zich richting de deur. ‘Ho!’ riep Niall, die absoluut niet wilde dat Louis hem zomaar achterliet.
‘Wat?’ vroeg Louis uitdagend, waarbij zijn blik op de bierflesjes viel. ‘Oh,’ ging hij toen luchtig verder, ‘maak je maar geen zorgen, die haal ik morgen wel op. Je ziet ze nauwelijks.’
‘Nee, maar – ’
‘Je mag ze ook zelf opruimen.’
‘Louis!’
‘Tot morgen.’
De jongen liep naar de deur.
‘Je kunt niet zomaar weglopen en mij hier achterlaten als… wat het ook is hier straks voor de deur staat. Of… wacht even. Maak je een grapje? Je neemt me in de maling, hè? Je hebt dit allemaal van tevoren bedacht en ik ben er met open ogen ingetrapt. Nee, mooi niet, dat had je gedacht. Ik heb je door.’
Louis keek hem nog steeds aan, wachtte de woordenstroom af. Er kroop een vaag glimlachje om zijn lippen, maar het was zo subtiel dat Niall dacht dat hij het misschien wel verzon. De manier waarop Louis hem bleef aanstaren joeg hem de stuipen op het lijf. Alsof het allemaal geen grap was – maar dat kon niet. Het moest een grap zijn.
‘Het is geen grap,’ sprak Louis ijskoud. ‘Waarom denk je dat we jou als huisgenoot hebben gekozen? Niet omdat er rijen mensen zijn om uit te kiezen, om heel eerlijk te zijn. Nee, omdat het verhaal van deze kamer algemeen bekend is in deze stad en iedereen met een beetje sociale vaardigheden al wel een keer iemand heeft gesproken die het verhaal kende en, natuurlijk, verteld heeft. Het is geen grap, Neil. Maar daar kom je over enkele minuten zelf wel achter. Ik wens je veel plezier. Oh, en om hulp roepen heeft geen zin: niemand zal komen. We zijn immuun voor klaagzang, inmiddels.’ De glimlach doorbrak eindelijk zijn gezicht, werd een grijns en de jongen legde zijn hand op de deurklink. ‘Nou, het was gezellig,’ sprak hij, terwijl hij de deur opende en een stap over de drempel zette. ‘Oh, en nog één wijze raad: trek alvast een trui aan. Het wordt écht koud.’
Met die woorden liep hij de kamer uit en sloot hij de deur achter zich, wat Niall helemaal alleen in zijn kamer achterliet. Hij keek naar de muurschilderingen en wenste plotseling dat ze er niet waren, dat het contrast tussen zwart en wit niet zo groot was, dat Louis hem het verhaal niet had verteld en dat hij er verdomme niet oprecht in zou geloven. Dat. Want uiteraard was het een grap. Alleen maar een stomme grap, studenten onder elkaar, een soort onofficiële ontgroening.
Maar dan was Louis een verdomd goede acteur en dan had hij de special effects ook belachelijk goed voorbereid, want de temperatuur begon inderdaad te dalen. Kippenvel ontstond op Nialls armen en hij keek onwillekeurig naar het raam, maar dat zat potdicht en de gordijnen bewogen niet – er was geen tocht. Hij was alleen met zijn gedachten en het verhaal dat zich in zijn hoofd tot onmenselijke proporties opblies, opnieuw en opnieuw, net zolang tot er op de deur geklopt werd.
Zijn adem stokte in zijn keel, heel even. Het is echt, schoot er door zijn hoofd, maar toen bedacht hij zich. ‘Niet grappig, Louis!’ riep hij, hoewel het hem niet lukte om zijn stem geheel kalm te houden. Er klonk een trilling doorheen. Een subtiele trilling, maar een echte trilling, die niet gespeeld was en die Louis sowieso zou horen.
Er werd opnieuw geklopt.
‘Ik weet dat jij het bent!’ riep Niall. ‘En zet de verwarming terug aan, verdomme, voor ik bevries!’
Hij liep naar de kast, haalde een trui tevoorschijn en schoot die aan. Het hielp, een klein beetje, maar niet echt en hij was nog steeds koud – en bang. Hij was nog steeds bang.
Zijn bed leek de ultieme oplossing te zijn: warm, en veilig. Onder de dekens. Hij overwoog het, eventjes. Toen zag hij ervan af, omdat hij ervanuit ging dat Louis het binnenkort op zou geven en binnen zou komen, en hij wilde niet dat de jongen hem verstopt onder de dekens aan zou treffen.
‘Doe open!’ werd er vanaf de andere kant van de deur geroepen, gevolgd door opnieuw geklop. De stem klonk niet als Louis, maar er waren manieren om stemmen te verdraaien – dat wist Niall. Dat had hij op televisie gezien. Hij had ook geesten op televisie gezien, en zombies en weerwolven en heksen, maar die gedachte probeerde hij naar de achterkant van zijn bewustzijn te verbannen. Het was Louis die voor de deur stond, dat kon niet anders.
‘Doe open!’
Er knapte iets in de jonge student. Iets in de vernedering, de angst, de wanhoop – iets wat ervoor zorgde dat hij opsprong van de rand van zijn bed, waarop hij had plaatsgenomen. Iets wat ervoor zorgde dat hij richting de deur stampte, witheet van woede. Iets wat er zelfs voor zorgde dat hij de deur opentrok en net op het moment dat er voor de zoveelste keer geklopt werd, verschafte Niall hetgeen voor zijn deur stond toegang tot zijn kamer, in combinatie met een woedende woordenstroom: ‘Het is godverdomme niet grappig, Louis! Ik weet dat ik een angsthaas ben en dat jij veel cooler bent dan ik, dat ik één of andere stomme nerd ben en dat je denkt dat je gebruik van me kunt maken, dat je me uit kunt lachen en dat je me belachelijk kunt maken en dat ik het allemaal zal pikken, maar ik pik het niet meer, echt niet, ik ben er klaar mee en als je zo doorgaat, dan ga ik weg, prima, dan kies je maar iemand uit die leuker is dan ik en dan ben ik een watje en een loser en geef ik op, maar hier heb ik geen zin in!’
In zijn withete woede realiseerde hij zich pas laat dat er twee mensen voor zijn deur stonden, en toen hij het eenmaal doorhad, voegde hij eraan toe: ‘En dat geldt dus ook voor je maatjes. Liam, Zayn, Harry – wie jullie ook zijn, grappig hoor! Doen alsof je het weekend naar huis gaat en vervolgens verkleed voor mijn deur verschijnen om mij de stuipen op het lijf te jagen. Grappig, grappig! Ik lach me dood. Maar het is nu leuk genoeg geweest en jullie mogen je apenpakjes weer in de kast hangen. Louis,’ riep hij, dat laatste met stemverheffing, ‘zet verdomme die verwarming terug aan, ik bevries!’
Er kwam geen reactie. De twee gedaantes bleven doodstil staan, tegenover hem, zonder met hun ogen te knipperen of te bewegen. Ze leken zelfs niet te ademen. Niall wist niet meer wat hij moest zeggen, voelde een plotselinge golf van ongeduldigheid over zich heenkomen. Hij was er klaar mee. Helemaal klaar mee, en dus zei hij hen, doodkalm: ‘Ik weet niet waar jullie mee bezig zijn, maar jullie jagen me aardig tegen jezelf in het harnas, dus jullie kunnen maar beter iets verdomd waardigs te vertellen hebben.’

Reacties: