FanFic.nl

Breathless ~ Harry Styles

Past OOO

~ Cassie Claire Thomason

Hey, Harry. Herinner jij je de eerste keer dat we elkaar ontmoetten? Ik geloof in zoiets als het lot, weet je. Dus ik denk dat het het lot was.
Het is oké als je lacht.

Ik zat naast de man waar ik toen der tijd verliefd op was - Daniel. Hij had een sigaret tussen zijn lippen geklemd die hij met een aansteker aanstak. De rook die hij uitblies vulde de auto en al snel inhaleerde ik de uitgeblazen rook weer in. Het kalmeerde me, ook al rookte ik niet.
De regen tikte op de ramen van de dure auto waar we in zaten. De leren bekleding kraakte onder mijn benen toen ik zenuwachtig met mijn voeten schuifelde. Mijn handen waren op mijn bovenbenen geplaatst, terwijl mijn lichtroze gelakte nagels diep door mijn lievelings-jeans heen drukte. Ik wist niet waar het vandaan kwam maar een misselijk gevoel bekroop me, bijna stiekempjes.
Hij ging naar London voor een zakenreis, had hij een paar minuten geleden gezegd. Of ik hem geloofde was een ander verhaal natuurlijk.
Zijn blik streelde mijn lichaam teder terwijl hij sprak.
"Het was mijn keus niet, weet je." Hij had zijn hoofd naar mij toe gedraaid en geglimlacht. Op dat moment geloofde ik die glimlach nog van hem, nu niet meer. Nu haatte ik alles wat me ook maar aan hem deed denken.
Niet wetend wat ik zeggen moest knikte ik alleen maar.
"Maar werk is werk," zuchtte hij. "Ik zal me alleen voelen, want ik kan je dan niet meer zien Cassie." Zijn hand pakte de mijne vast. Zijn trouwring blonk en vroeg haast om aandacht.
Ik had die trouwring al heel vaak gezien nu. Ik wist ook wel dat Daniel en ik niet samen hoorden, hij was per slot van rekening getrouwd, maar soms deed ik alsof ik de trouwring gewoon niet zag. Het was beter zo.
Ik was overweldigd door een grote gloed van angst. Onze relatie, die had minder dan vier maanden geduurd.
Het was een vlot lopende relatie maar het was duidelijk dat niets zou komen van zo'n relatie. Zelfs ik begreep dat.Het was dom, en ik begreep de hele situatie, maar waarom liep er dan toch een traan over mijn gezicht? Waarom bleef ik maar door huilen? Was ik zo geshockt?
Ik dacht dat ik het begreep, dat het me koud liet.
Niet dus.
"Ga nou niet huilen," mompelde hij. Met zijn duim veegde hij een traan weg, zoals hij het al vaker had gedaan, veel vaker. Ik had gehouden van de manier waarop hij het deed, zo zacht en voorzichtig. Alsof ik heel dierbaar voor hem was. Ik was zo naïef.
"Ik huil niet," zei ik zonder op te kijken, je kon duidelijk horen dat ik dat wel deed.
Ik hoorde hoe het leren bekleding dit keer onder zijn beweging kraakte.
Ik hoorde hoe zijn lippen vast plakten aan de filter, hij had een trek genomen van zijn sigaret.
Zijn ademhaling was langzaam, hij was relaxed. Het kon hem niets schelen dat hij ging. Het was waar, hoe graag ik het ook wilde ontkennen.
Ik wide het gewoon niet geloven. Ik denk dat niemand dat zou willen.

Reacties: