FanFic.nl

Worthy to Say [5-shot]

we never do anything anymore

Zayn snapte het niet. Hij was de eerste die thuiskwam op zondagavond, zijn weekendtas in zijn hand, zijn koptelefoon over zijn oren. In de eerste instantie had het hem verbaasd dat hij het huis leeg aantrof, vervolgens was hij de slaapkamers afgegaan. Die van Niall was leeg, afgezien van een paar verdwaalde bierflesjes zag ze eruit alsof er niemand geweest was. Zijn eigen kamer was leeg, die van Liam ook – in die van Louis trof hij twee van zijn huisgenoten aan. Ze zaten op het bed, naast elkaar, staarden naar de deur met nietsziende ogen.
‘Is de rest nog niet thuis?’ vroeg Zayn, die duidelijk ongemakkelijk werd van het gedrag van zijn huisgenoten. Hij kreeg geen antwoord.
‘Lou? Niall?’
Niall keek naar hem op, ving zijn blik, schudde toen zijn hoofd. Zijn ogen schoten richting zijn mobiele telefoon, terug naar de deur, terug naar Zayn. ‘Wie heeft je dat verteld?’ vroeg hij, zijn ogen groter dan Zayn zich kon herinneren.
‘Vriend, wat heb je gebruikt?’
Niall schudde zijn hoofd.
‘Lou? Wat heb je die jongen gevoerd?’
‘Wie heeft je dat verteld?’
‘Wie heeft me wat verteld, Niall?’
‘Iemand heeft gestolen.’
‘Wat gestolen? Wanneer?’
‘Vijf.’
‘Vijf?’
‘Vijf voor benzine.’
‘Wat?’
‘Iemand heeft vijf gestolen voor benzine.’
‘Verdomme,’ schold Zayn. ‘Wat is er mis met jullie?’
Voor één van de twee de kans kreeg om antwoord te geven, ging de deurbel. Zayn wierp nog een ongeruste blik op zijn huisgenoten, begaf zich toen richting de voordeur en opende die. ‘Hi,’ werd hij door Liam begroet. ‘Harry is ziek, die komt van de week weer, als hij zich beter voelt. Hij is zaterdagavond ineens ingestort. Vlak na tienen. Toevallig, vind je niet?’
‘Wat?’ vroeg Zayn, die het gevoel had dat er een emmer water in zijn gezicht was gekletterd.
‘Ja, precies. Dat dacht ik dus ook. Hoe hebben Niall en Louis zich gedragen?’
Zayn schudde slechts zijn hoofd, begeleidde Liam richting de kamer waar Louis en Niall nog steeds op het bed zaten. ‘Wat hebben ze gebruikt?’ vroeg Liam ontzet, waarop Zayn opnieuw zijn hoofd schudde, verslagen: ‘Geen idee, man. Ik vond ze zo, een paar minuten geleden. Moeten we een dokter bellen?’
‘Ja, misschien wel. Wacht, laten we…’ Liam maakte zijn zin niet af, liep in plaats daarvan op het tweetal af en legde zijn hand op Louis’ arm. Die zette het onmiddellijk op een gillen, hard en hoog en doordringend, en hij trok zijn arm terug alsof hij zich verbrandde aan Liams huid.
Zayn haalde zijn telefoon tevoorschijn, maar Liam hield hem tegen: ‘Nee, wacht even. Het ziet er niet uit als een dodelijke of besmettelijke ziekte, wel dan? Dan zouden ze niet overeind zitten. Ik denk eerder dat ze iets gebruikt hebben, en dan komen ze alleen maar in de shit als we er iemand bij halen.’
Zayn dacht even na, knikte toen voorzichtig. ‘Ik geef ze tot morgenochtend. Als ze er nog zo aan toen zijn als ik naar college ga, dan bel ik een ambulance.’

Zo ver kwam het niet. Tegen een uur of elf kwam Louis in beweging, voorzichtig, alsof hij tachtig jaar oud was en bang was om zijn botten te breken. ‘Niall?’ fluisterde hij, nauwelijks hoorbaar.
‘Ik voel ze nog, Louis,’ fluisterde Niall gekweld terug. ‘Ik voel ze nog. Overal.’
‘Ja,’ beaamde Louis, terwijl hij zichtbaar rilde. Het voelde aan alsof ze ontwaakten uit een hypnose, uit een coma – uit wat voor bewusteloosheid dan ook. Het voelde alsof ze weer wakker werden.
‘Laten we het eraf wassen,’ opperde Niall voorzichtig, waarop Louis knikte. De twee jongens stonden op, voorzichtig, breekbaar, maar ze kwamen overeind en liepen richting de badkamer, samen. Zonder het verder te overleggen gingen ze allebei naar binnen, zette Niall de douche aan en kleedden ze zich allebei uit. Elkaar alleen laten was geen optie. Ze hadden het samen doorstaan, het samen gevoeld en ze zouden elkaar erdoorheen helpen. Ze voelden zich niet sterk genoeg om het alleen aan te kunnen. Dus deden ze het samen.
Het was krap in de douchecabine en het was enigszins ongemakkelijk, maar het water was warm en het hielp een heel klein beetje met het wegwassen van het vieze gevoel. Overal. Het water en de zeep namen een klein gedeelte van de vernedering en de angst mee. Een klein gedeelte van de pijn. Een minuscuul gedeelte van het trauma.
Niall was degene die de douche uitdraaide en als eerste de cabine uitstapte. Nog geen seconde later stond hij echter alweer bevend in de cabine, in de warme damp van het douchewater en tegen Louis aangedrukt. ‘Het is koud,’ stamelde hij, met ogen die groot waren van angst.
‘Dat is relatief,’ opperde Louis, maar aan zijn stem was te horen dat hij er maar half in geloofde.
‘Wraak is zoeter als het koud is,’ sprak Niall zweverig.
‘Ja.’
‘Dat zeiden ze.’
‘Ja.’
‘Ik durf niet.’
‘Je moet wel.’
‘Het is koud.’
‘We gaan samen.’
‘Ja?’
‘Ja.’
Louis pakte Nialls hand beet, duwde het douchegordijn opzij en stapte dapper de koude badkamer in. Ze grepen allebei naar een handdoek, droogden zich af en schoten in hun pyjama’s. Daarna pas lieten ze hun ingehouden adem ontsnappen en keken ze elkaar aan, in hun rood aangelopen gezichten. Ze schoten in de lach, zowaar. Het klonk honend, stotend, alsof het afkomstig was uit een machine die al eeuwen niet gesmeerd was. Alsof het afkomstig was uit de keel van iemand die het leven op aarde al decennia geleden achter zich had gelaten. Het was de laatste keer in lange tijd dat de twee jongens zouden lachen. En het was alsof ze daarvan op de hoogte waren.
Toen ze bijgekomen waren, liepen ze zij aan zij richting Louis’ kamer en zonder dat er vragen werden gesteld, kropen ze samen onder de dekens en vielen ze in slaap. Toen Zayn de volgende ochtend binnenkwam, sliepen ze allebei nog, Louis met zijn armen beschermend om Niall heen geslagen.
Tegen de tijd dat Zayn zijn jas uittrok om naar college te gaan, kwamen Louis en Niall zij aan zij de gang op. Ze groetten hem een monotoon ‘goedemorgen’ en betraden de keuken, aten beiden een boterham en maakten zich klaar voor hun eigen colleges. Ze gingen samen naar de universiteit, scheidden zich van elkaar omdat ze niet dezelfde studies deden – en kwamen onmiddellijk na hun colleges weer bij elkaar, liepen samen terug naar huis, begonnen samen aan het eten. Ze zeiden bijna niets, lachten helemaal niet meer. Het grootste deel van de dag staarden ze voor zich uit, gezamenlijk. Alsof ze in hun gedachten allang niet meer op aarde waren.

Harry kwam anderhalve week na dato weer terug en zijn gedrag leek enigszins op dat van Louis en Niall, hoewel hij alles alleen deed en in mindere mate. Alsof hij last had van dezelfde infectie, maar in mindere mate.
Zayn begreep het niet. Hij begreep niet wat er met Louis en Niall gebeurd was en hij begreep niet waarom Harry ook zo raar deed, waarom hem en Liam helemaal niets gebeurd was. Dat laatste begrepen ze geen van allen – wilden ze ook niet begrijpen, eigenlijk. Zayn vond het maar eng. Hij vond het niet erg dat hij het niet begreep.
Hij vond het ook niet erg dat hij het niet wist. Hij wist niet hoe de gedaantes zijn huisgenoten hadden aangeraakt. Hij wist niet hoe de gedaantes in zijn huisgenoten waren gekropen, hen van binnen koud hadden gemaakt. Hij wist alleen dat de uitdrukking in de ogen van zijn huisgenoten nooit meer hetzelfde zou zijn.
En hij wist dat de zaterdagavonden sinds dat ene bewuste weekend verrassend rustig waren. Hij wist wel dat de gedaantes nooit meer langskwamen. Maar tegen de tijd dat hij begreep waarom, was het te laat.
Toen was het al koud.

Reacties: