FanFic.nl

Papieren glimlach.

Hoodstuk 6

Ik slaap bijna, als ik me bedenk dat ik Mariska nog niets heb verteld.
‘Bill! I haven’t told my friend anything yet!’
Bill schrikt op.
‘Do you think she’s at home?’
‘Yes.’
‘Will her parents bring you to the show location?’
‘Yes, I think so.’
‘We’ll bring you there, it’ll be alright.’ Terwijl hij het zegt, vallen zijn ogen dicht en slaapt hij weer verder.

Midden in de nacht staan we bij Mariska voor de deur. Ik weet dat ze zullen schrikken, maar bel toch aan. Bill heeft op de één of andere manier twee kaartjes voor me geregeld, dus ik ga met Mariska naar het concert en zie Bill (hopelijk) daar weer. Tom wacht op de hoek van de straat tot ik binnen ben. Het duurt niet heel lang voor Mariska’s moeder met een slaperig gezicht voor de deur staat. ‘Wat doe jij nou hier op dit tijdstip?’ Vraagt ze verbaasd, terwijl ze me binnenlaat.
Mariska staat bovenaan de trap. ‘Roos! Wat doe jij nu hier? Zat je niet in Duitsland?’
‘Het is midden in de nacht.’ Voegt haar moeder er aan toe.
‘Het is een lang verhaal, en heel moeilijk uit te leggen. Maar ik heb twee kaartjes voor Tokio Hotel!’ Mariska kijkt me ongelovig aan. Haar vader verschijnt ook in de gang, juist op het moment dat ik de kaartjes uit mijn jaszak tover.
‘Oh, jullie gaan alsnog naar die band van jullie?’
‘Ja!’ Roepen Mariska en ik in koor.
‘Nou, ga maar snel slapen dan. Morgen ochtend breng ik jullie er wel heen.’
Gek genoeg slaap ik snel, ook al lig ik alleen op een kussen met een deken over me heen.

Wanneer de wekker gaat en ik slaperig mijn ogen open, zit Mariska al helemaal aangekleed op bed. ‘We gaan naar Tokio Hotel!’ Straalt ze. Ik kleed me ook snel aan. Vervolgens rennen we samen de trap af. Tot mijn grote verbazing zit Mariska’s vader al klaar in de auto.

Op het moment dat we onze kaartjes laten zien om de zaal in te mogen voel ik dat iemand aan mijn mouw trekt. Ik kijk om en zie dezelfde bewaker als gisteren. Ik pak Mariska bij de hand en laat ons meeslepen. De bewaker beveelt me op een gegeven moment om Mariska te laten wachten, en geeft me instructies over hoe ik verder moet lopen. Zodra ik op de bestemming aankom zie ik Bill staan.
‘One more thing,’ glimlacht hij als hij me ziet. ‘I forgot to ask your phonenumber.’
Hij duwt een papiertje in mijn handen.
‘That’s mine.’ Lacht hij. Ik vertel hem mij nummer, en daarna vertelt hij hoe ik moet lopen om de weg terug te vinden. Niet dat het veel moeite kost, je moet eigenlijk gewoon richting het gegil lopen. Terwijl ik met Mariska naar het veld loop, hoor ik haar vragen waarom ik bloos, maar het is te lawaaiig om antwoord te geven. En Mariska is het ook al snel vergeten, want ik haal de twee bandjes die Bill me gegeven had uit mijn zak, doe ze om onze polsen en we kunnen zo het eerste vak in lopen. Ze vraagt me nog hoe ik eraan kom, maar ook daar krijgt ze geen antwoord op.

Ook dit concert gaat veel te snel voorbij. Ik zie hoe Mariska de tijd van haar leven heeft, terwijl het voor mij niet anders is. Veel te snel kondigt Bill het laatste nummer aan, Wo Sind Eure Hände. Ik zing zo hard ik kan mee, en zie Bill een aantal keer mijn richting uitkijken. Zou hij me zien? Na Wo Sind Eure Hände spelen de jongens nog een aantal toegaven. Bij de aller, alles laatste vertelt Bill een verhaaltje: ‘Our very, very, very last song for tonight. I want to sing this song for someone who’s very special to me. And no, it’s not Tom this time. It’s a girl, I met her two days ago. You’ll never guess where: In the toilet…’ Ik krijg een heel raar gevoel van binnen. ‘Do you want to know how? She just walked against me, crying. She was totally upset, and… I’ll keep the rest for myself. But this song, By your Side, is for you, Roos, because I love you.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.