FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 11

Mijn adem stokt in mijn keel terwijl ik stil blijf liggen. ‘Kom op, ik weet dat je het wilt.’ Een koude windvlaag loopt over mijn rug en een gil verlaat mijn mond. Ik zit rechtop, waarna ik een iets met een luide plof op de grond hoor vallen. Schichtig kijk ik om me heen, maar er is niks, maar dan ook niks te zien. ‘Ga weg!’ Een duivelse grinnik klinkt vanaf de deur en mijn blik schiet erheen. ‘Oh maar dat kan toch nog niet? Eerst moet ik nog voor een paar dingen zorgen.’ Mijn handen omklemmen de lakens onder me terwijl de koude wind me nogmaals doet rillen. ‘W-wat wil je?’ stotter ik uit. Mijn stem klinkt niet als de mijne, en weer dreigen de tranen naar buiten te komen. ‘Jou. Ik wil jou.’ Mijn ogen vergroten iets en nogmaals klinkt er een grinnik, dit keer vanaf de andere kant van de kamer. ‘Het maakt me niet uit hoe ik je zal krijgen,’ klinkt er zachtjes in mijn oor. ‘Je wordt van mij. Goedschiks, of kwaadschiks.’ Mijn ogen knijp ik dicht, hopend dat dit alles een droom terwijl ik zachtjes snik. ‘G-ga w-weg,’ smeek ik bijna wanhopig en begraaf mijn gezicht in mijn handen. ‘Ik zal je langzaam breken.. Je dromen wegkapen, je hart laten breken, je familie uiteenscheuren.’ De tranen glijden over mijn wangen terwijl ik mijn benen optrek en mijn hoofd erop laat rusten. ‘Stop, alsjeblieft!’ schreeuw ik uit. Het lijkt alsof ik langzaam gek wordt. Mijn hersenen draaien overuren, en het lijkt alsof de wereld voor me begint te draaien, net als wanneer je te snel opstaat uit je bed. ‘Ik zal je breken, totdat je nergens anders heen kan dan in mijn armen.’ De fluisterende stem echoot langzaam weg en trillend haal ik mijn handen voor mijn gezicht vandaan. ‘Ik moet hier weg,’ mompel ik door mijn snikken heen. Met een tillend lichaam en een onstabiele gedachte stap ik uit mijn bed, waarna ik door mijn knieën zak en mijn arm onder mijn bed laat glijden. De bekende doos die ik al die jaren al niet meer had aangeraakt. De stille tranen lopen nog steeds vrij over mijn wangen terwijl ik de deksel van de doos optil. De roze spitzen til ik uit de doos voordat ik ze tegen mijn borstkas druk. Het werd eens tijd voor het oppakken van deze verloren droom, en het vergeten van alles om me heen.

‘Ik moet naar haar toe, verdomme!’ Haar gedachten beginnen me zorgen te baren, en gefrustreerd ga ik door mijn ongetemde haren. ‘Een, twee, drie, pirouette, vijf, zes, zeven, plié.’ Ik frons en luister naar haar gedachten. Ballet? Ik gris mijn mobiel uit mijn zak, waarna ik Ivana opbel. ‘Wat is er nu weer Harry?’ ‘Sinds wanneer doet ze aan ballet?’ Een stilte klinkt aan de andere kant van de lijn en ik spring op van de bank. ‘Dat doet ze niet?’ de verwarring in haar stem doet me stilstaan. ‘Ze is aan het dansen, ze denkt aan de passen. Verdomme Iv, je bent haar beste vriendin!’ slaak ik geërgerd uit en gris de huissleutels van de tafel. ‘Ze heeft me nooit vertelt dat ze danst!’ Met mijn vingertoppen wrijf ik over mijn slaap terwijl een zucht door de lijnt klinkt. ‘Heb je dan geen enkel idee, damnit?! Caleb heeft weer toegeslagen, ik moet naar haar toe.’ Weer klinkt er een stilte aan de andere kant. ‘Ze vertelde me dat ze soms naar die verlaten dansstudio gaat aan de rand van de stad om even van alles weg t-‘. Voor ze haar zin kan afmaken heb ik het gesprek al afgekapt en ben ik al onderweg naar de oude dansstudio.



De muziek vult mijn gedachten terwijl ik mijn oude dansroutine weer ophaal. Een, twee, drie. Ik sta op de punt van mijn spitzen en plaats mijn andere voet tegen mijn knie als ik mijn pirouette draai. Vijf, zes, zeven. Langzaam zak ik door mijn knieën, mijn voeten in de perfecte houding voor de plié. De muziek voert me verder weg, en na het eerste couplet bevind ik me al in mijn eigen wereld.



Misschien, heel misschien, had ik kunnen merken dat er iemand naar me aan het kijken was vanuit de deuropening. Maar zo diep in gedachte, met tranen die nog steeds vers over mijn tranen rollen als alle herinnering door de muziek naar boven komen, is dat praktisch onmogelijk..

Sometimes breaking up’s like breaking down
Hey yeah
It leaves you crying, laying on the ground
And the things that people say to hurt you
They can cut you down inside
But know that ugly is what ugly does

Bij het begin van de volgende zin maak ik een grote allegro. Mijn benen gestrekt in een mooi gemaakte sprong terwijl ik al de emotie stort in iets dat ik al die tijd niet meer heb gedaan.



En op dat moment, met al die rauwe emotie die zich om mij heen begeeft, weet ik dat er me nog maar één ding te doen staat. Nooit, maar dan ook nooit, meer mijn passie opgeven door een pijnlijke herinnering.





Song for this chapter:

Scars - Robin Stjernberg

Reacties: