FanFic.nl

Relice's story

Waking up, Picking up.

Er scheen licht door haar oogleden heen, ergens vaag merkte ze dat er mensen om haar heen waren. Ze probeerde haar ogen open te doen. Maar ze zaten dicht geplakt.
"Volgens mij wordt ze wakker! Haal Betsy! Vlug!" Fluisterde een zachte vrouwenstem, iemand verliet zachtjes de kamer, een tocht vlaag bezorgde Rawanda kippenvel.
"Rawanda?" fluisterde de stem weer, "kun je mij horen?" Rawanda probeerde te knikken, maar het leek wel alsof ze vast zat in gipsbeton. De deur ging weer open en er kwamen twee mensen binnen.
"Heeft ze haar ogen al open gehad?" vroeg een zware, doorrookte, vrouwenstem.
"Nee, het lijkt haar nog niet te lukken." zei de eerste stem.
"Oke," de zware vrouwenstem verplaatste zich door de kamer en kwam aan de andere kant van haar bed staan.
"Hoe heette ze ook alweer?" vroeg ze verder.
"Rawanda," luidde het antwoord. Zijzelf probeerde nog steeds haar ogen open te doen. Ze merkte dat haar rechterarm werd opgetild en er iets omheen werd gedaan, er klonk een gezoem en de band begon zich samen te knijpen. De bloeddruk werd gemeten, er klonk geritsel van papier.
"De bloeddruk is te laag, geef haar nog een keer die medicatie dan kijken we later verder." de zwaarstemmige zuster verliet de ruimte. Rawanda staakte haar pogingen om haar ogen open te krijgen. Een koud vocht liep langs haar arm. En voordat ze een poging kon doen om te protesteren stak er een naald in haar arm. Direct ontspande ze zich en viel weer weg.

De tweede keer dat ze wakker werd was het donker in haar kamer. Ze kreeg haar ogen dit keer makkelijk open en ze keek om zich heen. Zo te zien lag ze op de intensive care van een ziekenhuis. Buiten hoorde ze het zoemen van voorbij razend verkeer. De muren waren ver van haar vandaan, aangezien ze in het midden van de rechthoekige zaal lag. Er knipperde een lampje in haar ooghoek en ze draaide haar hoofd om het te zien en zag dat haar hartslag gemeten werd. Waardoor ze door kreeg dat ze in haar hand een infuus zat, in haar buik diverse slangetjes en dat ze het gevoel had dat haar benen weg waren. Geschrokken bleef Rawanda doodstil liggen. Het zou toch niet zo zijn dat juist Zij haar benen nooit meer kon gebruiken?
Ze hoorde voetstappen dichterbij komen en er kwam een nachtbroeder in haar beeld.
"Een goedenacht Rawanda," groette hij haar.
"Hoi," haar stem was schor en klonk als schuurpapier.
"Fijn dat je wakker bent. Vindt je het goed als ik je bloeddruk even opmeet?" "Tuurlijk," Rawanda bekeek de broeder nu eens goed, hij had zwarte kort geknipte krulletjes, oceaanblauwe ogen en een kromme neus, alsof hij ooit gebroken was geweest.
"Wat is er gebeurt dat ik hier lig?" Vroeg ze toen de band haar arm fijn kneep. "Goeie vraag, wat kan je je nog herinneren?" Hij keek op van zijn apparaatje. Rawanda dacht na.
"Ik weet dat ik in de auto in slaap ben gevallen en dat ik een droom had, en ...daarna is het blanco." mompelde ze. De dokter gespte de band weer los, "Dat kan kloppen, aangezien je toen knock out ging." hij stopte het terug in een doosje dat op haar nachtkastje stond.
"Knock out? Hoe dat dan?" ze fronste haar wenkbrauwen.
"Je was onderweg met de auto naar je nieuwe huis, maar toen kregen jullie een botsing en vloog de auto over de kop." antwoordde de dokter vriendelijk, op zijn naam kaartje stond "Jim Browns".
"Wie zijn 'we'?" Rawanda keek Jim verward aan.
"Je vader, je broer, jij en je zusje," Rawanda pijnigde haar hersens maar er kwam geen beeld boven.
"Ik weet niets meer," mompelde ze.
"Zijn ze sindsdien nog langs geweest?" vragend keek ze naar de arts die op een stoel naast haar bed was gaan zitten.
"Dat zal moeilijk gaan," antwoordde hij ernstig.
"H-hoezo?" hakkelde Rawanda geschrokken.
"Je zusje maakt het goed, maar je broer en vader liggen hiernaast in een diepe coma." de arts keek haar recht aan, medeleven was ver zoeken.
"O..." opluchting vulde haar.
"Cloë, waar is ze?" Rawanda keek om zich heen in de hoop haar kleine zusje te zien.
"Ze is ondergebracht bij een gezin." antwoodde Dr. Browns.
"Ga nu weer slapen, Rawanda." ze knikte en terwijl hij wegliep rolde kleine tranen over haar wangen naar haar hals op het kussen en viel ze in een diepe slaap.

Een maand later.
Een bestofte bus stopte bij een scheefgezakt buspaaltje en een meisje van een jaar of vijftien stapte uit. Even keek ze om zich heen. De bus reed weg en zij stak de weg over. Een man met een jack russell knikte haar toe. "Meneer, mag ik u wat vragen?" vroeg ze beleefd. Hij bleef staan.
"Ik ben op zoek naar het huis van de familie Banner, weet u waar die is?" de man glimlachte.
"Je staat er recht voor meissie," hij grinnikte vettig en liep door, sloffend op zijn slippers met witte sokken. Het meisje, dat Rawanda na metamorfose was, keek hem even na en liep toen aarzelend het tuinpad op. Vanuit een openstaand raam op de bovenverdieping schalde hard AC/DC's highway to Hell. Rawanda liep naar de zwart met zilveren deur en belde aan. Het duurde even maar toen ging de deur open, een lange man met grijzend haar in een scheiding, een strak pak en harde grijze ogen keken haar keurend aan. "Meneer Banner?" Rawanda keek hem afwachtend aan. Hij opende de deur verder.
"Ja, dat ben ik, wat is er?"
"Eh, ik kom voor Cloë...ik...ben haar zus." Rawanda slikte moeizaam, die ogen keken zo koud!
"Kom binnen." zei hij afgemeten. Rawanda knikte dankbaar en stapte een zwart-wit tegelvloer halletje in. En werd door zichzelf van alle kanten aangekeken. De man ging haar voor een deur door waar stemmen klonken.
"Cloë!?" riep hij terwijl Rawanda ook de hyper moderne woonkamer in kwam. "Ja-RAWANDA!!!" Cloë die iets gegroeid was liet de pop waarmee ze aan het spelen was vallen en vloog op haar zus af. Die zich op de knieën liet vallen en haar zusje omhelsde. Beide zaten een hele tijd zo, genietend van elkaars weerzien. En zacht snuivend geluid haalde Rawanda terug in het nu en liet Cloë los.
"Waar is papa?"
"Die slaapt nog, net als Steven," Cloë knikte opgelucht. Iets wat de mensen achter Rawanda niet was ontgaan.
"Eh Zack? Wie is dit?" een vrouw liep naar de nette man toe, een schriller contrast tussen de kleren had bijna niet gekund. Rawanda keek op
"I'm sorry, ma'am," verontschuldigde Rawanda zich in haar beste Engels.
"Ik ben Rawanda, Cloë's zus."
"O het meisje waarover ze maar doorging," lachte de vrouw vriendelijk, maar het veertienjarige meisje was het niet ontgaan dat haar blik miskeurend over haar kleding ging. Cloë hing aan Rawanda terwijl die met de 'pleegouders' regelde dat Rawanda haar zusje mee mocht nemen. Rawanda had haar blik ondertussen door de kamer laten gaan. Het viel haar op dat Cloë veelal met twee kleine meisjes, Luna en Lune, had gespeeld en dat de moeder voor ze zorgde. De vader van de meisjes was de man die de deur had opengedaan, en die Rawanda intuïtief al niet mocht. Er was nog een jongen die met kaarsrechte rug op de wit gestoffeerde bank zat te lezen in een gigantisch dik boek met de titel: "De beknopte wetenschap van het menselijke ontstaan en de kosmos." Hij had gesnoven toen Cloë na een half jaar haar grote zus weer kon omhelzen. De rest van de ruimte was onberispelijk schoon, netjes en Wit. De papieren werden getekend. En Rawanda hielp haar zusje haar tas in te pakken. Uiteindelijk waren het twee grote tassen, een klein rugzakje van Cloë en een schoudertas.
"Bedankt dat u beiden haar zolang heeft opgevangen, ik ben erg dankbaar daarvoor!" Rawanda schudde hun handen. Cloë nam afscheid van de twee meisjes en liep toen met Rawanda mee naar buiten.
"Dag Cloë!" riepen de twee meisjes haar na.
"Dahaaag!" riep Cloë en zwaaide. De twee meisjes liepen naar de bushalte die tegenstelling van die aan de overkant, luxe was. Een snoepautomaat, een bankje met luifel en een fatsoenlijke stoeprand. Cloë en Rawanda namen plaats op het bankje en wachtte geduldig tot de bus kwam. Achter hen, bij het huis van de familie Banner schalde nu Bon Jovi's hit It's my Life uit het open raam. Rawanda tikte met haar voet het ritme mee.
Hoe kon zij nou weten dat deze muziek afkomstig was van haar grote liefde?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.