FanFic.nl

Crucial Moments

Rowena Ravenklauw

En hoe ze haar grootste blunder beging.

Het is avond en de zon verdwijnt achter de bergen. De laatste zonnestralen gullen de hemel in gouden en robijnrode kleuren. Ikzelf zie het fascinerende gebeuren met lede ogen aan. Ik lig in mijn royale hemelbed in de prachtige kamer die ik zelf ontworpen heb, met een breed uitzicht op het schooldomein en een bewegende sterrenhemel op het plafond. Mijn kamer is eigenlijk meer een kantoor en laboratorium geweest dan een slaapkamer; er staat een sierlijke tafel die ik vroeger altijd gebruikte om artikels en bevindingen neer te pennen, maar waar nu een dozijn brieven en kaartjes staan om me beterschap te wensen. Mijn goudkleurige telescoop die ik heb gekregen van een Arabische prins staat vlakbij het grootste raam, maar sinds jaar en dag heb ik niet meer door die kijker gekeken. Triestig bekijk ik alle wandkaarten aan de muren: plattegronden zie ik, dissecties van drakenorganen en formules om moeilijke toverdranken tot een goed einde te brengen, maar het allerbelangrijkste is een leeg familieportret. Doorgaans bevat het schilderij in de bronzen lijst een weergave van mijn enigste nakomelinge: Helena Ravenklauw, maar sinds onze breuk heb ik zowel haar als haar geportretteerde versie niet meer gezien. Ik zucht en kan een traan moeilijk onderdrukken. Helena… mijn liefste Helena…

Woede en frustratie waren mijn eerste reacties geweest op haar verdwijning en haar diefstal. Geraasd en getierd had ik, dagen- en nachtenlang tot ik niet meer kon… Nu welgeteld zeven jaar later heb ik meer dan ooit spijt van mijn uitbarsting en mijn besluit om haar bestaan te negeren. Niets heb ik gedaan om haar te houden en niets om haar weer te vinden. Hoe kon een vrouw met mijn wijsheid, zo’n cruciale fout begaan? Hoe had ik zo tekort kunnen schieten? Zo kunnen blunderen? Al van kinds af was ik afstandelijk geweest jegens haar, niet vanwege het feit dat ik haar niet mocht of door de herinnering aan haar vader, maar omdat ik zo hoopte dat ze niet dezelfde fouten als mezelf zou maken. Ik, Rowena Ravenklauw was een veeleisend kreng, getalenteerd, maar blind voor alle geneugten van het leven. Een workaholic die in de jaren dat ze zocht naar meer wijsheid, zichzelf uit het oog verloor en niets meer van de simpele dingen des levens afwist. Aan de ene kant had ik vurig gewenst dat ze even getalenteerd en punctueel zou worden als mezelf, aan de andere kant hoopte ik dat ze niet zo zou worden. Mijn diadeem had me ingefluisterd dat ik haar tegen het hart moest drukken, maar dat kon ik niet opbrengen, de angst om te blunderen was me te groot. Mijn diadeem… Aan de herinnering aan mijn dierbaarste kleinood kan ik een grimas niet onderdrukken. Het ding bezorgt de drager ervan ongekende wijsheid, omdat het constant wijze woorden influistert, maar het is aan de drager om ze niet in de wind te slaan en dat heb ik keer op keer gedaan. Waarom? Simpel, vanwege mijn ijdelheid en mijn egoïsme. Omstanders bewonderden me altijd om mijn kennis en snelle beslissingsvermogen. Ze respecteerden me hierom. Ikzelf weet beter: zowaar de helft van mijn ideeën was afkomstig van mijn betoverde haarsieraad. Het is vreemd om te moeten zeggen, maar roem die je krijgt vanwege verdiensten die niet alleen door jezelf zijn verwezenlijkt, zijn niet half zo bevredigend dan wanneer dat wel het geval was. Ikzelf begon mijn diadeem te vervloeken, ik wou meer zijn dan een marionet dat bestuurd werd door een brok oeroude magie. Ik negeerde dat ding vaker en vaker. Ik sloeg de goede raad in de wind en niemand merkte het, omdat mijn beslissingen op zich al zo groots waren. Zo kwam het dat ik Helena, mijn aller-dierbaarste bezit, begon te beschimpen. Ik wou haar opvoeden zoals het mij dunkte en wou niemands goede raad aanvaarden, zelfs niet van die diadeem. Uiteindelijk leidde mijn eigenzinnigheid tot de verdwijning van mijn twee kostbaarste bezitten. Van mijn dochter heb ik jammerlijk genoeg niets meer gehoord; alleen vage geruchten zijn mij ten deel gevallen. Van de tiara echter wel; ze blijft me goede raad influisteren, zelfs op kilometers afstand is de magie er sterk genoeg voor. De eerste raad was geweest dat ik moest kalmeren en bezinnen, de tweede dat ik persoonlijk op zoek moest gaan naar met mijn afstammelinge en al mijn tekortkomingen onder ogen moest zien. Tegenwoordig dringt het erop aan om de zaak te laten rusten en mijn dochter een laatste, oprechte brief te schrijven. Ik verdring echter de bevindingen van mijn bronzen haarjuweel, ik wil mijn dochter bij mij aan mijn sterfbed! Ik wil haar zien, haar spreken, haar stem horen en haar zoete lichaamsgeur opsnuiven. Mijn lichaam takelt echter vlug af en mij rest amper nog tijd. Ik ben bedlegerig en mijn zwak kloppend hart vertelt me dat ik niet lang meer heb. Als ik Helena nog wil zien voor ik mijn laatste adem uitblaas, zal er snel iets moeten gebeuren…

De laatste zonnestralen verdwijnen achter de horizon en mijn tiara smeekt nog een laatste maal om mijn gemaakte plannen te laten varen en vrede te nemen met mijn naderende dood. Ik negeer mijn diadeem echter voor een laatste maal en kijk de Baron van Zwadderich recht in de ogen. Hij is vals en sluw, maar hij is oprecht en houdt van mijn dochter al sinds ze een klein meisje was; als iemand haar kan vinden is hij het. Hij kijkt me aan met zijn donkere ogen, buigt voor me en kust mijn asgrauwe hand. Zijn lippen bewegen en hij spreekt de loyale woorden: ‘Ik zal Helena Ravenklauw tot bij u brengen, vrouwe. Dood of levend, al is dat het laatste dat ik doe.’ Vervolgens verlaat hij mijn vertrekken, ik kijk hem na met gemengde gevoelens. Ik probeer blij te zijn met de gedachte dat, als de Baron niet slaagt in zijn opdracht, mijn dochter alsnog zal treuren aan mijn graf, maar het lukt me niet. Een onrust heeft zich van mij meester gemaakt. Hoe langer ik lig te woelen in mijn bed, hoe meer het onbehagelijke gevoel me duidelijk maakt dat ik een onvergefelijke vergissing heb begaan. Ik hap naar adem en zoek vergeefs naar een oplossing, maar vind die niet. Ik, Rowena Ravenklauw heb dringend goeie raad nodig. Maar van wie? Tevergeefs probeer ik mijn tiara om raad te vragen, maar het felbegeerde antwoord blijft uit. De schaduwen in mijn kamer winnen terrein en met een schok besef ik dat de wijsheid van de diadeem me voorgoed verlaten heeft. Evenals alle kans om mijn dochter ooit nog levend te zien.
[b][/b]

Reacties: