FanFic.nl

De gevallen engel

De engelen interventie

Een subtiele verandering had zich voorgedaan in de atmosfeer. Voor Aurélie was dit niet merkbaar. In een microseconde tijd stonden de haren in mijn nek rechtovereind. De zon was sneller ondergegaan dan gebruikelijk, net als ik had ook Zij haast gemaakt. Het was menens.
Wanneer de zon op- en onderging, openden tevens de hemelpoorten. Een spitsuur voor engelen. De ultieme tijd om te bidden en wensen uit te spreken, omdat we toegankelijker waren dan ooit. Op zo’n moment konden wij engelen, ons ook sneller manifesteren, iets wat voor mij op dit moment niet al te gunstig was.
De verontrustende schemering bracht een collega-engel met zich mee. Het was Ezra, mijn kameraad. Ezra was een grote hulp voor iedereen die hem nodig had. Ezra hielp mensen altijd onzichtbaar, ditmaal had hij een uitzondering gemaakt; hij had een gedaante aangenomen van een oudere man met hemelsblauwe ogen. Hij stond drie meter achter Aurélie vandaan zonder dat ze dit doorhad, geheel gekleed in het wit. In die microseconde, terwijl ik met Aurélie in gesprek was, communiceerde hij telepathisch met mij. “Waar ben je mee bezig, Anaël?” fluisterde zijn vriendelijke stem door mijn hoofd.
“Ezra, het spijt me. Ik denk dat ik niet meer terugga.” Zei ik gespannen.
“Wat?” zijn gefluister werd harder en klonk enigszins ontstelt, zijn uitdrukking was een en al verbazing.
“Ezra, ik houd van dit meisje. Ik kan geen mensenleven wachten. Het is mijn plicht haar te beschermen en bij haar te blijven.” Het bleef even stil. Een dreiging raasde door de lucht. Mijn hartslag versnelde en een pijnscheut schoot door mijn hoofd toen Ezra’s antwoord in mijn hoofd donderde:“Het is je plicht om de hele mensheid te beschermen en HEM te dienen! Waar ben je mee bezig?!”
“Ik houd van haar.” Snikte ik zwakjes.
“Zij heeft een andere weg te bewandelen.” Antwoordde hij kortdaad.
Ik hijgde en transpireerde: “Ik kan mijn gevoelens niet ongedaan maken en wegwissen.”
“Kom terug.” Zei hij kalm
“Ik kan mijn gevoelens voor Aurélie niet vergeten, het zou ondragelijk lijden zijn. Ik wil haar liefhebben, ook al moet ik daar mens voor zijn.”
Ezra antwoordde daarop ernstig: "Ik kan je verzekeren dat je dit leven niet samen zult delen."

Aurélie zei dat ze niet naar huis wilde: "Ik wil eigenlijk niet naar huis."
We bevonden ons op glad ijs. Wellicht in een andere tijd, op een andere plaats, met een andere man. Ik was niet dé man voor Aurelie. Maar ik wilde bij haar zijn, we hoorden bij elkaar.
Nadat Aurélie mededeling, werd Ezra’s verschijning zo immens fel, dat ze dit zelf ook opmerkte. Toen ze haar hoofd omdraaide, was Ezra al verdwenen. Ondanks dat ik opgelucht was, spookte zijn woorden door mijn hoofd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.