FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~014~A house and some trees

Zayn

De twee jongens trekken een paar banden over mijn benen en torso en snoeren ze stevig vast. Daarna wordt er nog een laken over mijn lichaam heen gegooid en sluiten ze de klep. Vaag dringen de stemmen vanaf buiten tot me door, maar woorden kan ik niet ontcijferen. Vervolgens openen de deuren van de voorstoelen en klinkt de stem van Liam: ‘Tot in Bangor, Lou!’ Bangor? Waarom gaan we naar Bangor? Daar staat ons vakantiehuis, maar ik zou niet weten waarom ze mij daarnaartoe zouden brengen. Ze kunnen Jaylinn toch ook gewoon hierheen halen? ‘Tot daar, Liam!’ komt Louis antwoord al snel. Dan knallen de deuren dicht en wordt de motor gestart. ‘Nou, gas erop, Haz.’
‘Aye aye captian!’ De motor gromt en we schieten vooruit. We gaan over een kleine hobbel als we de garage verlaten en mijn lichaam stuitert tegen de banden. Geen van mijn spieren reageren.

‘Zullen we hier stoppen?’ klinkt de stem van Harry. Ik weet niet hoe lang we hebben gereden, maar mijn lichaam voelt beurs aan van de banden die me op mijn plek houden. Ik wil kreunen, laten merken dat ik hier niet gemakkelijk lig, maar niks werkt mee. Ik kan alleen maar rustig ademhalen. In uit in uit. 1 2 3 in, 4 5 6 uit. ‘Oke, dan kunnen we van plek wisselen.’ Het geluid van een richtingsaanwijzer klinkt en onze snelheid vermindert. Niet veel later staan we stil en openen de deuren. ‘Ik strek even mijn benen en ga wat snacks halen, let jij op Zayn?’ deelt Liam Harry mee. Er komt geen antwoord, dus Harry knikt waarschijnlijk. Dan slaan beiden deuren weer dicht en is het stil in de ruimte.

Als we weet ik hoe veel later weer stoppen, is het licht achter mijn oogleden duidelijk verminderd. Waarschijnlijk schemert het of staan we onder de bomen bij ons huis. Mijn laatste punt wordt bevestigd als waar, als de achterklep open gaat. ‘Maak jij de banden los? Dan draag ik onze spullen vast naar binnen,’ komt Harry’s stem.
‘Oke!’ antwoordt Liam. Tegelijkertijd klimt hij de bak in en maakt de eerste band los, die over mijn torso. Ik wil opgelucht inademen, maar natuurlijk werken mijn longen weer eens niet mee.
Eén voor één maakt Liam de andere banden los en bergt ze op. ‘Oke, Haz help me.’ Liam klimt naar mijn hoofd en gaat zitten. ‘Ik duw het matras iets naar buiten, zodat we hem er makkelijker uit kunnen halen, oke?’
‘Yup.’ Meteen na het bevestigende antwoord begint het matras te bewegen. ‘Ik ga hem eraf tillen,’ zegt Harry kalm. Hij schuift zijn armen onder mijn benen en schouders en tilt me op. Daarna draait hij ons om en blaast een zucht wind over me heen. ‘Li, red jij het hier? Dan draag ik hem naar zijn kamer.’
‘Ik red me wel,’ komt Liam’s stem vanuit de wagen, ‘ga jij maar.’ Harry volgt zijn woorden op en begint te lopen, richting de deur van ons huis.

Als Harry naar binnen stapt, slaat de bekende geur van ons vakantiehuis mijn neus binnen. Ik wil glimlachen, maar het oude riedeltje speelt weer op. Nog steeds kan ik niets bewegen. Harry maakt zijn weg naar de trap en begint die te beklimmen, trede voor trede. Uiteindelijk zijn we dan veilig boven aangekomen en loopt hij de hal in. Aan het eind van de hal stopt hij en ik kan wel zuchten van opluchting, ik krijg mijn eigen kamer. Elke keer als we hier zijn, claim ik de grote kamer aan de voorkant van het huis. Vanuit de kamer heb je namelijk een prachtig uitzicht op het meertje voor ons huis en ’s avonds kan je de sterren zien. Dit allemaal doordat de volledige buitenmuur van glas is gemaakt. ‘Zo, Zayn. Daar zijn we dan.’ Hij plaatst me op het bed en trekt het laken van thuis onder me vandaan. ‘Ugh, deze moet echt de was in.’ Harry beweegt zich even door de kamer en grinnikt om de kleine herinneringen en eigendommen die ik heb achtergelaten. ‘Ik ga maar weer. Wordt snel wakker, Zayn.’ Het geluid van een dichtgetrokken deur klinkt en Harry’s voetstappen verwijderen zich van mijn kamer. Voorzichtig beweeg ik mijn vingertoppen en tenen en open dan mijn ogen.

Jaylinn

‘Oh my god,’ kreun ik zachtjes, ‘hoe lang duurt dit nog?’ Mijn hand beweegt naar mijn billen en ik sla er zachtjes op, proberend er weer wat gevoel in te brengen. ‘Jaylinn, ik wil dat wel voor je doen hoor.’ Niall grijnst en ik sla hem met de lege zak chips om zijn oren. Hij krimpt ineen. ‘Genade genade.’ Ik lach zachtjes en zak achterover, terwijl ik mijn armen over elkaar sla. ‘Nee, maar serieus. Hoe lang nog?’ Louis kijkt even snel om, een grijns op zijn lippen. ‘We zijn er bijna. Niall, blinddoek haar.’
‘He, wat?!’ Ik kijk Niall met grote ogen aan en hij haalt zijn schouders op. ‘Je mag niet zien waar we heengaan.’ Ik steek mijn handen op en houdt ze voor mijn gezicht. ‘En wat nou als ik beloof dat ik niks zeg? Je weet dat ik niks zou zeggen!’ Niall haalt alleen maar zijn schouders weer op en haalt een blinddoek tevoorschijn. ‘Sorry, Jay. Orders zijn orders.’ Hij pakt mijn hoofd tussen zijn handen en trekt de blinddoek over mijn ogen. Ik pruil en richt me richting de plek van Niall. ‘Niall,’ zeur ik, ‘waarom nouuu?’ Hij grinnikt en geeft een klopje op mijn knie. ‘Dit is beter voor ons. Sorry, Jay.’

Na een niet zo’n fijne rit over een bospad vol met hobbels, komen we tot een halt op onbekende plek. ‘Je mag je blinddoek afdoen.’ Ik doe als gezegd en trek de blinddoek opgelucht van mijn ogen af. Meteen valt mijn mond open en ik kijk naar het sprookjesachtige beeld voor me. In het laatste zonlicht schittert een meertje, omgeven door bomen en met een klein steigertje aan de oever. Dan gaat de deur aan mijn kant open en komt een grijnzende Louis in zicht. ‘Madame?’ Hij bied me zijn hand aan en lachend pak ik hem aan. Ik neem het kleine sprongetje uit de auto en wederom valt mijn mond open. Voor me ligt een twee-verdiepingen tellend huis. De tweede verdieping is voorzien van een glazen wal, met hier en daar een paar pilaren om het dak te ondersteunen. Ook de begane grond heeft grotendeels een glazen wal en ik kan net de achterkant van een crèmekleurige bank uitmaken. Boven op het dak staat een rieten overkapping en vragend kijk ik naar Louis. ‘Daar staat onze bar onder,’ zegt hij vrolijk.
Mijn net gesloten mond valt weer open. ‘Jullie hebben een bar?!’
Hij knikt en kijkt me aan alsof ik gek ben. ‘Tuurlijk! Hoe moeten we anders drinken halen als we in de jacuzzi zitten?’ Hij plaatst snel een hand onder mijn mond en ik haal mijn schouders op. Hij glimlacht. ‘Precies. Zullen we dan maar?’ Hij bied ditmaal zijn arm aan en ik haak mijn arm door de zijne. ‘We zullen.’

Reacties: