FanFic.nl

The Great Plague

Hoofdstuk 5: Verkoudheden

"Hoezo, het feest gaat niet door?"
Tilly stond aan de deur van Freds huis, maar het was niet Fred die de deur opende toen ze aanbelde. Het was zijn moeder geweest, en ze had niet zo'n hele vrolijke blik op haar gezicht.
"Freddy is ziek, Tilly. Verkouden. Het spijt me, als hij volgende week weer beter is, geeft hij het feest. Hij zal wel contact met je opnemen hoor--"
Gehoest.
"--maar op dit moment is hij erg verkouden. Oh, als je toevallig nog iemand tegenkomt die op weg is, zeg dan maar dat het feest niet door kan gaan. Volgende keer--"
Genies.
"--volgende keer beter, zal ik maar zeggen. Goh, ik geloof dat ik ook al ziek wordt. Zomergriep. Hm hm."
Tilly keek haar even aan en glimlachte toen zwaaiend.
"Oké, beterschap! Tot ziens!"
"Tot ziens, Tilly!"
Een beetje teleurgesteld keer Tilly terug naar huis.

"Mam!"
Tilly liep de woonkamer in.
"Maaam! Ik ben weer thuis!"
Geen antwoord.
Tilly keek even om zich heen. Misschien was haar moeder in de eetkamer.
"Hallo?"
Niemand.
De duisternis, Tilly...
Snel schudde Tilly de gedachte uit haar hoofd. Wat was dat toch de hele tijd voor onzin?
"Moeder!!!"
Toen hoorde ze gehoest. Het kwam van boven.
Tilly snelde de trap op en voelde plotseling een grote angst opborrelen. Mevrouw Jones en haar man, Freddy, Freddy's moeder... En nu de hare ook... Snel rende ze naar haar moeders kamer. Daar zag ze haar liggen, in bed, onder de dekens met een bleek gezicht.
"Mam, gaat het wel?"
Haar moeder deed haar ogen voorzichtig open.
"Oh, hallo Tilly... Ik denk dat ik weer eens kou heb gevat.. Niets ernstigs hoor."
Ze hoestte weer en Tilly's gezicht betrok bij het horen van die ruwe klank. Echt gezond klonk het niet nee. En haar moeders gezicht zag er ook niet meer uit zoals vanmorgen. Tilly begon opeens erg wanhopig te worden.
"Maar eh, moest je niet naar een feest of zo?" vroeg haar moeder toen met krakende stem.
Tilly knikte. "Uh, ja, maar Freddy was... Hij was ziek." Ze bleef even hangen bij die laatste paar woorden.
"Ook verkouden?" vroeg haar moeder. "Hm. Die ziekte gaat hier dan wel rond, lijkt het." Ze begon weer hard te hoesten en te niesen. Het klonk steeds benauwder en Tilly ging snel bij haar bed zitten.
"M-moet ik iets halen? Water of een aspirine? Uh, iets bij de apotheek?"
"Water is wel goed denk ik, ik heb niet veel pijn, gewoon een verkoudheidje. Gaat vanzelf wel weer over, Tilly, maak je geen zorgen."
Maar Tilly maakte zich wél zorgen. Haar moeder zag er niet goed uit. Snel schonk Tilly een glaasje bronwater in en nam het weer mee naar boven. Snel ging ze bij haar moeder zitten en gaf haar het water. Haar moeder bedankte haar en zette het glaasje aan haar mond. Voorzichtig nam ze een slok, maar begon toen meteen weer met hoesten zodat alles haar mond weer uitkwam en door de kamer gesproeid werd. Geschokt nam Tilly het glaasje water weer over en klopte zacht op haar moeders rug terwijl ze schokkend hoestte.
"Gaat het?"
Haar moeder knikte weer en lachte. "Maak je nou maar geen zorgen, je ziet zo wit als een doek!"
En dat was ook niet zo gek, Tilly had het gevoel dat er iets vreselijks aan de hand was.
En ze had geen ongelijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.