Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Haunted Love | ft. 1Dzayn » -O8- Death
Haunted Love | ft. 1Dzayn
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
15 juli 2014 - 15:31
Aantal woorden:
1167
Aantal reacties:
6
Aantal keer gelezen:
511
-O8- Death
O8 | 1Dzayn | P.O.V. Eleanora Rose
Als ik gekalmeerd ben, trek ik me terug uit onze omhelsing. ‘Thanks broer,’ fluister ik zachtjes. Hij knikt alleen maar en wrijf over mijn rug. De andere meiden zijn ondertussen ook wat gekalmeerd en de kamer baad zich in rust. ‘Ik denk dat we deze kamer maar als uitvalsbasis moeten gebruiken,’ zegt Gorgio. We kijken elkaar even aan en knikken dan bevestigend. We laten onze rugzakken en slaapzakken dus voor wat het is en verlaten de kamer voorzichtig. Er is gelukkig geen teken meer van de skeletten en ons iets lichter voelend begeven we ons verder de hal in. Door de ramen boven de twee grote deuren valt zonlicht naar binnen en het standbeeld schittert. ‘Ik vind het ongelofelijk creepy dat deze hal zo is opgepoetst en de rest zo vervallen is.’ Mijn stem trilt nog een beetje en de anderen knikken. We lopen een beetje door de hal heen en mijn oog valt op de trap, waarna ik ook de trap op de eerste verdieping herinner. ‘Zullen we de rest van het huis verkennen?’ vraag ik. De anderen kijken elkaar even vertwijfeld aan, waarna ze hun schouders ophalen. ‘Waarom niet.’
We slaan de eerste trede over en beklimmen de trap richting de eerste verdieping. Het huis baad zich in stilte, afgezien van de krakende traptreden en onze ademhalingen. Een rilling loopt over mijn rug en ik stap het gangkleed op de eerste verdieping op. De anderen volgen al snel en ik maak een gebaar naar de andere trap. ‘Zullen we naar de tweede verdieping of zullen we eerst deze verdieping verkennen?’
‘Laten we deze verdieping verkennen,’ antwoord Gorgio. Ik haal mijn schouders op en begin te lopen. De anderen volgen al snel en we dwalen over de verdieping.
Na een tijdje belanden we bij een kamer waarvan de deur op een kier staat. ‘Wie durft er te kijken?’ vraag ik zachtjes. Niemand antwoordt en ik slik. Dan speekt Adriana. ‘Ik ben wel nieuwsgierig.’ Haar stem is timide en trilt, maar ze spreekt de gedachten van ons allemaal. We vallen weer stil, maar dan ademt Adriana diep in en stapt ze naar de deur. Net als ze de deurknop wilt aanraken, klapt de deur dicht en verschijnt een jongen met blond haar. ‘Ga niet naar binnen.’ Hoewel zijn stem hol klinkt, hoor ik duidelijk een Iers accent. We springen allemaal achteruit en hij grimast. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Niet voor mij.’ Aarzelend zet ik een stap naar hem toe en strek mijn hand naar hem uit. Mijn vingers raken hem aan, maar een ijzige kou trekt mijn botten in en geschokt trek ik mijn hand terug. ‘Wat…’ De jongen glimlacht alleen maar en verdwijnt dan weer. Dan verschijnt zijn hoofd uit de muur, samen met de woorden: ‘Denk eraan, ga daar niet naar binnen.’ Verward knikken we, waarna we onze tocht over de verdieping verder zetten.
De jongen met het blonde haar kijkt toe hoe de groep de verdieping verkent. Hij volgt ze voorzichtig, zichzelf verbergend in de muren van het oude huis. Dan blijft de groep stilstaan voor een kamer en praten ze wat. De jongen herkent de kamer meteen als de oneindige kamer waar niemand uitkomt en hij rent naar de groep toe. Net als een van de meiden de deur wilt openen, slaat hij de deur dicht en stapt uit de muur. De groep neemt een geschrokken stap naar achteren en hij zegt: ‘Ga niet naar binnen.’
De groep kijkt hem bang aan en de jongen grimast. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Niet voor mij.’ Het roodharige meisje dat de blonde jongen zo leuk vindt, stapt naar voren en strekt haar hand naar hem uit. Zodra ze hem aanraakt schiet een warm gevoel door het lichaam van de geest. ‘Wat…’ Het meisje rilt lichtjes en de jongen fronst licht. De kou, ze voelt vast zijn kou. Hij glimlacht naar haar en verdwijnt de muur weer in. Bang dat hij anders dingen doet waar hij spijt van krijgt. Snel brengt hij zijn hoofd nog even buiten de muur, vergezeld door de woorden: ‘Denk eraan, ga daar niet naar binnen.’ Dan verdwijnt hij de muur weer in en volgt hij stilletjes de groep, zijn ogen gefocust op het roodharige meisje dat hem warmte liet voelen.
‘Ugh, jongens wacht nu even.’ We draaien ons om en Adriana leunt tegen de muur aan.
‘Kom op, princess,’ zegt Gorgio, ‘een beetje doorlopen.’ Ze rolt haar ogen, maar zucht diep en loopt naar ons toe. Opeens klapt een deur open en trekt een magere hand haar naar binnen. Een ijselijke gil volgt, komend uit Adriana’s mond. Daarna klinkt er gekraak en valt het huis stil. Een witte mist maakt zijn weg uit de kamer en lost op zodra het het kleed raakt. ‘Du-durft iemand te gaan kijken?’ vraagt Belle zachtjes.
Iedereen blijft stil en dan schraapt Gorgio zijn keel. ‘Ik ga wel.’ Voorzichtig loopt hij naar de kamer en houdt stil naast de deur. Met een hand duwt hij de dichtgeklapte deur weer open en stapt naar binnen. Niet veel later komt hij weer naar buiten, zijn gezicht wit en vertrokken. ‘I-ik denk dat ik moet overgeven.’
‘Wat is er dan?’ vraagt Quinty in paniek.
Ze rent praktisch naar de deur, maar Gorgio trekt haar snel terug. ‘Vertrouw me, Quint. Dat wil je niet zien.’ Bezorgd lopen we naar hem toe en ik sla een arm om zijn nek. De anderen kijken hem bezorgd aan en Ruben wrijft over zijn arm. ‘Wat is er gebeurd, G?’
Hij slikt en friemelt met zijn vingers. ‘Adriana. Ze is ehm is. Dood.’
Ik begin zacht en nerveus te lachen. ‘Geintje, right? Adriana? Kom maar!’
Als ze niet reageert raak ik in paniek. ‘Adriana?!’ Mijn stem heeft een hysterische ondertoon. Gorgio legt zijn hand op die van mij en schud langzaam zijn hoofd. ‘Ze is echt dood, Eleanora. Ik heb het zelf gezien.’
Ik schud me los uit zijn aanraking en loop naar de deur. ‘Nee, nee ik weiger dat te geloven.’
Hij grijpt me om mijn middel, maar ik stribbel hevig tegen. ‘Nee, nee! Gorgio, laat me gaan!’
Dan klapt de deur weer open en verstijf ik. Voor mijn ogen, in het midden van de kamer ligt Adriana. Ze is omgeven door een grote plas bloed en door haar buik steekt een staak omhoog, net zoals door haar voeten en handen. Haar ogen staren doods naar het plafond en haar mond is vertrokken in een schreeuw. ‘Nee, nee, nee, nee, nee, nee,’ zeg ik, ‘nee, nee, dit kan niet.’ Ik zak in elkaar, maar gelukkig heeft Gorgio me al vast. Hij sust me zachtjes en trekt me bij de deur vandaan. ‘Nee, nee, nee, nee, nee,’ mompel ik nog steeds. Ik probeer mijn armen om mezelf heen te slaan, maar die van Gorgio zitten in de weg. Op veilige afstand van de deur laat Gorgio me los en ik zak op de grond. Mijn knieën trek ik op en ik wieg heen en weer. ‘Het is niet echt het is niet echt.’ Alleen was het dat wel.
.
.
.
.
.
We slaan de eerste trede over en beklimmen de trap richting de eerste verdieping. Het huis baad zich in stilte, afgezien van de krakende traptreden en onze ademhalingen. Een rilling loopt over mijn rug en ik stap het gangkleed op de eerste verdieping op. De anderen volgen al snel en ik maak een gebaar naar de andere trap. ‘Zullen we naar de tweede verdieping of zullen we eerst deze verdieping verkennen?’
‘Laten we deze verdieping verkennen,’ antwoord Gorgio. Ik haal mijn schouders op en begin te lopen. De anderen volgen al snel en we dwalen over de verdieping.
Na een tijdje belanden we bij een kamer waarvan de deur op een kier staat. ‘Wie durft er te kijken?’ vraag ik zachtjes. Niemand antwoordt en ik slik. Dan speekt Adriana. ‘Ik ben wel nieuwsgierig.’ Haar stem is timide en trilt, maar ze spreekt de gedachten van ons allemaal. We vallen weer stil, maar dan ademt Adriana diep in en stapt ze naar de deur. Net als ze de deurknop wilt aanraken, klapt de deur dicht en verschijnt een jongen met blond haar. ‘Ga niet naar binnen.’ Hoewel zijn stem hol klinkt, hoor ik duidelijk een Iers accent. We springen allemaal achteruit en hij grimast. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Niet voor mij.’ Aarzelend zet ik een stap naar hem toe en strek mijn hand naar hem uit. Mijn vingers raken hem aan, maar een ijzige kou trekt mijn botten in en geschokt trek ik mijn hand terug. ‘Wat…’ De jongen glimlacht alleen maar en verdwijnt dan weer. Dan verschijnt zijn hoofd uit de muur, samen met de woorden: ‘Denk eraan, ga daar niet naar binnen.’ Verward knikken we, waarna we onze tocht over de verdieping verder zetten.
De jongen met het blonde haar kijkt toe hoe de groep de verdieping verkent. Hij volgt ze voorzichtig, zichzelf verbergend in de muren van het oude huis. Dan blijft de groep stilstaan voor een kamer en praten ze wat. De jongen herkent de kamer meteen als de oneindige kamer waar niemand uitkomt en hij rent naar de groep toe. Net als een van de meiden de deur wilt openen, slaat hij de deur dicht en stapt uit de muur. De groep neemt een geschrokken stap naar achteren en hij zegt: ‘Ga niet naar binnen.’
De groep kijkt hem bang aan en de jongen grimast. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Niet voor mij.’ Het roodharige meisje dat de blonde jongen zo leuk vindt, stapt naar voren en strekt haar hand naar hem uit. Zodra ze hem aanraakt schiet een warm gevoel door het lichaam van de geest. ‘Wat…’ Het meisje rilt lichtjes en de jongen fronst licht. De kou, ze voelt vast zijn kou. Hij glimlacht naar haar en verdwijnt de muur weer in. Bang dat hij anders dingen doet waar hij spijt van krijgt. Snel brengt hij zijn hoofd nog even buiten de muur, vergezeld door de woorden: ‘Denk eraan, ga daar niet naar binnen.’ Dan verdwijnt hij de muur weer in en volgt hij stilletjes de groep, zijn ogen gefocust op het roodharige meisje dat hem warmte liet voelen.
‘Ugh, jongens wacht nu even.’ We draaien ons om en Adriana leunt tegen de muur aan.
‘Kom op, princess,’ zegt Gorgio, ‘een beetje doorlopen.’ Ze rolt haar ogen, maar zucht diep en loopt naar ons toe. Opeens klapt een deur open en trekt een magere hand haar naar binnen. Een ijselijke gil volgt, komend uit Adriana’s mond. Daarna klinkt er gekraak en valt het huis stil. Een witte mist maakt zijn weg uit de kamer en lost op zodra het het kleed raakt. ‘Du-durft iemand te gaan kijken?’ vraagt Belle zachtjes.
Iedereen blijft stil en dan schraapt Gorgio zijn keel. ‘Ik ga wel.’ Voorzichtig loopt hij naar de kamer en houdt stil naast de deur. Met een hand duwt hij de dichtgeklapte deur weer open en stapt naar binnen. Niet veel later komt hij weer naar buiten, zijn gezicht wit en vertrokken. ‘I-ik denk dat ik moet overgeven.’
‘Wat is er dan?’ vraagt Quinty in paniek.
Ze rent praktisch naar de deur, maar Gorgio trekt haar snel terug. ‘Vertrouw me, Quint. Dat wil je niet zien.’ Bezorgd lopen we naar hem toe en ik sla een arm om zijn nek. De anderen kijken hem bezorgd aan en Ruben wrijft over zijn arm. ‘Wat is er gebeurd, G?’
Hij slikt en friemelt met zijn vingers. ‘Adriana. Ze is ehm is. Dood.’
Ik begin zacht en nerveus te lachen. ‘Geintje, right? Adriana? Kom maar!’
Als ze niet reageert raak ik in paniek. ‘Adriana?!’ Mijn stem heeft een hysterische ondertoon. Gorgio legt zijn hand op die van mij en schud langzaam zijn hoofd. ‘Ze is echt dood, Eleanora. Ik heb het zelf gezien.’
Ik schud me los uit zijn aanraking en loop naar de deur. ‘Nee, nee ik weiger dat te geloven.’
Hij grijpt me om mijn middel, maar ik stribbel hevig tegen. ‘Nee, nee! Gorgio, laat me gaan!’
Dan klapt de deur weer open en verstijf ik. Voor mijn ogen, in het midden van de kamer ligt Adriana. Ze is omgeven door een grote plas bloed en door haar buik steekt een staak omhoog, net zoals door haar voeten en handen. Haar ogen staren doods naar het plafond en haar mond is vertrokken in een schreeuw. ‘Nee, nee, nee, nee, nee, nee,’ zeg ik, ‘nee, nee, dit kan niet.’ Ik zak in elkaar, maar gelukkig heeft Gorgio me al vast. Hij sust me zachtjes en trekt me bij de deur vandaan. ‘Nee, nee, nee, nee, nee,’ mompel ik nog steeds. Ik probeer mijn armen om mezelf heen te slaan, maar die van Gorgio zitten in de weg. Op veilige afstand van de deur laat Gorgio me los en ik zak op de grond. Mijn knieën trek ik op en ik wieg heen en weer. ‘Het is niet echt het is niet echt.’ Alleen was het dat wel.
.
.
.
.
.
Reactie=melding!!
Reacties:
Malikaa zei op 16 juli 2014 - 14:44:
Wtf.... Omg no
HOE KAN ZE NU AL DOOD ZIJN?!?!?!?!
I'm in denial right now....
Holy shit this is creepy as fuck...
Wtf.... Omg no
HOE KAN ZE NU AL DOOD ZIJN?!?!?!?!
I'm in denial right now....
Holy shit this is creepy as fuck...
1Dlovez zei op 15 juli 2014 - 23:19:
NO! NO! NOOOOOO!! THAT WAS NIALL HORAN?!
Just kidding q: … ! ADRIANA MAG NIET DOOD NEEEEJ. Ik vind het echt niet leuk en toch wil ik verder lezen. THIS STORY IS AMAZING !!!
Xx
NO! NO! NOOOOOO!! THAT WAS NIALL HORAN?!
Just kidding q: … ! ADRIANA MAG NIET DOOD NEEEEJ. Ik vind het echt niet leuk en toch wil ik verder lezen. THIS STORY IS AMAZING !!!
Xx
Of zayn heeft haar vermoord of niall, dat zijn mijn voorspellingen, en btw waren details echt nodig?? Want ik voel me nu een beetje misselijk
Snel verder!!