FanFic.nl

A new life

16) VRAGENSPEL

Ik stond al helemaal klaar toen om 8uur die avond Bill aanbelde. Ik had een jeansbroek aan met daaronder ballerina’s met een klein hakje en een zwart topje met een beetje glittertjes die de boord versierde. Het was een warme avond en nam dus geen pull of jas mee, ik nam alleen mijn tas nog en stapte bij Bill in de auto. Bill had een jeansbroek aan met een witte passende riem, een zwart T-shirt waar een rode doodskop op stond en daarover een zwart vestje, net als altijd zag hij er weer stijlvol uit. Een chauffeur bracht ons een paar kilometer verder naar een soort park. “Bill, waar breng je me toch heen?”� vroeg ik ondeugend. “Geduld, Nele, geduld.”� Zei hij alleen maar om me te plagen. We stapten een eindje door het donkere park en ik vond het best een beetje eng. We kwamen aan op een groot open stuk, we waren blijkbaar zonder dat het me was opgevallen, ergens hogerop. We hadden een uitzicht over heel de stad, overal brandden lichtjes, zag je minuscule mensjes en autootjes en boven ons een prachtige sterrenhemel. “Wow, wat is het hier mooi Bill!!”� ik keek hem vol verwondering aan, dit was echt een van den mooiste plaatsen waar ik ooit was geweest. “Je hebt nog niet alles gezien...”� zei hij geheimzinnig. Ik vroeg me af wat er nog kon komen, want het was nu al zo mooi. We waren helemaal alleen, de wind waaide zachtjes en krekels tjirpten rond ons in het gras. We gingen op het iets wat vochtige gras zitten en keken voor ons uit, allebei gefascineerd door deze wondermooie plaats. “Wanneer komt hetgeen dat nog moet komen?”� vroeg ik na een paar minuten stilte. “Ik weet het niet juist, we moeten wachten.”� “Wel dan kunnen we ondertussen een spel doen, het vragenspel.”� “Het wat-spel?”� hij trok een grappig gezicht bij het horen van de naam van mijn spel. “Wel, je stelt om de beurt een vraag aan elkaar, waar diegene eerlijk op moet antwoorden.”� Legde ik hem uit. “Ok, begin jij maar.”� De eerste vragen waren wat oppervlakkig, maar naarmate ons spelletjes vorderde werden ook onze vragen persoonlijker, we kwamen dingen van elkaar te weten wat we nog niet wisten of zelfs niet vermoedden. “Eum... mis je het nu? Tokio Hotel bedoel ik, nu dat Tom in het ziekenhuis ligt hebben jullie toch al een hele tijd niet meer gespeeld?”� vroeg ik hem voorzichtig. “Ik mis het wel een beetje hoor, het zingen, met de band plezier maken, de fans gelukkig maken, maar zonder Tom zou het toch niet hetzelfde zijn, het zou niet goed aanvoelen. Ik heb wel nog teksten geschreven hoor, wanneer ik alleen was bij Tom op de kamer, het deed echt goed om mijn emoties op papier te zetten. Misschien word één van die teksten nog wel gebruikt voor een nieuw nummer, maar dat zien we dan wel, je hoeft je alleszins geen zorgen te maken, van zodra Tom wakker is en beter word vliegen we er terug in.”� Ik wist dat Bill echt eerlijk tegen me was en ik was dus zelf even eerlijk. “Ok, mijn beurt. Heb je spijt van je verhuis naar Duitsland?”� vroeg Bill me. “Ik mis België heel hard, mijn vriendinnen, mijn omgeving, alles. Ik zou dolgraag nog eens terug gaan, zien hoe alles daar verloopt, wat er veranderd is en bijpraten met mijn vriendinnen, maar ik heb geen seconde spijt van de verhuis. Anders had ik me niet eenzaam gevoeld, had ik Gustav niet leren kennen en jullie ook niet. Dan had ik jullie muziek niet leren kennen, had ik niet samen met jullie in de wachtkamer gezeten te wachten op de dokter over nieuws van Tom, dan waren we niet samen deze moeilijke tijd doorgekomen en had ik nooit zo’n goede vrienden gehad als jullie, echt waar, we hebben de juiste keuze gemaakt om hier te komen wonen.”� Zei ik hem eerlijk. “Dat is het antwoord dat ik dolgraag wilde horen.”� “Ok, weer eentje van mij...vertel me iets wat je denkt dat ik nog niet weet.”� Bill keek me aan, aarzelde even, maar antwoordde toen toch mijn vraag. “Wel...eum...dat ik je graag zie...”� hij ontweek mijn blik en keek verlegen naar de grond. Mijn aandacht werd ondertussen getrokken door een lichtflits in de lucht, er volgden er nog wel 5 achter elkaar en ik keek verwonderd naar Bill.

Reacties: