FanFic.nl

En toen was het oorlog...

1. Sneep, Bellatrix en de uil

"Drink het," fluisterde Sneep ijzijg, "drink het, Darinde! Je hebt toch niks te vrezen, of wel?" Darinde beefde even van de toon in zijn stem. "Wat is het?" fluisterde ze. Sneep's ogen vormden zich tot smalle streepjes. "Tja, dat wil je wel weten." antwoordde hij. Toen hij zag dat Darinde naar haar toverstok graaide, pakte hij haar boos bij de keel en duwde haar tegen de muur aan. "Dat doen we hier niet, Darinde! En omdat je bij de Malfidus woont, heb je naar mij te luisteren. Is dat nou jammer voor je." Sneep begon geniepig te grinniken. Dwingend duwde hij de flacon tussen Darinde haar tanden en goot de warme vloeistof haar keel binnen. Darinde voelde zich suf worden. Alles begon te duizelen, en toen werd het zwart voor haar ogen.

"Liever had ik haar ook niet gehad. Maar ik had slecht bekend komen te staan als ik haar op straat had gezet," hoorde Darinde vaag. Het was Lucius Malfidus zijn stem. "Ach, ze zal zich wel leren gehoorzamen." Dat was Sneep.
Langzaam opende Darinde haar ogen. Ze had heerlijk geslapen, zonder enge nachtmerries of dromen.
Naast haar stonden de twee mannen.
"Ah, ze is wakker!" zei Lucius triomfantelijk. Hij liep naar haar toe en ging bij het voeteneind zitten. "Lekker geslapen?" grijnsde hij vuil. Darinde antwoordde niet.
"Negeren in niet netjes, Darinde. Ik zou reageren als ik jou was." Dreigend sloot hij zijn arm om Darinde haar nek. Darinde zag dat haar toverstok in haar mantel verstopt zat. Wild trapte ze in het rond. Ze boog zo ver mogelijk naar voren, in de hoop dat ze hem te pakken zou krijgen. In haar handen voelde ze iets hard. Ze nam de gok dat het haar toverstok was en trok hem omhoog. Lucius zag het, en riep ''Paralitis!"
''Protego!' schreeuwde Darinde snel. Het was één van de weinige spreuken die ze beheersde. De spreuk kaatste terug, maar Lucius sprong opzij. "Niet netjes, Darinde." Hij glimlachte gemaakt, liep naar haar toe en zette zijn toverstok tegen haar slaap aan. "Expelliarmus," zei Lucius en hij ving Darinde's toverstok in zijn rechterhand, "En nu meekomen, en geen geintjes meer!" Hij stopte zijn toverstok weer in zijn zak, gaf Darinde een duwtje in haar rug en liep de kamer uit. Sneep volgde.
Darinde zweeg. Ze wist niet wat te doen. Als ze haar stok nog had, had ze Lucius zeker weten een spreuk over hem uitgesproken. Maar aangezien ze die niet had, leek het haar het slimste om niets te zeggen en braaf te volgen.
In de eetkamer aangekomen, ging Lucius zitten alsof er niks gebeurd is. "Ga naar de keuken en was af, Dobby!" De huiself, die zonet het eten op tafel had gezet, droop af naar de keuken. Darinde schoof de stoel van de tafel af en ging zitten. Draco Malfidus zat tegenover haar: een snertjoch, en haar broer. Alhoewel ze niet wist of ze met dat laatste zo blij moest zijn. "Zo, Darinde. Was het gezellig met Sneep in de kelder?" sneerde hij. Darinde zag dat Sneep hem waarschuwend aankeek. Dat verbaasde haar. "Hartstikke," mompelde ze zacht.
Toen het eten op was, was het enige wat Lucius tegen haar zei ''Ga naar je kamer." Maar het was genoeg om het te begrijpen. Gedwee stond ze op en ze liep de trap op. Ze wist, en hoorde dat Draco haar volgde. Toen ze de deur van haar kamer dichtgooide, hoorde ze een hard zuigend geluid. En Draco, die riep 'Colloportus!'
Geweldig. Hij dacht zeker dat hij haar er mee had om de deuren op slot te draaien. Mooi niet! Eindelijk rust.
Ze plofte neer op haar bureaustoel en begon te schrijven:
He, Timber.

Ik weet dat het stom is dat ik je schrijf, want jij bent natuurlijk allang van Zweinstein af.
Maar.. die stomme familie houdt me hier gevangen! Gelukkig begint school over een week.
Is de sorteerceremonie spannend? Ik wil absoluut niet bij Zwadderich komen, sorry Timber. Voel je niet gekwetst, maar Draco zit er ook. Die achterlijke sukkel pest me alleen maar!
Het liefst zit ik bij Griffoendor.
Zijn de lessen op Zweinstein heel moeilijk?

De brief kan ik niet langer maken, dan word die te zwaar voor Rebel.
Groetjes,
Darinde (helaas...) Malfidus

Ze rolt het stuk perkament op, liep naar het kooitje van de uil Rebel en ze deed hem open. De uil riep even. Darinde bond het rolletje aan haar poot. "Breng hem naar Timber." Ze streelde de uil even. Daarna deed ze het raam open, zodat de uil weg kon vliegen. Rebel was de uil van familie Malfidus. Het was een prachtige Oehoe, maar ze maakte veel lawaai. Daarom stond ze bij haar op de kamer. Darinde vond dat niet erg. Rebel was de enige in dit huis die haar niet afkeurde op het karakter.
"Alohomora!" Darinde keek geschrokken naar deur, die met een knal openvloog. "Waar is die uil gebleven?" Draco stond in de deuropening met een brief in zijn hand. Hij keek nijdig op Darinde neer. "Ben je weer gezellig bezig?" kuchte die. "Maar als je het wilt weten: 'die uil' is weg. Jagen."
Ze zag duidelijk aan Draco dat die niet blij met het antwoord was. "Verdomme, die uil is ook altijd weg als je haar nodig hebt!" Boos stampte Draco op de grond. "Rictumsempra!" Hij richtte zijn toverstok op Darinde. Die klapte happend naar adem dubbel en kwam met een klaptegen de muur terecht. "Expelliarmus!" Draco's toverstok vlieg uit zijn hand. Lucius stond in de deuropening.
"Laat haar, Draco." zei hij bot en hij duwde de toverstok weer terug in zijn handen. Draco liep met zijn neus hoog in de lucht de kamer uit.
"Zo, zo, Darinde," begon Lucius, "Wat dacht je? Ik stuur hun uil wel met een brief op weg?"
Boos, maar vooral angstig staarde Darinde hem aan. "Nee. Maar bij gebrek aan ander gezelschap, was ik wel benieuwd wat mijn vriend te zeggen had!" schreeuwde ze. Lucius fronste zijn wenkbrauwen. "Dus je hebt de uil wel op weg gestuurd, of heb ik dat mis?" Darinde knikte langzaam. De tranen prikte in haar ogen.
Lucius pakte zijn toverstok, mompelde iets en er schoten enkele kleine, kwetterende vogeltjes uit de punt. Toen richtte hij hem op Darinde. "Oppugno!" riep hij hard. De kleine vogels vlogen op Darinde af en begonnen haar te pikken. Ze dook in elkaar om de pijn te vermijden. Nog geen minuut later hief Lucius de spreuk op en zei "Balsemio,'' zodat de wonden die de vogels hadden toegebracht heelden en de pijn verdween. "Gedraag je," zei hij kalm. Op dat moment draaide hij zich om en liep weg.
Darinde bleef huilend tegen de muur achter.

Reacties: