Hoofdcategorieën
Home » Overige » Mijn rol » Ontwikkelingen
Mijn rol
Ontwikkelingen
De zon breekt net door de wolken al ik naar buiten stap.
Met grote passen loop ik naar de fietsenstalling. Zon of geen zon, als ik niet opschiet kom ik te laat op school aan. En ik kan het me niet veroorloven om te laat te zijn. Te laat komen zou mijn "geweldige leerling die altijd geïnteresseerd is en cijfers rond de 8 haalt" reputatie verpesten. Niet dat ik het er zou vinden die reputatie kwijt te zijn. Al was het alleen maar om ergens echt bij te horen.
Ik heb vriendinnen, dat is het punt niet. Maar op school ben ik nooit echt gelukkig.
Automatisch steek ik de sleutel van de fietsenstalling niet te ver in het gat, wetende dat hij dan juist niet open gaat, draai het slot om, steek mijn fietssleutel in mijn fiets, loos mijn fiets naar buiten, sla de deur achter mij dicht en spring zowat op mijn fiets om niet te laat te zijn.
Ik fiets naar school zonder echt op het verkeer te letten.
Na lang gezeik over een of ander project waar we informatie voor moeten gaan zoeken op het internet gaat de bel. Nou, bel zou ik het niet noemen. Zins de school een nieuwe heeft geplaatst lijkt het net of hij twijfelt. Het lijkt een beetje op: "Rrr...iiiingG?" alsof de bel een zich afvraagt wat hij hier eigenlijk doet. Zelf vind ik het zielig klinken. Maar wie heeft er nou weer medelijden met een ding?
Ik schud de zielige bel gedachte van mij af en ga richting mijn kluisje. De laatste tijd lijkt bij mij alles automatisch te gaan. Automatisch naar mijn kluisje, automatisch dag zeggen tegen mijn vriendinnen, automatisch naar huis fietsen maar niet automatisch huiswerk maken. Dat zal ik nooit leren.
Ik stap op mijn fiets en bereid mij alvast voor op de berg huiswerk waar ik thuis aan moet beginnen. Ik zucht. Je zou mijn leven kunnen vergelijken met het zitten in een luchtballon. je bent je er wel van bewust wat zich op aarde afspeelt maar je heb er geen grip op. En je kan mij het beste vergelijken met een robot. Alleen dan met bruin haar dat in laagjes is geknipt en net mijn schouders aanraakt en blauwe ogen. Veder niet dun en niet dik. Niet briljant of dom. En niet mooi of lelijk.
Dus in een woord saai.
Ik sla linksaf. Fiets een stuk rechtdoor en moet bijna rechtsaf slaan. Op dat moment praat er een mooie lichte stem in mijn hoofd. Ik heb hem nog nooit gehoor maar het klink vertrouwd. "Wat heeft mijn leven voor zin?" zegt de stem.
Ik steek mijn rechter hand uit als teken dat ik ga afslaan. "Wat is mijn rol?"
dan gaat alles heel snel. Ik sla rechtsaf maar mijn de banden van mijn fiets hebben geen grip en ik van met fiets en al op de grond. Met mijn recht elleboog kom in als eerste pijnlijk op de grond, gevolg dat mijn hoofd dat hard op de stenen weg aankomt. Mijn rechter elleboog en mijn hoofd doen verscheurend veel pijn.
Op dat moment ben ik mij er eg bewust van dat ik leef. En dat het echt niet langer kan dat ik het als een robot leid.
Reacties:
Waaauw. Ik herken de bel! Want die bestaat serieus!
Maar ik ga nu dus naar het volgende hoofdstuk. <3 Het is liefde.
Leuk! ;D Er zitten een paar spellingsfoutjes in (''veder'' ipv verder, of ''eg'' ipv echt), maar dat stoort verder niet zo. Ik vind het wel heel leuk hoe je het personage brengt, je kan je wel met haar identificeren. Wie voelt zich niet zo in zijn tienerjaren?
ik! ik heb heel vaak medelijden met dingen, zoals de kraan bijvoorbeeld. hij zit alleen maar vast aan de gootsteen en als je aan z'n arm draait komt er water uit. nou, dat is een leuk leventje, maar niet heus... leuk verhaal!
Verder, en heel snel aub met je volgende delen. Zou je me dan op de hoogste willen brengen??