FanFic.nl

I’ve Got The Blue Eyes Too [ Afgerond ]

015 || Bitchfight

“Co? Gaat het wel?” Vera komt langs me zitten op de comfortabele bank in de huiskamer van onze villa. Voorzichtig legt ze haar hand op mijn schouder. “Ja...” Glimlachend kijk ik haar aan. “Hij komt zo terug. Ik voel het gewoon.” Probeert ze me met alle liefde gerust te stellen, maar het heeft geen nut. Ik blijf me zorgen maken. Stel je voor komt hij niet meer thuis...
Op dat moment gaat de deur open. Ik spring op wanneer ik Nash’s nies hoor. Snel ren ik naar de voordeur. Nash hangt kalm zijn jas aan de kapstok. Ik leg mijn handen op zijn borst. Verbaasd kijkt hij me aan. “Moet je huilen of zo?” Mijn mond valt open. “Waar the fack ben je geweest? Één hele nacht ben je verdomme weggeweest!” Ik probeer rustig te doen maar ik kan het gewoon niet. “Ook hallo.” Boos loopt hij weg. Ik zucht diep. En zo begint deze heerlijke vakantie... “Coco ga je ook mee naar het zwembad?” Hoor ik Cam zeggen. Mijn mond valt open en het slijm kan er elk moment uit druppelen. Cameron grinnikt. “Ik weet dat ik een goddelijk lichaam hebt, maar je hoeft niet te staren.”
“Je zou willen dat ik naar je staarde.”
“Ik zag dat je naar mijn buik keek.”
“Sixpack.
Oops..”
Snel sla ik een hand voor mijn mond. Nogmaals grinnikt hij en ook Matt komt met zijn blote buik de gang inlopen. “Ja, ik heb toch mijn bikini aan.” Lach ik.
Even later laat ik me uitgeput zakken op de plastic stoel voor het zwembad. “Bommetje!” Gillen Matthew en Cameron tegelijk en springen in het water. Wel fijn, zo’n privé zwembad. “Coco, wat is er schatje?” Vraagt Cameron wanneer hij weer bovenwater komt. Ik haal glimlachend mijn schouders op. Bezorgd klimt hij uit het water en loopt naar me toe. Ik had beter Cameron als vriendje kunnen hebben... Plotseling hoor ik Nash iets onverstaanbaar roepen. Verbaasd kijk ik om en zie ik hem rennen, uitglijden, vallen en opstaan. Vloekend komt hij langs me zitten. “Klote tegels.” Mompelt hij terwijl hij me glimlachend aan kijkt. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat heeft die nu weer op? Ook Cameron haalt zijn wenkbrauwen op waarna hij weer terug het water in rent en flink begint te spetteren naar Matthew. “Het spijt me Co... Toen ik zag dat je... Je onze kamer zo mooi had gemaakt, wist ik dat ik het fout had. Ik hou van je.” Langzaam verkleuren mijn wangen rood. Ik heb inderdaad onze kamer helemaal versierd met rozen, led-lichtjes alles. Ook heb ik de kasten gevuld en alles wat er thuis hoort in de kamer heb ik er netjes opgeborgen. Opeens merk ik dat Nash zij lippen langzaam naar die van mij brengt. Snel druk ik mijn lippen op de zijne. Opeens trekt hij terug. Teleurgesteld kijk ik naar hem. Maar Nash geeft er niks om en rent weer terug naar binnen.

~Serena Wildown

Zoekend kijk ik om me heen. Waar zou Nash zijn? Opeens hoor ik het maar al te bekende geschreeuw van Cameron Dallas. Ik loop naar het huis waar het geluid vandaan komt en druk aan de bel.
Er wordt niet geopend. Aangezien er geen poort bij de heg om het huis is, en er zelfs een grote opening in is loop ik maar via daar naar binnen. Iedereen kijkt verbaasd op waardoor ik ongemakkelijk glimlach. “Hey Serena...” Zegt Cameron met zijn wenkbrauwen gefronst. “WAT?!” Schreeuw Coco. Ik hoor geren, dat waarschijnlijk van Nash afkomt. En ik had goed, Nash is er. “Serena? Wat doe jij hier?” Vraagt hij. Verward kijk ik hem aan. “Je.. Je-” Ik word onderbroken door Coco. “WAT DOET ZE HIER NASH? HEB JIJ DIT GEREGELD?!” Inmiddels is ze naar Nash toegelopen en drukt haar wijsvinger in zijn borst. “Nee natuurlijk niet.” Liegt hij en Coco draait zich om naar mij. Nash gebaart wat maar ik richt me naar Coco. “En nu opflikkeren.” Sist ze als ze dichtbij me staat. Ik frons mijn wenkbrauwen. “Hebben je ouders je geen manieren geleerd of zo?”
“Meer dan de jouwe.”
“Tuurlijk.”
“Oh, zullen we wedden?”
“Wedden? Hoe oud denk je dat ik ben? Zes?”
Na dat gezegd te hebben barsten Matthew en Cameron in lachen uit. “Zes!” Giert de een na de ander. “Hou stil.” Coco geeft de jongens een dodelijke blik.
“Ja luister naar jullie moeder, stil kleintjes.” Bemoei ik me ermee waardoor de jongens nog harder beginnen te lachen en Nash ook mee doet.
“Bemoei je eigen er niet mee, bitch!” Krijst Coco.
“Moet je eens kijken, wie is hier nu de bitch?”
“En nu houd je je mond! Als je maar met een vinger aan vinger aan Nash durft te komen dan..”
“Dan wat? Bijt je hem eraf, kannibaal?”
Alledrie de jongens lijken wel dood te gaan van het lachen, vooral Cameron. Ook ik begin zachtjes te lachen.
“Ik ben er nu verdomme klaar me!” Coco geeft me een duw terwijl haar ogen vuur spuwen. Dus mevrouw wil het zo spelen hè? Ik geef haar ook een duw en ze valt direct op de grond. Ze kreunt van de pijn. “Moet je maar meer eten anorexia patiëntje!” Maar meteen staat ze weer op. Ze pakt een lok haar en trekt er aan. Meteen daarna geeft ze me een trap. En nog een trap waardoor ik op de grond beland. Ze ademt als een gek en blijft naar me kijken. Dreigend kijk ik haar aan. Veel pijn deed het niet, gelukkig. Alhoewel mijn kont wel pijn doet van het vallen. Cameron en Matthew klimmen direct uit het zwembad en knielen langs me neer. “Woah... Gaat het?” De altijd lieve en verzorgende Cameron kijkt me aan. Ook Nash komt aangesneld en knielt ook langs me neer. Opeens geeft Coco een gil. “Zien jullie dan niet dat ze facking acteert?” Ze duwt de jongens aan de kant een geeft een stomp in mijn buik waarna er nog een volgt en nog een. Bij de vierde duwt Matthew op tijd Coco weg. “Oké dit doet wel pijn...” Weet ik nog te grinniken. “Ga lekker dood!” Roept Coco.
“Doe het lekker zelf slet!” Neemt Nash het opeens voor me op. Verbaasd kijken we hem aan.

~Coco Horan

Ik ben mezelf niet meer... Huilend laat ik me zakken op de bank. Ik was gewoon jaloers op Serena... Hoe kan dat? Ik moet echt heel vlug mijn excuus aanbieden... Ik sta op en meteen komen Cam, Matt en... Nash aanlopen met Serena. De jongens dragen Serena en ik voel de jaloezie opkomen. En Nash heeft zelfs gezegd dat ik een slet ben. Betekend dat dat... Nee natuurlijk niet. Hij was gewoon pissig, dat weet ik zeker. Zonder me aan te kijken lopen ze naar boven. Owee als ze Serena in míjn bed neerleggen. Dan is ze zeker dood.
Wow Co, rustig aan zeg... Ik sla mijn handen voor mijn hoofd. Hoe heb ik dit ooit kunnen doen?! Ik hoor iemand naar beneden komen. Nash loopt naar de keuken maar draait zich net voordat hij er is naar me toe. “Ga je geen sorry zeggen?” Vraagt hij op een normale toon. Ik haal mijn schouders op. “Waarom zou ik?”

~Serena Wildown

Een meisje met roze haar komt binnenlopen. Ik lig in Camerons bed, in Camerons en Matthews kamer. Ze slapen bij elkaar omdat ze dat gezelliger vinden. Cam en Matt zitten bezorgd bij mij op bed terwijl ik honderd keer heb gezegd dat het wel gaat. Ook al lig ik hier half dood te gaan van de pijn, maar verberg ik die. “Het spijt me...” Mompel ik. “Waarvoor?” Vragen Cam en Matt tegelijk. “Ik heb jullie eerste dag verpest.”
“Nee natuurlijk niet!” Roept Matthew.
“Nee joh, het is niet jouw schuld.” Zegt Cameron. Ik frons mijn wenkbrauwen.
“Als ik niet was gekomen was dit niet gebeurd... En ik zag gewoon dat Coco niet zichzelf was.”
“Dan hoefde ze dit nog niet de doen en hé, wie ligt hier nu pijn te lijden?” Cameron geeft een aai over mijn bol. “Duurt lang zeg, een paracetemol halen.” Zeurt Matthew. Het meisje heeft trouwens nog niets gezegd. “Wat is er gebeurd?” Vraagt ze dan. “Klein ruzietje.” Leg ik uit. “Klein!? Coco heeft haar in elkaar geschopt.” Roept Nash die net binnenkomt met een bekertje water en de paracetemol. Het roze-harige meisje fronst haar wenkbrauwen. “Ik ga met haar praten. Beterschap meis.”

Reacties: