FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Voor altijd en eeuwig

Het was donker buiten. Een enorm wolkendek had de avondlucht besmet en de sterren waren nergens te bekennen, evenmin als de volle maan. De velden en bossen waren gehuld in een verstikkende duisternis, net zoals de boomhutjes en verlaten jagershuisjes. Nou ja, verlaten…
Met een diepe frons keek Harry op de digitale wekker. De cijfers staken fel af tegen het donker, prikten een beetje in zijn ogen en creëerden vlekjes op zijn netvlies.
22:55 stond er. Vijf voor elf.
Grijnzend draaide Harry zich om en sloop naar de schaduwen van het vertrek. Op de tast gleed hij met zijn vingers langs de muur en vond het knopje van de kleine muurlamp. Hij haalde de schakelaar over en zodra het lichtje aansprong, begon het gekreun van het meisje.
“H-harry? Ben jij dat?” Een nieuwe kreun volgde en Harry lachte honend om haar gezichtsuitdrukking. Ogen die tot spleetjes waren geknepen, een gezicht dat was verminkt met lelijke, diepe krassen en tranen die haar wangen vochtig maakten. Ze zag er zwak uit en tot Harry’s genoegen zag hij een sprenkeltje hoop in haar ogen glinsteren.
Ze had echt geen flauw idee.
De jongen deed een stap in haar richting en gleed met zijn vingers over de touwen die haar polsen vastbonden aan de mahoniehouten stoelleuningen.
“Kijk nou wat je gedaan hebt,” begon hij, terwijl hij zijn hand in de zak van zijn leren jack stak en zijn vingers om het koude metaal klemde.
“En je dacht dat je het zo mooi had, of niet soms?” Met een grijns haalde hij het pistool, een oude Python, uit zijn zak en richtte het op haar voorhoofd. Hij voelde zich machtig bij het zien van haar plotselinge, wanhopige blik en drukte de loop zachtjes tegen haar klamme huid.
"M-maar... Louis-"
“Wat nou Louis?" snauwde hij. "Je dacht toch zeker niet dat je hem voor jezelf kon houden? Dat hij überhaupt gevoelens voor je heeft?" Hij lachte sarcastisch. "Nee, dat is allemaal schijn. Allemaal onzin. Louis houdt van mij, voor altijd en eeuwig.” Hij trok de kleine trekker die zich bovenop de loop bevond naar achteren en laadde op die manier het pistool. Hij hoorde haar slikken en snoof minachtend.
“Ben je bang, Eleanor?”
Hij wachtte niet op een antwoord.

Het geluid galmde nog na in zijn oren en met een opgetrokken neus keek hij naar de ravage die de kogel had aangericht. Bloedspetters sierden de houten muur achter haar en een gapend gat liet haar felrode bloed als een watervalletje op de grond druppelen, zo vanuit haar opzij hangende hoofd. Tevreden haalde de jongen de touwen los en legde hij het pistool in haar rechterhand. Direct daarna beende hij naar de voordeur en voordat hij deze achter zich in het slot liet vallen, wierp hij nog één blik naar links.

23:00 precies. Missie volbracht, voor altijd en eeuwig.

Reacties: