FanFic.nl

Flashing Figures

oo7.

Parijs, 1892

Zijn hand, verhuld in een zwarte handschoen, heeft zich om de mijne gesloten en de man begint zich weg van de verborgen gang te bewegen. Het is aardedonker, op de kleine kaars in zijn hand na.
Het kost me ontzettend veel moeite om me op de vloer te concentreren die, zoals te verwachten valt in een geheime gang, glibberig en ongelijk is. Maar in plaats van naar de vloer, kijk ik liever naar het geheimzinnige gezicht van de man voor me. Het kaarslicht geeft het witte masker en bleke complexie een vreemde gloed in het donker. Af en toe kijkt hij achterom, alsof hij zeker wil weten dat ik niet terug ben gerend naar het licht.
Als we eenmaal bij het meer aankomen, kan ik de verte het licht in de grotten zien. De gondel licht klaar en de man helpt me met instappen.
De herinneringen van mijn vorige tocht naar de overkant zijn vaag, wat is blijven hangen is de kou van het water om mijn lichaam en hoe donker het was.
Een halve glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij mijn verwonderde gezicht ziet. Snel stapt hij ook in de boot en begint de boot door het water te bomen.
Flarden mist dwalen over het water en bij het uitademen ontstaan er wolkjes in de lucht.
Eenmaal aan de andere kant van het meer, brand er een vuur in de haard en zijn net als de vorige keer over kaarsen aan het branden, wat voor een prettige gele gloed in de grot zorgt.
'Welkom in mijn domein.' Zegt het spook zacht als hij uit de boot is gestapt en hij maakt een wijd gebaar met zijn handen en ik kijk de ruimte nog eens rond.
De vorige keer dat ik hier was, had ik daar niet echt de kans voor gehad. Overal staan tafeltjes met boeken, papieren en inktpotten en pennen.
Ergens in de hoek staat er een groot werkblad, waar verschillende onderdelen van 'iets' liggen. Ik loop er heen en laat mijn handen over de mechaniek glijden.
'Wat maak je hier allemaal?'' Fluister ik en breng mijn gezicht dichter bij de schroeven, tandwieltjes, verbonden door kettinkjes en dun ijzerdraad.
‘Muziekdoosjes, onder andere.’ Zegt hij, terwijl hij een beetje ongemakkelijk met een hand over zijn haren beweegt. Ik knik en laat mijn hand over een van zijn creaties glijden.
‘Ik heb iets nodig om de tijd hier te doden.’ Verklaart hij zich verder en ik glimlach.
‘Continu de Opera terroriseren moet ook wel erg saai zijn.’ Zeg ik op plagerige toon.
Hij grinnikt zacht en knikt, ‘Precies, ik heb ook nog andere interesses.’
Het is even stil, terwijl ik de ruimte wat verder bekijk en overal mijn handen langs laat de glijden.
Sommige muren zijn behangen met donkerrode gordijnen en doeken, wat samen met al het kaarslicht zorgt voor een gezellige sfeer.
Als ik me omdraai, staat hij me afwachtend aan te kijken met een opgetrokken wenkbrauw.
‘Is je nieuwsgierigheid bevredigd nu?’
Ik glimlach en antwoord met een sarcastische ondertoon: ‘Volledig.’
Met een frons maakt hij een beweging naar het orgel dat in een hoek staat, ‘Zullen we?’
Met een knikje begeef ik me naar een divan in de buurt en ga er vervolgens op zitten.
De man, waarvan ik nog steeds de naam niet weet, loopt naar het instrument en begint nadat hij is gaan zitten, te spelen.
De zachte muziek vervult al mijn verwachtingen en ik sluit langzaam mijn ogen. Mijn hoofd deint langzaam op de maat van de muziek en ik laat de melodie mijn gedachtes beïnvloeden tot ik nergens meer aan denk.
Verschillende composities vliegen voorbij, van een kabbelend riviertje tot stukken die eindigen in een luid crescendo.
Als ik mijn ogen weer open doe, is de muziek gestopt en staat de man me verwachtingsvol aan te kijken.
Langzaam sta ik op en grijp zijn handen.
‘Bedankt.’ zeg ik en glimlach breed naar hem.

Het is stil op de weg terug, maar dit keer een prettige stilte. De man voor me kijkt niet meer steeds achterom, om zich te verzekeren van mijn aanwezigheid, misschien omdat hij weet dat ik niet meer weg kán rennen.
Zijn muziek blijft rondspoken in mijn hoofd en ik glimlach bij de gedachte aan zijn reactie op ik die zijn handen greep om hem te danken.
Een ongemakkelijke blik ontstond op zijn gezicht, terwijl zijn ogen straalden met trots en zijn houding van strak naar ontspannen veranderde.
‘Bedankt Megan.’ Had hij gezegd en een volledige glimlach was eindelijk ontstaan.
Als we aankomen bij de kapel en hij met een hendel de verborgen deur weer opent, schraap ik ongemakkelijk mijn keel.
‘Wat is er?’
Ik kijk nog één keer terug naar het donker achter me.
‘Mag ik nog eens terug komen?’ Fluister ik tegen de duisternis om me heen, omdat ik niet durf te kijken naar zijn oplichtende masker in het kaarslicht.
Na een korte stilte, klinkt er een melodieuze lach.
‘Ik zal er over nadenken.’ Zegt hij en ik kijk hoopvol terug naar het licht.
Als ik in het licht ben gestapt en de deur zich achter me begint te sluiten zet ik er nog snel mijn voet tussen.
‘Monsieur?
‘Oui?’
‘Wat is je naam?’
Ik haal mijn voet snel weg als er geen antwoord komt en zucht teleurgesteld als de deur zich gesloten heeft.
‘Erik.’ Klinkt er in mijn oor en ik werp een glimlach naar de muur.
‘Aangenaam Monsieur Erik.’ Zeg ik en verlaat dan de verlichte kapel voor de donkere gangen van de Opera.

Reacties: