FanFic.nl

En toen was het oorlog...

Duistere uilen en bruine vogels

Het gesprek tussen Draco en Lucius had niet geboeid. Darinde had afgeluisterd. Zo ver het kon dan: de muren van de villa zijn goed geisoleerd. Het was puur geluk dat het raam op een kiertje openstond.
Ze had woorden als Ketelkoeken en Rebel opgevangen. Het was niet moeilijk voor haar om daar zelf een zin van te maken. In haar hoofd galmde de stem van Lucius, "Draco, je hebt weer veel te veel ketelkoeken en chocokikkers gegeten op school! Rebel is telkens helemaal over der toeren van al dat gewicht dat jij aan haar poten laat hangen, en dan kan ik dat beest dus niet gebruiken. Want die moet eerst een week lang uitrusten van de zware reis!"
Het was ook sneu voor Rebel, maar daar ging het Lucius helemaal niet om. Het zou hem zelfs niet boeien als ze dood neer zou vallen. Het boeide hem echter wel, dat zijn belangrijke post niet verstuurd kon worden.
Wat zou Draco gereageerd hebben? Darinde peinsde even. "Och, die uil is gewoon lui. Mag ik een nieuwe? Die Potter heeft een sneeuwuil: Hedwig. Die kan ik best jatten hoor, dat beest vliegt toch overal rond!"
Ja, dat had hij best geantwoord kunnen hebben. Immers had ze bij Draco het woord 'Potter' horen vallen.
Darinde krabbelde omhoog uit het grasperkje en klopte de kleine bloemetjes van haar broek af. Op dat moment vloog er een gigantisch, reusachtig dier over haar hoofd heen. Het ging zo snel dat Darinde niet zo snel zag wat het was. Wel zag ze dat het iets liet vallen. Hetgene wat viel stortte een vreselijke kreet uit van pijn, maar Darinde had even geen tijd om daar op te letten. Het monsterlijke dier in de lucht keerde zich om en toen klonk er een grote knal: hij was tegen de dikke wilg aan de rand van de tuin opgebotst.
Darinde strekte haar nek een beetje, en zag dat het een vogelhoofd had, met daaronder een paardenlichaam. Nu hij stil lag, was het niet moeilijk om te zien dat het een Hippogrief was. Voorzichtig knielde ze bij de Hippogrief neer. Onverwachts sloeg het dier de vleugels uit en Darinde sprong achteruit. Twee tellen later was de Hippogrief verdwenen. Het was Darinde een wonder dat Lucius al het lawaai in de tuin niet opgemerkt had, maar ze was er wel erg blij mee. Nu kon ze kijken naar het dier dat zo gegild had. Toen ze richting de plek liep, zag ze dat de witte pauwen van Villa Malfidus het dier boos zaten te pikken. "Rot op, jullie!" krijste Darinde luid, maar net zacht genoeg dat Lucius het niet hoorde. De pauwen fladderden verschrikt met hun vleugels en baanden weg. Darinde knielde bij het dier neer. Tot haar verbazing zag ze dat het een adelaarjong was. Hij was prachtig: zijn bruine lichaam, met de mooie witte kop glansden in de felle zon. Ze zag dat er een lelijke wond op zijn borst liep. "He, jochie. Wat is er gebeurd? Och, dat kan jij natuurlijk niet vertellen. Kom, ik zal je helpen." Voorzichtig schoof ze het dier in haar vestje, terwijl ze volop tegen hem kletste. "LUCIUS!" Het boeide haar niks meer. Lucius zou zeker weten boos zijn, maar ze had zijn toverkunsten nu nodig. Dit dier had hulp nodig, die zij niet kon bieden. Dat moest hij toch ook begrijpen? "Lucius, kom!" riep ze nogmaals.
Boos brommend kwam Lucius aanlopen. "Wat heb je nou weer, Dari.." Zijn mond zakte open en hij maakte zijn zin niet af. "Kan je helpen? Alsjeblieft, Lucius!" Lucius keek nog steeds nors, maar trok toen het vest uit haar hand en liep naar binnen. Toen Darinde hem achterna wou lopen, riep hij over zijn schouder dat zij hier moest blijven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.