FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfuitdaging september ~Juliette~ [Vrees Me]

Vrees Me serie ~Juliette~

De kraan liet een stroom stortvloed van water naar beneden vallen.
Aaron Warner had zijn ogen open. Het water drupte op het oogwit en liet het prikken. Het water drong door zijn neusgaten naar binnen en veroorzaakte een felle pijn in zijn neusholte.
Maar het deed lang niet zo’n pijn als zijn hart Het was lang niet zo erg als dat irritante, doffe geklop in zijn voorhoofd.
De hoofdpijn verminderde ietwat door het ijskoude water. Alhoewel hij niet kon ademhalen, vond hij het wel verfrissend. Zeer verfrissend.
Plotseling deed Aaron zijn hoofd snel omhoog, kapte de waterstroom van de kraan gefrustreerd af, haalde diep adem en keek in de spiegel.
Hij zag er niet uit.
Zijn natte blonde haar plakte slordig tegen zijn voorhoofd, de wallen onder zijn ogen waren groot en donker, en zijn ogen waren rood en opgezwollen. Zijn mond was vertrokken in een grimas en hij drukte met moeite de opkomende tranen opkomende emoties weg.
De wond deed pijn en was zeker weer opengegaan.
Aaron pakte een handdoek, een donzige, witte handdoek die veel en veel te zacht was, en droogde daarmee zijn haar en gezicht.
Ze was er vandoor gegaan. Met hem. Die Adam. Die achterlijke Adam. Die Adam die zij prefereert boven hem
Aaron liep snel de badkamer uit en trok het legergroene jasje, dat al was klaargelegd, met strakke lippen aan. Na het vast te hebben geknoopt beende hij zijn slaapkamer uit.
Zodra hij de deur achter zich dicht sloeg keken alle soldaten, die aanwezig waren in de gang, hem aan. Bange blikken, nieuwsgierige blikken. Verwachtende blikken.
‘Kijk me niet zo aan!’ blafte hij, en hij merkte dat zijn stem vreemd schor klonk. ‘Ga verdomme verder waar je mee bezig was!’
Aaron wist dat hij de laatste drie dagen in zijn kamer had doorgebracht. Hij wist dat sommige soldaten hem gehoord hadden huilenterwijl hij zijn emoties uitte.
Hij liep verder.
Hij bleef bevelen schreeuwen naar starende soldaten, net zoals de dagen die volgden.
De groep zoekende soldaten, die hij had uitgestuurd om haar te vinden, werd groter bij dag.
Na weken zoeken, en nog steeds niets te vinden, stortte hij in.
Hij zat op zijn knieën, met zijn hoofd in zijn handen gedrukt. Hij negeerde de pijn van de schotwond bij zijn schouder. De tranen bleven stromen en hij kon het snikken niet tegenhouden.
Hij voelde zich zo zwak, zo verschrikkelijk zwak.
Haar gezicht zweefde in zijn gedachten elke keer als hij zijn ogen sloot.

Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette

Hij wist dat zijn emoties hem ooit te veel zouden worden als hij haar niet snel zou zien.

Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette .

Hij wist dat alleen maar aan haar denken niet hielp, maar hij kon het óók niet helpen.

Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette

Hij wist dat het slecht was om verliefd op haar te zijn.

Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette

Hij wist dat hij zijn gevoelens af moest sluiten, maar hij wilde het niet.

Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette Juliette

Hij wist dat ze een obsessie werd.

Juliette Juliette Juliette Juliette Julliete Julie-

Julliette, kom terug.

Reacties:

Lily zei op 20 aug 2016 - 17:54:
Aaah, ik ben dol op obsessies! (Hoe fucked up dat ook even klinkt)
Ik zou dolgraag een vervolg lezen, obsessies zijn fascinerend.
Ik vind het heel sterk hoe je gebruik maakt van het doorstrepen van worden. Ik denk dat de doorgestreepte zinnen mijn favoriete zinnen zijn. :3

Rebella zei op 1 okt 2014 - 20:44:
Jakkes!
dit is best....creepy...
Ik ken het verhaal niet, maar het is wel eng goed gedaan!
Ook al heb je nog zo weinig woorden het pakte me wel gelijk!
En sterk ook met die doorgehaalde woorden!