FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• Speak to me.

‘Op 9 juni 2012 werd ik geactiveerd.’ Toms gezichtsuitdrukking viel ineen. Nog niet tevreden met het resultaat. Zijn bureaustoel schoof hij naar het toetsenbord aan de andere kant van de kamer. Enkele woorden werden met vliegensvlugge vingerbewegingen getypt. Het ‘hoofd’ van T. 048.3 draaide naar zijn maker. De mechanische geluiden die de machine voortbracht, deed Toms voorhoofd samentrekken, denkrimpels vormend. ‘ .. T?’ Sprak Tom tot de machine, die hem slechts levenloos aankeek. De eerste test was een succes. Het reageerde op geluid en herkende zijn gegeven naam. Nog enkele woorden werden getypt.

‘Je codering is nog niet wat het moet zijn..’ bromde Tom onder de adem. De machine liet het hoofd hangen, niet begrijpend wat zijn maker insinueerde. Tom glimlacht halfhartig tot het scherm. ‘Dat betekend dat er nog enkele chips in je systeembedrading, bepaalde opdrachten niet begrijpen, waardoor je die nog niet gepast kan uitvoeren.’ T Begreep er niet veel van, deels te wijten aan de geringe informatie die op zijn printplaat stond geprogrammeerd. Het kon op dit moment enkel reageren op beweging, aangevend dat zijn bewegings- en hitte sensoren optimaal functioneerden. Spraak en Stemherkenning leek ook te lopen. Enkel het begrijpen van de gesproken taal en het filteren van de informatie, verliep nog stroef.

Dikke rookpluimen hingen in de kelder waarin Tom al een 10-tal jaren aan zijn creatie werkte. Hij wilde dat T. 048.3 perfect zou zijn. Dat de machine op zichzelf zou kunnen leven, zonder enige beperkingen. Zweetplekken op Toms shirt, onder zijn oksels was al een aantal dagen geen frisse waslap geweest. Zijn warrige blonde haren hingen in de knoop en dikke wallen vielen onder zijn donkere, serieuze ogen. Talloze blueprints lagen op de grond verspreid, gepaard met chips, Cd’s en kabels. Een blauw licht flikkerde binnenin de torso van T. 048.3, de kleur die de LED van zijn elektronische ‘hart’ had gekregen. ‘ T.
wanneer er tegen je gesproken wordt, zeg je niet dat je werd geactiveerd..’

Tom wreef kermend onder zijn ogen, de slaap trof hem, maar desondanks de aftakeling van zijn fysieke conditie, wilde hij zich volledig werpen op het afwerken van de robot. De machine bekeek de man zwijgzaam, zijn harde schijf bevatte nog geen standaard begroettingszinnen noch enig begrip van zijn moedertaal. Van de vele woorden die Tom tegen hem sprak, verstond T. 048.3 er slechts een karig aantal. Dit frustreerde Tom tot en met.

‘T.. Antwoord als ik tegen je spreek!’ De man verloor stilaan zijn langdurige geduld, maar wist enerzijds dat zijn frustraties niet aan de machine te wijten waren. Het was zijn eigen schuld niet snel genoeg te werken. Het gezoem van animatroniek gaf aan dat de machine zijn maker bestudeerde. Een bedaarde lach weerklonk vanuit de geluidssystemen van het apparaat. Toms hart bevroor terplekke, hij schoot overeind.

Controleerde de bedrading, keek alle ingebouwde systemen na, om er zeker van te zijn dat er zich geen opgebrande kabels bevonden, nog mogelijke storingen in de geplaatste chips. Alles leek in orde, op het eerst zicht. Tom staarde naar het gezicht dat hij de machine had gegeven, identiek aan dat van zijn broertje. ‘T.. Lachte je net?’ Nogmaals kroop er een glimlach op de plastische lippen van T. 048.3 . ‘Begrijp je wat ik je vraag?’ Probeerde Tom nogmaals.

Voordat hij er trek in had, verscheen er een aantal woorden op het computerscherm. Hij haastte zich erheen, las de woorden die zijn creatie hem had geschonken. ‘Je verstaat me dus. Waarop spreek je niet, ik heb je van een geluidssysteem voorzien. Je zou de woorden die ik spreek moeten opslaan op je boordsysteem, filteren en dan opslaan in je geheugen. Waarom doe je dit niet?’ Een glimlach volgde wanneer Tom de volgende reeks woorden zag binnenkomen. Hij boog zich over T. 048.3 heen en zag de kabel langs het stopcontact liggen. ‘Goed gezien, je sensoren verbeteren ook zienderogen..’ Hij stak de stekker in het contact en richtte zich vervolgens terug op het gezicht van de machine. ‘Nu zou het een stuk makkelijker moeten gaan.’

De lippen van T. krulden nogmaals tot een glimlach. ‘Tom.’ Sprak de stem, die diep vanuit de machine kwam. Enkele tranen welden op in Toms ogen. ‘Klopt. Ik ben Tom. En weet je ook wie ik ben?’ vroeg hij, de ogen sluitend zodat de tranen zouden drogen. T. 048.3 volgde hem met zijn bruingekleurde imitatie ogen. ‘Mijn broer.’ Tom verloor zichzelf, wandelde de kelder uit, halt houdend tegen een willekeurige muur in de hal. Tranen die als watervallen vanonder zijn ogen vielen. ‘Hij is klaar.’ Fluisterde hij, vuist tegen zijn borst gebald.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.