FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• Unique.

‘Is dit h’m?’ Het betreden van de verlaten, rommelige kelder, deed Andreas’ ogen dwingen tot het aanpassen aan de duisternis die in de ruimte hing. Rookpluimen die zijn longen probeerden te doorboren, zijn gezicht verrok. Door de sluier samenhangend door angst en anticipatie, zag de man door zijn blonde lokken heen, het gestalte dat in het midden van de kamer stond. Emoties speelden op bij het herkennen van het gezicht dat op de machine was geplakt. Herinneringen puncteerden zijn tere brein. Hij sloot de ogen.

Tom nam een slok van de ingeschonken cognac, blik op zijn vriend gevestigd. ‘Ik heb hem uitgeschakeld. Zodat je hem op een veiligere basis kan benaderen.’ De kleine hoeveelheid aan procenten alcohol bereikten de bloedsomloop van de 32-jarige Tom. Bijvallend knikte Andreas het hoofd, handen over de ijzeren afwerking rond de wielen van zijn transport. De rolstoel naderde het project waaraan Tom op z’n minst 12 jaar, intensief, dagdagelijks aan werkte. En het resultaat mocht er zijn. Hij verdiende de credit.

Onzekerheid speelde een grote rol toen Andreas zich voor de humanoïde bevond. Het hoofd draaide hij naar de ontwerper, het meesterbrein achter dit project, deze idealisatie. De man haalde de wenkbrauwen aanmoedigend op, een hoofdknik volgde op het nemen van een slok. De alcohol kalmeerde zijn opbouwende liefde voor het apparaat. ‘Mag ik het aanraken?’ vroeg de afstandelijke stem tot de machine, ogen vonden Tom. ‘Ga je gang.’ Sprak die, het glas op het bureau plaatsend.

Met de handen stapelde hij enkele bouwplannen op elkaar, ze in een willekeurige lade dumpend. Trillende handen bevonden zich op het synthetische ‘gezicht’ van de humanoïde, waakzame vingertoppen streelden over de wangen die het gezicht toebehoorden. Ongeloof. ‘Het voelt zo reëel..’ Tom knikte content het hoofd, beende naar zijn creatie, een hand door zijn zwarte haren halend. ‘Dit is nog maar het begin, Andreas..’ merkte de man op, de hand greep naar de hals van de machine.

Een klik, mechanisme resoneerde. De ogen die het apparaat toebehoorden, lichtten op. Andreas deinsde argwanend terug. Wielen die ietwat naar achteren rolden. De angst die de blondharige vertoonde, deed Tom grinniken tot T.048.3. ‘Er is geen reden tot beklemming, Andreas. De Robotica wetten zijn inmiddels in zijn systematiek geprogrammeerd.’ Onkundig oogde Andreas het gezicht van Tom, dan dat van de humanoïde. De machine glimlachte tot het gezicht dat zijn geheugen meteen herkende.

‘Tom, goed je te zien.’ Een bevende ademhaling verliet Andreas’ lippen. ‘Het klinkt zelfs identiek aan…’ Tom schakelde de geluidsopneem systemen van T.048.3 uit. ‘Niet spreken over Bill.’ Hij wreef in de handen, rimpels op het voorhoofd vormend. ‘Tenminste .. nog niet. Hij moet eerst voldoende wereldkennis bezitten, voordat het aan hem kan worden onthuld een kopie te zijn.’

T bekeek de twee mannen, raakte licht gefrustreerd geen geluid meer te kunnen opnemen. Hij hoorde Toms stem graag. Met zijn animatronische hand greep hij naar de pols van zijn ontwerper, tot verschrikking van Andreas. Tom wierp een blik op de machine, lippen lichtjes gekruld. ‘Zit je ergens mee, T. ?’ De machine knipperde enkel met de ogen. Glimlachend activeerde Tom de geluidopneem systematiek weder. ‘Waarom mag ik niet horen wat jij zegt?’ Een zekere fonkeling lichtte Toms ogen op, hij keerde zich tot Andreas. ‘Het is uniek dat een machine een bewustzijn ontwikkelt.’ T Draaide het hoofd naar de vreemdeling in de rolstoel, die hem vrezend aankeek. ‘Ik herken dat gezicht niet.’ Sprak hij tot Tom.

‘Klopt, daarom wilde ik je aan hem voorstellen. T. dit is Andreas, een hele goede vriend van me. Hij wilde je graag zien.’ De machine knikte begripvol. Het vreemde toestel waarin de man zat, stond nog niet in zijn geheugen opgeslagen. ‘Wat is dat?’ De hand van T.048.3 wees naar de rolstoel waarin Andreas zat. ‘Dat is een rolstoel. Andreas is vanaf zijn middel verlamd. Hij kan dus niet meer lopen.’

Het duurde even voordat alle woorden tot T’s geheugensysteem doordrongen, hij de woorden kon filteren en opslaan in het primaire geheugen. Eens dit voltooid was, draaide hij het hoofd naar Tom. ‘Wat is dat ‘verlamd’ ?’ Tom glimlachte tot Andreas. De blonde snapte de hint. ‘Dat betekend dat spieren of zenuwen niet meer functioneren en niet reageren op prikkels.’ De machine staarde voor zich uit, na een minuut of lichtten zijn ogen op. Een droeve expressie op het ‘gezicht’.

‘Waarom zijn er mensen verlamd? Iedereen zou moeten kunnen lopen.’ Andreas glimlachte hartelijk. Dit was niet zomaar een machine. Dit was een uniek exemplaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.