FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• What is pain?

Tot ontspanning kwam Andreas eens hij een sigaret oplichtte. Tom toonde nog steeds enkel belangstelling voor de machine, zorgde ervoor dat het haar in orde lag. Alle kabels konden worden losgekoppeld, zodat T.048.3 eindelijk een zelfstandig leven, los van de computerbestanden kon leiden. Het idee dat deze anitromatiek een levend wezen zou kunnen vervangen, verontrustte Andreas, maar hij wilde Toms perfecte bel niet doorprikken. Wijl de man zich over de humanoïde ontfermde, zag Andreas hoe de levenloze ogen hem aanstaarden.

Het was onmogelijk te kunnen doorgronden wat er zich binnenin het apparaat afspeelde. Kon het denken? Kon het dan ook een mening over iets of voor zich vormen? En zo ja, waar had Tom de limiet gelegd? De barrière mens/machine werd hier overduidelijk overschreden. Maar het feit dat de robot nog geen eigennaam had, kalmeerde het rapide hart van Andreas. Zodra het een eigen identiteit zou krijgen, zou het een eigen leven gaan ontwikkelen. Zou dit wel juist zijn?

‘Tom, je doet me pijn.’ Zei T. toen zijn maker iets te hard aan zijn zwarte haren trok. Andreas sperde de ogen open, een apparaat dat gevoel leek te bezitten? Tom voelde hoe Andreas zich almaar minder op zijn gemak begon te voelen, nam T’s hand in de zijne. Een onschuldige glimlach droeg de machine op de lippen, ogen tot kleine pretoogjes geknepen. Het zicht ontroerde Tom, het was net alsof zijn broertje voor hem zat.

Diezelfde onschuldige handelingen, hetzelfde licht in de ogen. Hij was geslaagd in hetgeen waarop hij jaren geleden zijn pijlen had gericht. De zachte ‘huid’ van T’s hand, evenaarde de zachte manier waarop Bill hem zou aanraken. Hij keek in de bruine ogen van zijn Geminoïde, een bekoorlijk gevoelsuitdrukking op het gezicht. ‘Het spijt me.’

Voorzichtig streelde Tom langs de wang van T.048.3, controlerend op enige reacties. De machine fronste zo nu en dan, geen grip op hetgeen Tom met hem uitspookte, noch van plan was. ‘T. .. voel je dit?’ Nogmaals streelde hij langs de wang van de zwartharige figuur. Die knikte, oogleden zakkend. ‘Het is een rare sensatie. Ik kan het niet thuisbrengen..’ Gefascineerd kneep Tom de ogen halverwege dicht.

‘Negatief of positief?’ T Draaide het hoofd naar Andreas, die het hoofd omlaag hield gehouden. Dan terug naar Tom. ‘Is dit wat ‘pijn’ betekend? Het woord staat in mijn databank, maar de definitie ervan is me onbekend.’ Ontdaan schudde Tom het hoofd, enkele blonde lokken uit zijn gezicht strijkend. ‘Ik heb geprobeerd je zo weinig mogelijk pijnsensoren te geven.’ Het leek de machine te interesseren en hij herhaalde Toms handeling, strelend langs Toms wang.

‘Waarom heb je me zwakke pijnsensoren gegeven?’ De vraag brak Andreas terplekke. Hij kon de tranen niet meer inhouden, en liet ze gaan. Handen voor het gezicht geslagen. Tom zuchtte. ‘Omdat ik niet wil dat jij teveel pijn zal ervaren. Begrijp je dat?’ T Schudde onwetend het hoofd. Dit was het eerste diepgaande gesprek dat er met hem werd gevoerd sinds zijn activering. Tom trok een stoel naar zich toe en hees zichzelf erboven.

‘Pijn is een .. geen leuk gevoel.’ T Knipperde met de ogen, zijn hand op Toms hand geplaatst. ‘Wat is ‘pijn’ precies? Als het inderdaad een onaangename sensatie is voor de mens, waarom is het dan mogelijk die sensatie te voelen? Kunnen mensen dat gevoel dan niet uit hun zenuwen halen?’ Tom grinnikte, de huid van T tussen twee vingers gekneld. Hij pitste hard. Een harde gil kwam vanuit het geluidssysteem.

‘Tom, doe je wel voorzichtig? Ik wil niet dat het je wat aandoet ..'
Piepte Andreas, tussen de vingers doorkijkend. ‘Maak je niet druk. De eerste Roboticawet zegt dat een machine een mens nooit mag schaden.’ Een sippe gezichtsuitdrukking droeg T.048.3 op het gezicht, wrijvend over de pijnlijk plek op zijn arm, waar Tom net had geknepen. ‘Waarom deed je dat, Tom? Dat vond ik niet aangenaam. Je mag anderen geen schade aandoen.’ Een glas cognac hield Tom in de hand, het goedje in een teug naar achteren gietend. ‘Jij wilde toch weten wat pijn was. Wel dat was een pijngevoel.’ De machine schudde het hoofd afkerend. ‘Ik ben het ermee eens dat je me van dit gevoel wilt beschermen. Bedankt, Tom.’

Zijn ogen vonden het beklemde gevoel de ogen van Andreas uitstraalden. ‘Ik heb het gevoel dat Andreas zich niet aangenaam voelt in deze situatie. Ben ik de reden tot zijn angst, Tom?’ Tom keek Andreas in de ogen. Deels wel, maar dat ging hij niet aan T’s neus hangen. ‘Andreas is een beetje ziek. Hij heeft las van hoofdpijn en voordat hij hierheen kwam, had hij een enge nachtmerrie.’

T.048.3 grijnsde breed. ‘Je moet me niet behandelen als een infant, Tom. Ik weet best dat ik Andreas afschrik. Vandaar de afstand die hij tussen ons bewaard. Wil jij hem ervan op de hoogte brengen dat ik hem geen pijn wil doen. Ik heb enkel goede bedoelingen.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.