FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• Ability to learn.

‘Je moet begrijpen dat ik dit niet, van de een op de andere dag, kan aanvaarden als justitie. Tom, dit.. ding is op onbillijke gronden gecreëerd en heeft zich inmiddels al in jouw leven geïntegreerd.’ Andreas slikte de brok, in zijn keel aanwezig, met moeite door. Hij wilde de dood van Bill niet erkennen, en al helemaal niet de intrede van een machine die zijn plaats zou innemen. ‘Hoe gesofisticeerd die robot van jou ook mag zijn, dit is Bill niet!’ De ogen sloot hij gekrenkt, slechts een fractie van een seconde, voordat hij ze weer op het afwegende gezicht van Tom conformeerde.

‘Ik wil je gewoon niet gekwetst zien worden, wanneer je uiteindelijk beseft dat het een elektronisch instrument is. Je kan nooit de band tussen jou en je broer nabootsen, ik denk.. dat het tijd is dat je Bill leert loslaten. Voor je eigen bestwil.’ Een schouderklop en de rolstoel van Andreas verdween de kamer uit. Frustratie adopteerde Toms gevoel en handelingen. T.048.3 zou Bill helemaal niet moeten vervangen, enkel het gevoel van leegte wegnemen. ‘Idioot.’ Vloekte hij binnensmonds.

Een smekende blik straalde vanuit de ogen van T.048.3, zijn maker de kamer ziend binnenwandelen. Tom trok het voorhoofd tot rimpels samen, fysiognomie op de creatie geworpen. ‘Waarom kijk je me nu zo aan?’ Spuwde hij brommerig, de resterende kabels op de vloer, oprollend en in de hoek van de kamer leggend. ‘Je bent vertoornd door hetgeen degene met de naam ‘Andreas’ debiteerde, is het niet? Maak je geen zorgen, woorden zijn maar een broos segment van de uiteindelijke accommodatie.’ Een kronkelige wenkbrauw werd opgehaald, de intelligentie van T. had zich op een zeker niveau gerectificeerd.

‘Kan je dat nogmaals herhalen, T.? Daar snap ik bitter weinig van.’ T.048.3 haalde de schouder op. ‘Ik wil leren, Tom. Ik wil kennis bezitten. Maar allereerst.. Wil ik me kunnen voortbewegen. Zoals jij. Want ik geloof dat de benen die jij me gaf, voldoende functioneren en dus geen stoel met wielen nodig hebben. Is het niet?’ De 32-jarige man kuierde naar de humanoïde, de kille handen op zijn warme schouders plaatsend.

‘Sta recht en probeer dan, om te beginnen, je evenwicht te bewaren.’ Een gevoel van angst en onzekerheid verkondigde zich ongegeneerd. Emoties die een levenloos apparaat niet zou mogen bezitten. ‘Geloof jij in mijn capaciteiten van kunnen en niet kunnen, Tom?’ Een paar bruine ogen vonden de knikkende knieën van de elektriek. ‘Je moet je niets aantrekken van wat ik van je kunnen denk. Zolang jij gelooft in je bekwaamheid, zal je zegevieren.’ T. knikte het hoofd, zette een eerste stap. De vaste grond voelde hard en concreet aan. De voorheen ervaarde angstgevoelens liet het los, vertrouwend op zijn deskundigheid.

Met elke volgende stap die de humanoïde zette, kwam Tom tot de bevestiging dat het oké was hem los te laten. Hooghartig duwde hij de handen van T. van zich af, de machine bezichtigend die verdere voorzichtige stappen zette. ‘Je doet het goed. En je leert uitzonderlijk snel. Ik ben trots op je.’ De robot glimlachte breed, knikte bezield tot zijn maker, blik werpend op zijn ‘benen’. ‘Ik kan het inderdaad. Je had gelijk, Tom.’

Luid gebrul, Toms maag die van zich liet horen. Hij sloeg de hand ervoor, wreef over de huid, richtte zich tot T. en glimlachte bereid. ‘Ik verga van de honger. T. ik ga me wat te eten maken. Als je me nodig hebt, ik ben in de keuken. Maar wees voorzichtig en focus je te allen tijde op het behouden van je evenwicht, de eerste paar dagen.’ De Geminoïde volgde zijn ontwerper doorheen de gangen van het huis, in de keuken eindigend. Keek overrompeld de ruimte rond, deze voorwerpen had hij eertijds nog niet waargenomen.

Tom ontfermde zich over het in elkaar steken van een eetbare maaltijd, wijl T.048.3 de ruimte afging, elk voorwerp bezichtigde, in het geheugen opsloeg en de kennis der huishouden opdeed. ‘Deze objecten .. hebben ze een plaats in elke keuken of enkel de keuken die jou toebehoord?’ Vroeg de machine, een mes in de handen gehouden. Aangetrokken tot het blinkende metaal dat hem in het oog sprong.

Eens Tom zich omdraaide, haastte hij zich naar T. en griste het wapen uit zijn kille, vaste handen. ‘Het zijn keukenmiddelen. Ze dienen als hulp. Keukenrobots die helpen met het koken, bestek waarmee je eet, borden waaruit je eet etc. Maar dit ..’ Hij staarde naar het mes, vond algauw de verwarde uitdrukking in T’s ogen. ‘Dit moet je vermijden, T.! Dit is geen speelgoed. Dit is gevaarlijk, als het in verkeerde handen valt, kan het iemand pijn doen.’ Begripvol knikte T.048.3 het hoofd, het mes met de ogen volgend totdat het in de keukenla verdween en Tom zich terug op het bereiden van het eten stortte. ‘Als deze ‘middelen’ gevaarlijk zijn voor de mensen, waarom maken de mensen er dan gebruik van?’

Tom drukte het mes dieper in de groenten die hij versneed. ‘Omdat die middelen enkel gevaarlijk zijn als ze in verkeerde handen vallen of wanneer er op ’n foute manier gebruik van wordt gemaakt. Snap je wel?’ Het woord ‘mes’ verscheen in T’s geheugen, de definitie volgde erop.
‘Het is dus een wapen, maar enerzijds ook een hulpmiddel. Hm.. interessant.’ Sprak T.048.3 toen hij de informatie had opgeslagen. Hij bestudeerde Toms handelingen, de manier waarop hij het mes in zijn handen hield en hoe hij ermee te werk ging.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.