FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• Against my law.

‘Ik begrijp mijn configuratie niet. Is het correct als ik ervan uitga dat het verkleinen van mijn bestanden gelijk staat aan de compressie van de opgeslagen data?’ Tom keek op vanaf zijn bord, vork slechts enkele centimeters bij zijn mond vandaan gehouden. ‘Inderdaad. Waarom vraag je me dat, T. ?’ De mechaniek beende naar de tafel waaraan zijn maker zat, in de uiterste kern van de keuken. Met de handen steunde het op de rugsteun van de lege stoel tegenover de in gebruik genomen van Tom.

‘De verkleinde bestanden kunnen alsnog tot het originele formaat gemaakt worden met gepaste technieken. Waarom is de compressie dan nodig? Is het niet extra gedane moeite?’ Tom bracht de vork aan zijn mond en consumeerde de voeding die erop lag, blik strak gericht op t.048.3.
‘Ik heb de compressie uitgevoerd zodat ik jouw bestuur bestanden kon verkleinen met verlies van onbelangrijke gegevens, die toch niet waarneembaar zijn. En wat je configuratie betreft..’ De man nam een slok van het, met water gevulde, glas. ‘Je configuratie moet ervoor zorgen dat jouw onderlinge onderdelen met elkaar kunnen samenwerken, zonder enige storingen te veroorzaken tijdens het gebruik maken van je programma’s.’

De machine knikte enkel, het bord in de handen nemend, zich tot Tom richtend. ‘Ik wil deze taak van jou overnemen. Wil je me uitleggen hoe ik deze taak optimaal kan uitvoeren zonder mogelijke fouten te verwezenlijken?’ Een laatste slok nam Tom. ‘Doe geen moeite en zet het bord maar in de gootsteen. Ik doe de afwas later wel.’ De humanoïde glimlachte geamuseerd tot zijn maker.

‘Mijn CPU berekent de mogelijke kansen tot het daadwerkelijk opruimen van het eetgerei.’ Enkele minuten staarde T.048.3 voor zich uit, een blauw licht dat in zijn oogholtes, doorheen zijn bruingekleurde irissen scheen. ‘Oh ja? Ik ben benieuwd..’ Grijnsde Tom tot zijn creatie, een hand in de zij geplaatst. De berekeningen stopten en T’s bruine ogen vonden het gezicht van Tom. ‘De kans dat jij zal opruimen zijn 0.0’25681140.227018698’.144543270199,00148.’ Een wenkbrauw haalde Tom op. Nogmaals lachte de humanoïde.

‘Wat aangeeft dat het exact 56 jaar, 173 weken, 291 dagen, 5234 uren, 88240 minuten, en een kwartmiljoen seconden zal duren voordat jij degelijk zin hebt om op te ruimen. Conclusie : Het is het een onbegonnen zaak. Sta je me nu toe?’ Lachend schudde Tom het hoofd. ‘Sla je die berekening op in je database? Die ga ik ooit eens opschrijven en naar mijn moeder sturen met de post. Had ik 22 jaar geleden al moeten doen, zou haar trek in het vragen aan mij om m’n kamer op te ruimen, direct afnemen.’

‘Zalig.’ Sprak Tom tot de sigaret de hij in de mond stak. Het zou de eerste sigaret die dag geweest zijn. T.048.3 bekeek het voorwerp dat zijn ontwerper in de hand hield, berekende hoeveel tijd er tussen het inhaleren en het exhaleren bestond. ‘Ik begrijp het doel van dit voorwerp niet. De damp die jij je longen laat binnendringen, blaas je vervolgens terug uit. Is dit de bedoeling?’Knikkend wreef Tom door de ogen, het kartonnen pakje naar de robot gooiend. Die ving het op, hield het in de handen. Handpalmen plat gehouden, de zijden die elkaar raakten. In het midden lag de materie, nooit voorheen gezien noch aanroert. Het las de computer geschreven woorden op het karton, fronste de wenkbrauwen neerslachtig.

‘De waarschuwingen die je worden meegedeeld, worden genegeerd. Waarom schaden mensen hun lichaam opzettelijk?’ Nog een trek, genietend van de nicotine die Toms lichaam binnendrong. ‘Als je zelf niet rookt, begrijp je het punt van roken ook niet, T.’ De Geminoïde zocht diep in zijn databank naar het woord ‘sigaret’, de frons nam in grootte toe. ‘Is er geen substantie die gelijkt op nicotine, maar niet zo schadend is voor de gezondheid van de longen?’

Tom grijnsde in zijn hand. ‘Zodra je die gevonden hebt, overweeg ik te stoppen.’ T.048.3 glimlachte breed, het pakje op tafel plaatsend. ‘Ik doe mijn best, Tom. En desondanks het feit dat ik niet wil zien hoe jij jezelf vernietigd, ben ik geprogrammeerd een mens geen schade aan te brengen, en sedert jouw lichaam na het langdurige gebruik van nicotine, de functies afhangen van de totale inname van de substantie, gaat het tegen mijn eerste wet in om de sigaretten van je te verwijderen. Het zou je functioneren belemmeren, en dus schaden.’ De asbak ogend, beet Tom op de lippen.

‘Herinner me eraan morgen je encryptie te halveren. Jouw spraakvermogen staat me wat te hoog ingesteld. Ik versta maar de helft van wat je zegt.’ Ontgoocheld liet T. het hoofd hangen, blik afgewend. ‘Ik zou het niet aangenaam vinden, mocht je mijn encryptie halveren. Mijn gesproken woorden weergeven mijn toenemende intelligentie. En leren .. daar sta ik achter. Alsjeblieft.. exporteer niet teveel terug naar de computerschijven.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.