FanFic.nl

Humanoid • Hybrid Geminoid.

• Own opinion.

‘Godverdomme dit meen je toch niet!’ Tom tilde zijn machine op, en plaatste die op de schommelstoel van Bill. Het evenaarde een levensechte pop. Ook al was dit geen speeltje. Het mechanisme werd weder opgestart, woorden getypt, programma’s geïnstalleerd. Aanpassingen werden gemaakt. Kabels die doorheen de ruimte lagen. Een belemmerde man zat voor het computerscherm. Op het randje alles te verliezen, waaraan hij zich de voorbije 12 jaar had vastgeklampt. De LED in het kunstmatige hart van de machine, scheen zwak doorheen de torso.

Tom wierp zo nu en dan een blik op het gestalte. ‘Achterlijke misthock!’ Vloekte hij onder de adem, zich stortend op het herstellen van de beschadigde programmeringsontregelingen. Hij betreurde het gesprek gisterennacht.

‘T. Alsjeblieft, voer een zelfherstel uit!’ Bromde de man, een sigaret tussen de vingers gekneld. Na een hoop binnensmonds gevloek en 3 lange uren aan herstellingen en figuratie. De machine opende de ogen, veerde overeind. Tom snelde zich naar de machine toe, en streelde doorheen de zwarte haren. ‘Schakel je systeem nooit meer op je eigen houtje uit. En al zeker net voordat je batterijsystematiek voldoende is opgeladen. Hoor je me?’ De machine gunde hem enkel een ongeïnteresseerde blik. ‘Antwoord als ik je wat vraag, T.’

‘De gegeven naam is T.048.3.’ zei de machine onbuigzaam. Zijn ontwerper haalde verrast een kronkelige wenkbrauw op. Dan draaide de humanoïde het hoofd. ‘En ik hoorde je luid en duidelijk. Tenslotte ben ik gemaakt om bevelen op te volgen.’

‘Je bent geen werkmachine. Je bent gemaakt..’ T. sneed hem af. ‘Ik ben een machine?’ Tom knikte het hoofd. Dan fronste T. ‘Wat maakt dat dan van jou?’ Nogmaals zuchtte Tom, iets wat hij geregeld deed sinds de activatie van zijn Geminoïde. ‘Ik ben een mens. Wat denk jij dan?’ De machine sprong recht, en stond dreigend voor zijn maker. ‘Wat geeft jou het recht mij een machine te noemen? Ik ben veel meer dan dat!’ Verijdelend trachtte Tom zijn creatie weder te doen zitten, maar die bezat meer kracht. ‘T. Ik vind het best dat je dat denkt, maar je intimideert mij niet! Dat doe je niet meer!’

De machine lachte hartelijk, kruiste de armen over elkaar. ‘Tom. Ik kijk naar je op en jij bent alles wat ik heb. Maar ik heb je voorheen al gezegd dat je me niet moet behandelen als een infant!’ Hierop bromde Tom. ‘Ik behandel je naar hetgeen je bent! En daar leer je maar mee leven! Nu ga zitten, ik moet je programmering herstructureren. Er is iets goed mis met je ‘begroeting en spraak systeem.’ Zuchtend liet T.048.3 zich in de stoel zakken. Eens zijn handen de houten armsteunen vonden, schoot er een gezicht doorheen zijn brein. Hij herkende het gezicht, maar kon er niet bij.

Wijl Tom de hals van de humanoïde openschroefde en de chips nakeek, vond er iets vreemds plaats binnenin het brein van de machine.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.