FanFic.nl

You and me

Deel 18

Om 8 uur kwam de verpleegster ons weer buiten smijten, deze keer mocht ook Kevin niet blijven. “Lies moet nu echt rusten!”� was haar argument geweest dat ze wel 100 keer had herhaald. We beloofden Lies dat we morgenvroeg nog eens zouden binnenspringen voordat de jongens moesten vertrekken zodat ze hen (vooral Kevin dan) nog even zou kunnen zien. We zaten nu allemaal op de hotel kamer van Nick die tussen die van zijn broers lag en die met hen verbonden was door tussendeuren. De jongnes waren zo een beetje aan het praten over van die typisch jongens dingen, ik volgde wel maar was niet zo geïnteresseerd. Mijn aandacht dwaalde af naar Daphne die er maar sip uitzag en voor zich uit staarde. Ik stond op en nam haar bij de hand. “Naar waar gaan jullie?”� vroeg Joe. “Girltalk.”� Zei ik alleen voor we de kamer naast deze binnen gingen. Ik zette me op het bed en Daphne installeerde zich ook. “Oké nu ga je mij zeggen wat er scheelt.”� Zei ik rechtuit. Mijn vriendin keek me vragend aan. “Al vanaf dat Kevin en Lies gekust hebben loop je er dromend en droef bij, alsof je ergens anders met je gedachten bent en ik wil nu weten waar.”� Daar had ze natuurlijk niet veel tegen in te brengen. “Het is Tristan…”� begon ze. Mijn vermoeden was dus juist geweest. “Ik kan niet stoppen met aan hem te denken. Ik zie hem waarschijnlijk nooit meer terug, maar zijn blauwe ogen blijven maar terug komen in mijn gedachten.”� Ik zag dat ze er echt mee zat, maar wat kon ik eraan doen…dat was het! “Ik heb een idee, morgen ga jij de jongens mee weg doen naar het vliegveld. Als je geluk hebt is Tristan daar dan ook en dan kan je hem weer zien en zijn nummer vragen!”� Op haar droef gezicht toverde zich nu een glimlach. Ze gaf me een knuffel “Dank je, Nora.”� “Graag gedaan.”� “En vertel jij nu eens over jou en Joe.”� “Wat moet ik vertellen?”� vroeg ik terwijl ik goed genoeg wist wat ze bedoelde. “Je weet wat ik bedoel! Hoe ver zijn jullie al geweest enz…”� “We hebben nog geen seks gehad.”� Daphne trok een pruillipje. “Waarom niet?”� vroeg ze. “Heb je die ring rond zijn vinger niet gezien? Die ring dat Kevin en Nick ook hebben.”� “Ja wat is er daar mee?”� vroeg ze. “Je moet meer de boekjes lezen.”� Lachte ik. “Die ringen zijn gelofteringen, dat wil zeggen ‘geen seks voor het huwelijk’.”� Ze probeerde een lachbui tegen te houden “Dan ga je je nog lang mogen inhouden.”� Zei ze nu luid lachend. Ik gaf haar een speelse mep. “Nee even serieus, vind je dat niet erg? Zou je eigenlijk niet stiekem wel seks willen?”� vroeg ze nu terug met een serieus gezicht. “Nee, ik vind het niet erg, maar als die ring er niet zou zijn…dan zou ik er misschien wel klaar voor zijn.”� Lachte ik, omdat ik wist dat dit was wat ze al zo lang wou horen.

De volgende morgen om 6 uur: “OPSTAAN!!!”� riep Kevin terwijl hij op de deur bonkte. Ik hoorde Joe naast me een kreun geven. Het was 6 uur en Kevin was al springlevend, hij wou dat we allemaal op tijd opstonden zodat we lang genoeg bij Lies konden zijn voordat zij terug naar Amerika moesten. Daphne was hier ook in het hotel blijven slapen, normaal zouden we op dezelfde kamer geslapen hebben en dan Joe en Nick samen (omdat het alleen maar eenpersoonsbedden waren), maar omdat het onze laatste nacht was stond Daphne er op dat ik bij Joe zou slapen. Zij had dus bij Nick geslapen die dat ook niet erg vond. Ik hoorde Kevin nu ook bij Nick en Daphne gaan kloppen. Met veel moeite kroop ik uit het bed en begaf me naar de badkamer voor een douche die me hopelijk wakker zou maken. Een dik half uur later zaten we allemaal nog slaapdronken in de auto, behalve Kevin natuurlijk. Ik zat nu achteraan en soesde nog een beetje na op de schouder van Joe. Kevin wist nu toch de weg en anders kon Daphne hem het wel zeggen. Het was kwart voor 7 toen we bij het ziekenhuis aankwamen, ik vroeg me af of we wel binnen mochten, was het ontbijt niet pas om 8 uur? Zo stil als we konden slopen we naar binnen. Er zat niemand in de inkomhal en de verpleegster die aan de balie stond, stond met haar rug naar ons. Zo rap mogelijk trippelden we voorbij haar. Zonder gezien te worden bereikten we Lies’ kamer. Het was best wel grappig, ik voelde me een van Charlie’s Angels terwijl de jongens zich grappend voor deden als James Bond. Lies zat al klaarwakker in haar bed. “Je bent al wakker!?”� vroeg ik haar “Op dit uur!?”� “Ja ik wist dat jullie gingen komen en kon niet meer slapen.”� Kevin stond als eerste naast haar om haar een ochtendkusje te geven. “We zijn zo rap mogelijk gekomen.”� Zei hij. “Ja, dat hebben we gevoeld. Hij was als een legeraanvoerder en sleurde ons bijna letterlijk uit ons bed.”� Voegde Nick eraan toe. Lies moest lachen “Auw auw..”� “Wat is er?’ vroeg Kevin bezorgd. “Niets, het lachen doet alleen pijn aan mijn ribben.”�

“Wanneer zie ik je weer?”� vroeg Lies toen het tijd was om afscheid te nemen. “Ik weet het niet, maar ik probeer zo vlug mogelijk iets te laten weten. Jij moet ondertussen hier flink rusten zodat je snel geneest.”� Antwoordde Kevin. Ze gaven elkaar een knuffel en nog een lange afscheidkus. Lies was niet het meisje dat snel zou wenen, maar deze keer stonden ook te tranen haar in de ogen. Nick en Joe gingen Lies ook nog een knuffel geven. “Ons zie je hier morgen weer, oké?”� zei Daphne. Lies knikte, we gaven haar ook een knuffel en liepen naar de deur. Die ging net open door de ouders van Lies die haar nu kwamen bezoeken. “Wat doen jullie hier al zo vroeg?”� vroeg haar mama. “Afscheid nemen.”� Fluisterde Kevin. We lieten hen een beetje verbijsterd achter en wandelden het ziekenhuis weer buiten.
Op het vliegveld: Dit keer hadden de jongens voor een privévlucht gezorgd (ja als celebraties ging zoiets makkelijk) dus stapten we met zen vijven over het vliegveld naar het kleine vliegtuig dat daar klaarstond. Big Rob kwam naar buiten en zwaaide naar de jongens, ik kende hem niet maar zwaaide ook terug. Na Big Rob kwam ook Tristan naar buiten. Ik wist dat Daphnes hart waarschijnlijk boven de honderd als een gek tekeer ging. Nick en Kevin gaven me een knuffel “We zien je snel weer.”� Zeiden ze en gaven ook Daphne een knuffel en stapten het vliegtuigje binnen. Daphne nam nu kleine stapjes naar Tristan toe. Het was best wel schattig om te zien, maar deze keer kon ik niet helpen. Ik keek in de bruine ogen van Joe. Het werd zo gewoon om afscheid te nemen, misschien wel te gewoon, maar het hielp om elke keer weer wat sterker te zijn. Joe nam me in zijn armen, woorden waren zelfs niet meer nodig. Wat konden we zeggen ‘ik ga je missen’ ja dat was logisch, dat wisten we van elkaar, ‘ik hou van je’ dat voelden we allebei toch aan. Woorden waren gewoonweg niet nodig. Ik voelde me hier zo veilig in zijn sterke armen, konden we hier maar eeuwig blijven staan. “Het is tijd om te gaan!”� riep Big Rob. We losten onze knuffel en gaven elkaar nog een laatste kus. “Ik zal het thuis vragen voor kerstmis.”� Ik knikte en lipte nog een keer ‘I love you’ voordat ook Joe het vliegtuig opstapte.
Door de ogen van Daphne: ‘Oké, Daphne je kan dit wel.’ Zei ik tegen mezelf. Nee ik kan het niet! Wat moet ik nu tegen Trsitan gaan zeggen? Met kleine pasjes stapte ik naar hem toe. “Hej ,Daphne alles goed?”� vroeg hij opgewekt. “Ja hoor, met jouw?”� antwoordde ik. “Niet echt…”� “Wat is er?”� vroeg ik. “Wel, ik vind het zo stom dat we nu al naar Amerika terug moeten vertrekken net nu dat… nu dat ik je dacht mee uit te vragen…”� mijn hart sloeg denk ik een slag over. Had ik het nu goed gehoord, wou hij me mee uit vragen? Ik wou rondspringen en gillen van geluk, maar hield me toch op tijd nog in. “Ja, dat is inderdaad nogal stom…maar ik kan je wel mijn nummer geven.”� lachte ik, waardoor ook hij ging lachen. Ik zocht naar een balpen in mijn tas, nam zijn hand vast en schreef mijn nummer op. “Voila en nu zien dat je je handen niet wast.”� “Het is tijd om te gaan!”� riep Big Rob. Ik zag Nora naar Joe zwaaien en besefte dat ik nu ook afscheid moest nemen van Tristan. “Wel, dan hoor ik nog wel van je?”� vroeg ik een beetje onzeker. “Zeker en vast.”� Ik kon hem moeilijk een kus of knuffel gaan geven dus zwaaide ik alleen toen hij naar het vliegtuig stapte. Samen met Nora zwaaiden we nu naar de jongens, die over enkele minuten hoog boven de wolken zouden zweven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.