FanFic.nl

Let me Dance || TomKaulitz

16 mei

Gehaast pakte May haar jas van de kapstok en gilde een afscheid naar haar moeder, waarna ze naar buiten stapte en haar verrotte fiets pakte, die tegen de schutting aan stond. Ze drukte de dopjes van haar Ipod in haar oren en begon als een gek te trappen, in de hoop dat ze niet meer dan een kwartier te laat zou komen. Peter, hun dansleraar, zal haar wel weer een preek geven, hoewel hij wist dat het weinig zin zou hebben. May kwam altijd te laat. Gelukkig was de dansstudio niet ver van haar huis en binnen vijf minuten gooide ze haar fiets weg en snelde naar binnen om zich om te kleden. De ruime kleedkamer was al helemaal verlaten, wat inhield dat Peter al met de les begonnen was. Met een enorme snelheid trok May de kleren van haar lichaam en deed haar wijde, zwarte dansbroek aan. Om haar bovenlichaam droeg ze een kort, donkergrijs shirtje dat een stukje van haar buik blootliet en haar knalrode dansschoenen staken mooi af bij het geheel. Ze kamde nog snel met haar vingers door haar lange, blonde haren en trok toen de deur naar de zaal open. Tot haar grote verbazing was Peter nog niet met de les begonnen, maar stond hij de meiden toe te spreken. Hij hief zijn hoofd op toen hij het schanier van de deur hoorde kraken en zuchtte toen diep.
“May, wat fijn dat je ons komt vergezellen..” mompelde hij, waarna hij zich weer naar de grote groep meiden richtte. May liep snel naar het uiteinde van de groep en ging vervolgens op haar plaats staan, om naar Peter te luisteren. Hij hield een heel verhaal, maar May kon haar gedachten er niet bij houden. Ze had helemaal aan de andere kant van de zaal namelijk een tafel ondekt, waar vier jongens aan zaten. En wat voor jongens, het was waarschijnlijk het meest vreemde stel dat ze ooit bij elkaar gezien had. De jongen die aan de rechterkant van de tafel zat had een beetje een bol gezicht en droeg een simpel, zwart petje met een al even simpel, zwart t-shirt. May sperde haar ogen wijd open bij het zien van de tweede jongen en ze moest ook zeker drie keer knipperen voor ze tot de conclusie kwam dat het echt een jongen was. Hij droeg ongeveer honderd kettingen en een behoorlijke laag make-up. Maar dat was niet waarom ze haar lachen in moest houden. Dat was zijn haar. Het was zwart en er zaten een paar witte highlights in. Het stond werkelijk alle kanten op en het deed May nog het meest denken aan een stinkdier. Ze had wel bewondering voor het kapsel en vroeg zich af hoe hij het in godsnaam zijn haar deed. Waarschijnlijk liet hij gewoon elke dag zijn föhn ontploffen, dacht ze grinnikend, waardoor een paar meiden haar vragend aankeken. Peter was inmiddels gestopt met praten en de meiden begonnen zich te verdelen en aan verschillende kanten van de zaal; te gaan staan.
“May!” riep Peter geïrriteerd. “Jij moet rechts!” Opnieuw keek May hem schijnheilig aan en ze zag hoe hij zijn best moest doen om zijn lachen in te houden. Hij schudde nog even zijn hoofd en liep toen naar de stereo instalatie, waar al snel voor May onbekende deunen uitschalden.
“Wat is de bedoeling?” vroeg May aan haar buurvrouw, zonder te kijken wie er eigenlijk naar haar stond.
“Je moet echt eens op gaan letten Becker..” snauwde Carola, waardoor May meteen spijt had van haar vraag. “Dat zijn de jongens van Tokio Hotel en ze zoeken danseressen voor hun tour. Het is al duidelijk dat ze mij willen, die met zijn pet kijkt me de hele tijd aan, maar dat zou echt zo slecht zijn voor mijn reputatie..” mopperde ze, waarna ze een vluchtige blik op de vier jongens wierp. “Nu moeten we dus gaan dansen, zodat ze een of meer van ons uit kunnen kiezen.” May knikte even en keek toen weer naar de tafel, waar ze zich plotseling realiseerde waar ze de jongens van kende. Ze was zelf niet bepaald een Tokio Hotel fan, maar haar zusje draaide hun muziek non-stop. Misschien was dat ook wel de reden waarom ze er nooit naar geluisterd had. De jongen die naast het stinkdier zat had lang, stijl, bruin haar en keek nors voor zich uit. Hij had wel wat weg van een holbewoner en May vroeg zich af of het geen pijn deed om zo ongeïnteresseerd te kijken. De laatste jongen droeg enorm wijde kleding, waardoor May meteen wist dat hij Tom moest zijn. Evy, haar drie jaar jongere zusjes, was smoorverliefd op de gitarist en May kon moeilijk ontkennen dat het de knapste van het stel was. Dat was alleen niet echt een compliment voor hem. Hij had zijn dreadlocks in een staart gebonden en droeg er een simpele zwarte pet over. Hij leunde achterover op zijn stoel en May zag hoe hij alle meiden zorgvuldig in zich opnam. Volgens Evy was Tom een enorme player en neukte hij praktisch elk meisje dat hij tegen kwam, maar zij was er heilig van overtuigd dat ze hem zou kunnen temmen als hij haar zou ontmoeten. May had altijd geknikt als ze weer een preek begon over het feit dat Tom er niets aan kon doen dat hij was wie hij was, hij had nog nooit echte liefde gekend. Maar in haar hoofd lachtte ze haar kleine, naïeve zusje uit.

Na lang wachten was het eindelijk haar beurt en samen met Hannah stond ze voor de spiegel. Peter schonk haar een uitgebreide knipoog en May begon te lachen. De muziek ging aan en May was verschrikkelijk blij dat ze de muziek praktisch uit haar hoofd kende, haar zusjes obsessie bleek toch nog nuttig te zijn. Haar heupen bewogen ritmisch op de maat en als vanzelf begon ze te dansen. Doordat ze met veel meiden waren, kregen ze echter maar een halve minuut de tijd en May baalde toen Peter de muziek uitzette. Ze wist dat ze beter kon en zuchtte gefrustreerd. Ze deed over twee weken eindexamen en had nog geen flauw idee wat ze met haar leven wou doen, waardoor deze tour een geweldige kans voor haar geweest zou zijn. Sip liep May terug naar de lijn, waarna Peter de meiden naar huis stuurde en zelf met de vier jongens naar achteren liep, waar zijn kantoor zich bevond. May besloot echter dat ze geen zin had om te leren en dus nog een uurtje of wat in de dansschool zou blijven. Aarzelend liet ze haar vingers over de enorme cd-collectie glijden en pakte er uiteindelijk een willekeurige cd uit, die ze vervolgens op vol volume afspeelde. Na een korte warming up liet ze zich lijden door het ritme van de muziek. Het slokte haar op en als ze eenmaal begonnen was, verdween ze naar een andere wereld. Deze keer werd ze echter al snel teruggezogen naar de werkelijkheid, doordat ze iemand enthousiast hoorde klappen. Voorzichtig opende ze haar ogen en zag de jongen met het ontplofte haar in de enorme spiegel. Aarzelend draaide ze zich om, waarna de jongen op haar af kwam lopen.
“Dat was echt goed! Jammer dat je dat net niet hebt laten zien..”
“In dertig seconden kan een mens zich nauwelijks voorstellen, laat staan jarenlange danservaring tonen!”
“Daar heb je een punt.” De jongen stond inmiddels voor haar en stak zijn hand uit, die May vrolijk aanpakte. “Ik ben trouwens Bill Kaulitz, de leadsinger.”
“May Becker en dat weet ik, mijn zusje verteld me dagelijks jullie levensverhaal.” grinikte ze, denkend aan haar kleine zusje, die elke tien minuten een geschrokken gil sloeg als ze weer ergens las dat een van de jongens verongelukt waren.
“Zo, je kijkt niet echt alsof het boeiende verhalen zijn.” Hij lachte zijn hagelwitte tanden bloot en May twijfelde even of ze eerlijk moest zijn.
“Op den duur gaan de verhalen over verongelukte idolen van je kleine zusje wel een beetje vervelen ja..” antwoordde ze naar waarheid.
“Verongelukt? Ik heb maar een keer een aanrijding gehad!” mompelde Bill schuldbewust.
“Geloof me, als al haar verhalen zouden kloppen zijn jullie ongeveer zevenhonderddrieënvijftig keer omgekomen. Dit jaar.” Bill giechelde en het verbaasde May hoe makkelijk ze kon praten met een superster.
“Zou je geïnteresseerd zijn om met ons mee te gaan?” vroeg hij uiteindelijk en May sperde haar ogen wijd open.
“Geïnteresseerd? Dansen is mijn lust en mijn leven, wat denk je zelf!” gilde ze en er verscheen een grijns van oor tot oor rond haar lippen.
“Blijf hier!” beval de zwartharige jongen haar en hij verdween even snel als hij gekomen was en kwam enkele minuten later met de andere drie jongens en Peter terug.
“May, wat doe jij hier nog?” vroeg Peter verbaasd.
“Ik ben hier altijd, Pete. Dus doe maar niet alsof het je verbaasd.” Er verscheen een grijns rond Peter zijn lippen en May besefte zich plotseling dat hij Bill waarschijnlijk zelf haar kant opgestuurd had. Er volgde al snel een knipoog, wat May's vermoedens bevestigde en er verscheen opnieuw een grijns rond haar lippen.
“May, zou je dat nog eens willen doen?” vroeg Bill, terwijl hij haar bewonderend aankeek en hoewel de zin niet erg fuifelijk geformuleerd was, begreep May de hint en drukte de stereo weer aan.

“Oké, jij gaat mee!” Tom was de eerste die wat zei nadat May de stereo weer uitgedraaid had. Aarzelend keek May de andere jongens aan, in de hoop dat zij er net zo over zouden denken. De jongen met de pet knikte even en stak zijn duimen op, waardoor een lach aan May's lippen ontsnapte. De jongen met het lange bruine haar keek nog altijd verveeld en knikte uiteindelijk ook aarzelend, waarna ze aangevlogen werd door een zwarte gedaante. Met een luide klap kwam ze op de vloer terrecht en toen ze haar ogen opende zag ze dat het Bill was die haar besprongen had.
“May gaat mee, May gaat mee!” riep hij, waarna hij een raar soort dansje deed en daar alleen zijn armen bij gebruikte. Nu lukte het May helemaal niet meer haar lachen in te houden en na enige tijd stroomden de tranen zelfs over haar wangen.
“Maar jongens..” piepte ze uiteindelijk, aangezien ze zich net wat besefte. “Ik moet nog eindexamen enzo doen? Over een paar weken..”
“Dat geeft niets, we moeten nog meer mensen vinden voor de tour en dan moeten we nog oefenen, dus we beginnen pas over ongeveer twee maanden.” antwoordde Tom en May keek hem opgelucht aan. “Mogen we misschien je telefoon nummer?”
“Geef dat nummer maar aan mij, dat lijkt me een stuk veiliger.” mompelde Bill in een poging Tom er buiten te houden en May trok vragend haar wenkbrauw op. Uiteindelijk hief ze haar schouders op en pakte Bill zijn mobiel aan, waar ze snel haar nummer inzette.
“Hoe zit het eigenlijk met slaapplaatsen enzo?” vroeg May, toen ze zich besefte dat ze moeilijk elke dag naar huis kon.
“We slapen altijd in hotels..” antwoordde Gustav, waardoor May voor het eerst zijn stem hoorde.
“Elke nacht?” vroeg May geschrokken, terwijl ze aan de inhoud van haar portomonee dacht.
“Geen zorgen, wij betalen alles!” lachtte Bill, bij het zien van May haar uitdrukking en een zucht van verlichting gleed over haar lippen.
“Maar voor wat hoort wat natuurlijk.” Tom wiebelde even met zijn wenkbrauwen en liet zijn tong verleidelijk over zijn lippen glijden.
“Maar natuurlijk..” antwoordde May zwoel, waarna ze zich omdraaide en haar vinger in haar keel stak. De andere drie jongens begonnen te lachen, terwijl Tom alleen maar beledigd voor zich uit staarde. Hij was het blijkbaar niet gewend om afgewezen te worden. Grinnikend draaide May zich weer om, begroette de jongens en ging zich toen omkleden zodat ze toch nog wat kon gaan leren.

“Dat meen je niet!” gilde Evy en haar ouders keken haar bestraffend aan vanaf de andere kant van de tafel. “En dat zeg je nu pas?”
“Ja hallo, jij was de hele tijd in je kamer aan het meezingen, waardoor je me niet hoorde.”
“Het is zo oneerlijk. Jij vind de jongens helemaal niets en mag met ze touren.” Evy trok een pruillipje en keek zielig voor zich uit.
“Het is ook nog helemaal niet zeker dat May gaat hoor liefje.” May keek haar vader met een opgetrokken wenkbrauw aan. “We kennen die jongens helemaal niet en je hebt niets met ons overlegd.”
“Nee, maar de laatste keer dat ik het gelezen heb stond er toch echt in de wet dat ik mijn eigen beslissingen mag nemen vanaf mijn achtiende verjaardag.”
“Dan nog, zolang je met ons onder een dak woont overleggen we dingen jongedame! En ik ben het niet eens met dat gedoe.”
“Nou, mag ik tijdens mijn examens nog blijven of moet ik meteen mijn spullen inpakken?” Ze keek haar vader woedend aan en haar moeder keek hen beide geschrokken aan.
“Papa bedoeld het niet zo lieverd, natuurlijk mag je blijven!” antwoordde ze, voor haar vader zijn mond weer open kon trekken en chagrijnig schoof May haar bord voor zich uit.
“Geen honger meer..” mompelde ze vervolgens en stond op om de tafel te verlaten. Ze besloot boven nog maar wat te gaan leren en toen ze eindelijk haar boeken goed en wel open had werd er op haar deur geklopt.
“May?” Het was Evy die in de deuropening stond en ze had een schaaltje ijs meegenomen, May haar favoriete toetje. May klopte uitnodigend naast zich op haar bed en gooide haar boeken weer aan de kant.
“Nou, vraag maar raak..” grinnikte ze, waarna ze het schaaltje ijs aannam en het in rap tempo leeg begon te eten. Haar zusje ging er eens goed voor zitten en begon toen een enorme stroom vragen op haar af te vuren.
“Waren ze echt zo knap? Heb je ze horen zingen? Heb je ook met Tom gepraat? Mag ik ze ontmoeten? He-”
“Rustig Eef! Ik kan moeilijk al je vragen onthouden. Even denken.. Ik vond ze niet echt knap en heb ze ook niet horen zingen. Ik heb wel met Tom gepraat en als je me niet enorm voor schut zet willen ze je vast wel een keer ontmoeten.”
“O-mein-gott. Dit is zo vet, ik moet dit meteen aan mijn vriendinnen vertellen!” gilde Evy waarna ze naar haar kamer rende en met veel lawaai de computer aanzette. Nog geen twee seconde later hoorde ze Bill zijn stem door haar kamer schellen en ze schudde even vermoeid haar hoofd, waarna ze haar wiskunde boek weer oppakte en begon te lezen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.