FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 21

(Artemis pov)
Verbluft kijk ik naar het tafereel voor me. Snape kijkt met uitpuilende ogen naar mijn moeder. "Dit kan je niet menen." Fluistert hij. "Spijtig genoeg is het wel waar, Severus. Je moet haar helpen." Antwoord mijn moeder. "Als je bij hem weg was gegaan was dit nooit gebeurt!" Roept hij verontwaardigt. "Waar kon ik heen? Jij deed alsof het nooit gebeurt was en ik had geen geld ik had niks." Roept mijn moeder. Ik hoor de pijn in haar stem. "Je stuurt haar op zijn minst naar Hogwarts zodat ik haar in het oog kan houden." Bijt Snape mijn moeder toe. "Nee ik ga met haar vluchten." Antwoord mijn moeder bruusk. Dan zal Voldemort je vinden. Jou dochter zal hij gevangen nemen en jou zal hij vermoorden. Wat dan?" Vraagt Snape op een hatelijk toontje. Weer glijden er tranen over mijn moeders wangen. "Als je beloofd haar nooit te vertellen dat jij haar vader bent. Ik wil dat Albus voor haar zorgt, ik vertrouw jou voor geen haar." Mijn moeder spuugt de woorden uit. "Oke, maar dan kom jij pas terug wanneer ik een tegengif heb gevonden voor onze dochter en wanneer Voldemort verslagen is door the choosen one." Antwoord Snape vastberaden. "Maar dat kan nog jaren duren." Snikt mijn moeder uit. "Sorry, Penelope. Je vertrouwt me dan misschien niet, en misschien heb je daar wel het grootste recht toe, maar ik ben geen onmens. Nu ik weet dat het kind van mij is wil ik dat het zo veilig mogelijk is, en ook dat haar moeder in leven blijft. Een moeder is heel belangrijk." Ik zie dat Snape dit zegt vol emotie, en plots heb ik zoveel respect voor hem. Hij had mijn moeder niet weg gestuurd voor eigen belang maar omdat hij wou dat mijn moeder bleef leven. Mijn moeder daarentegen wilde niet dat ik wist dat Snape mijn vader was omdat ze bang was dat ik dan meer sympathie voor mijn vader ging krijgen. Eigenlijk was dat best wel egoïstisch. Wanneer we uit de pensieve komen, rollen de tranen over mijn wangen. Dankzij mijn moeder had ik nooit een band kunnen opbouwen met mijn vader, ookal was hij nog zo dicht bij me. "Kom hier mijn meisje, ik weet dat dit niet fijn was om te zien, maar je moet het weten." Zegt hij zacht. "En wat nu, Albus?" Vraag ik met een stem vol wanhoop. "Ten eerste, je mag me nog altijd zien als je grootvader, ik heb je opgevoed tot de vrouw die je vandaag bent. Ik zal altijd jou familie blijven. Ten tweede, ik denk dat je eens een bezoekje moet brengen aan je vader." Antwoord hij.

Reacties: