FanFic.nl

De Grote Vijf

Rapunzel

Rapunzel P.O.V.

Bloem vol glans en gloed,
Laat je krachten vrij,
Draai de klok terug,
Geef wat ooit was aan mij,

Haal de pijn weer weg,
Wijzig ’t lot hierbij,
Red wat is vergaan,
Geef wat ooit was aan mij,
Ooit was aan mij.

Zoals ze al vanaf kinds af aan bij me deed, borstelde mijn moeder mijn haar, terwijl ik een liedje aan het zingen was. Het liedje kende ik al vanaf dat ik kon praten. Dat waren bijna de eerste woorden die ik kon zeggen.
Mijn haar stopte met gloeien en Moeder stond op en liep naar de keuken. Ik bleef even voor de openhaard zitten, nerveus met mijn 20 meter lange haar spelend. Vanavond ga ik het haar vragen. Vanavond, ga ik vragen of ik de toren uit mag om naar de zwevende lichtjes te kijken.
Na een twintig minuten kwam Moeder terug met mijn favoriete gerecht in haar handen, hazelnootsoep. Ze zette het op tafel en ik liep er naartoe.

‘Bloem, je moet wel wat eten,’ zei moeder opeens. Ik schrok op en keek naar haar kom. Zij had haar soep al op, en dat van mij, lag er onaangeroerd bij. Oké, het word nu of nooit.
‘Moeder?’
‘Ja, Rapunzel?’
‘U weet dat morgen mijn verjaardag is, toch?’
‘Nee, nee, nee. Dat kan niet. Jouw verjaardag was vorig jaar.’
‘Dat is het grappige van verjaardagen, ze, keren jaarlijks terug.’ Zuchtend ging ik voorover gebogen in mijn stoel zitten. ‘Moeder, ik word straks achttien. En ik wilde u vragen. O, wat ik echt graag wil deze verjaardag. Eigenlijk, wat ik al een paar verjaardagen wil, endatiseigenlijkikweetniethoeikhetmoetzeggen.’
‘Oké, oké, stop met mompelen. Je weet wel hoe ik denk over mompelen. Bla, bla, bla, het is echt heel vervelend, o ik plaag je maar. Je bent verrukkelijk! Ik hou erg veel van je lieverd.’ Met die woorden liep ze naar de andere kant van de kamer, waar ze in een la begon te rommelen. Ik keek naar het schilderij dat ik had gemaakt van de zwevende lichtjes, en toen kon ik me niet meer inhouden.
‘O, ik wil naar de zwevende lichtjes!’
‘Wat?’
‘Ik hoopte eigenlijk dat u mij zou meenemen om de zwevende lichtjes te zien.’
Ze zuchtte. ‘Je bedoelt de sterren.’
‘Nee Moeder, het zijn geen sterren. Ze verschijnen ieder jaar op mijn verjaardag. ALLEEN, op mijn verjaardag. En ik heb het gevoel dat ze bedoelt zijn, voormij. Ik moet ze zien Moeder, en niet alleen vanuit mijn venster, maar buiten. Ik moet weten wat ze zijn.’
‘Ach, Rapunzel. Denk je nou werkelijk dat zoiets speciaal voor jou gedaan zou worden?’ Die woorden deden pijn, maar ik slikte het door en ging verder.
‘Maar ook al zijn ze niet voor mij, ik wilt ze toch eens zien. Dat is mijn aller grootste...’
‘Rapunzel, genoeg, hou erover op.’
‘O, moeder toe nou.’
‘Rapunzel.’
‘Moeder kij–’
‘Hou op over die lichtjes Rapunzel! Jij komt nooit te nimmer buiten de toren! HOOR JE?’
De tranen sprongen in mijn ogen. Nee, dat kon niet. Moeder liet zich zelf vallen in de stoel achter me. ‘Fijn, en nu heb ik het dus gedaan.’
Ik rende naar boven, mijn haar achter me aan slepend. Ik sloot de gordijnen achter me en liet me vallen op me bed, waar ik onophoudend begon te snikken.
Ik heb ongeveer een halfuur zo op bed gelegen. Ik veegde de laatste tranen weg, en zocht mijn kussen en deken op. Na nog een paar keer zacht te snikken, viel ik langzaam in slaap.

‘Rapunzel…’
Traag deed ik mijn ogen open, en keek om me heen. Wie riep me? Ik kon niemand in mijn kamer vinden. Ik stond op het punt om mijn gezicht weer in mijn kussen te drukken toen ik het weer hoorde.
‘Rapunzel…’
Dit keer vond ik waar het vandaan kwam. Zachtjes stapte ik mijn bed uit. Het was ondertussen ergens midden in de nacht. Ik liep mijn kamer uit en wachtte even.
‘Rapunzel… hier heen,’ zei het dit keer. Op mijn tenen liep ik langs Moeder haar kamer, die zachtjes lag te snurken. Ik stond nu beneden aan de trap.
‘Hier heen…’ hoorde ik nog eens. Opeens werd de kamer een stuk lichter. De deur van het raam waar Moeder altijd naar boven komt. Angst overspoelde me dit keer. Ik wou iets bij me hebben voordat ik daar op af ging lopen, helaas lag er alleen een koekenpan binnen mijn bereik. Nou, dan moet ik het hier maar mee doen.
Ik pakte de koeken pan en liep op het raam af.
‘Rapunzel…’ dit keer was het heel dichtbij. Met mijn koekenpan in de aanslag opende ik het andere deurtje, en zag de eigenaar van de stem.
Ze vloog voor mijn raam. Ze had grote vleugels die wild aan het flapperen waren, en ze had een groene huid, met af en toe een paar paars en gele tinten. ‘Wat ben jij?’
‘Ik ben de Tandenfee, maar jij mag me Tand noemen,’ zei ze enthousiast.
‘Waarom ben je hier?’
‘Ik moet je komen halen.’
‘Komen halen?’
‘Dat leg ik later wel uit, maar ga je mee?’ En toen hield ze een soort bol omhoog dat ze in haar hand had. Ik wou meteen ja zeggen, maar toen bedacht ik me iets. Moeder had altijd gezegd dat mensen mijn haar willen hebben. Dus ik trok mijn koekenpan en wees hem haar kant op. Ze deinsde een beetje achteruit.
‘Je gaat niet mijn haar afknippen, he!’ vroeg ik. Ze keek me verbaasd aan. ‘Wel nee joh!’
Ze leek oprecht en eerlijk. Dus ik besloot haar te vertrouwen. Ik deed mijn koekenpan onder mijn arm en keek haar aan.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik. Ze grinnikte. ‘Naar de Noordpool.’
Ze gooide de bal bij me naar binnen. Hij stuiterde drie keer voor dat het ontplofte en een soort deur vormde. Tand vloog naar binnen en ging er door heen. Ze keek me een en gebaarde dat ik ook moest komen.
Vol verbazing volgde ik haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.