FanFic.nl

Drown [SA]

Drown

Een gure wind blaast door de spleten van de houten muren, kippenvel vormt zich als brailleschrift op mijn huid. Mijn hoofd tolt, gedachten gaan van hot naar her en ik kan ze zelf amper bijhouden. Mijn rechterhand omklemt een sigaret, de rook kringelt in de lucht. Mijn linkerarm is gevoelloos van tegen de ruit te leunen. Ik heb hem weer gehad. De droom.
Of nachtmerrie, ik weet het zelf niet meer. Trillerig neem ik nog een trek van de sigaret, en blaas de rook met gesloten ogen uit. De beelden flitsen voor mijn ogen.

Het is nacht, de maan schijnt vol glorie aan de hemel. Wolken sluipen langzaam voorbij, maken de nacht nog donkerder dan het al is. Ik sta aan een meer, op de grasoever met blote voeten. Mijn satijnen witte jurk zwiert mee met de zachte bries die de bomen doet ritselen.
Ik ben niet bang.
Mijn handen hangen verkrampt naast mijn lichaam, ademen is moeilijk.
Ik zet een stap dichterbij, de dauw plakt onder mijn voeten. Mijn ziel schreeuwt zijn naam.
Hij komt niet.
Een uil doorbreekt de stilte, is zich niet bewust van de situatie waar hij getuige van is. Tranen lopen over mijn wangen als vlijmscherpe messen, laten sporen achter van ijselijk verdriet. Ik hoor zijn stem, schreeuwend, fluisterend. Overal en nergens. Dichtbij en ver weg. Ik hoor hem, maar hij hoort mij niet. Nog een stap dichterbij.
Mijn tenen raken het water, de kou schiet rillingen over mijn ruggengraat. Ik ga met mijn hand naar mijn gezicht, volg de sporen zwarte mascara vanaf mijn oog tot in mijn hals, waar ze opdrogen en bevroren blijven hangen. Voetstappen.
Achter me, voor me, het komt van alle kanten. Maar niemand die me bereikt. Ik ben gevlucht van de realiteit, waag me aan een tweede kans in een wereld die niet de onze is. Mijn voeten zijn al geheel onderwater, ik voel de bodem zich vastzuigen aan mijn huid.
Ik lach. Het klinkt als een echo. Een bittere, vreugdeloze schaterlach.
Het moment is bijna gekomen.
Mijn stappen volgen zich sneller op, het bijtende water neemt me in zich op. Ik zie zijn gezicht uit de struiken komen, hij schreeuwt mijn naam. Maar het geluid bereikt me niet, alsof ik in een luchtbel zit die alleen ik kan doorbreken.
Hij rent, ik stap verder.
‘Neee!’
Te laat. Ik ga kopje onder.

Ik weet niet wat het betekent, ik weet niet waarom de dromen steeds hetzelfde blijven. Maar ik heb ze. Soms elke nacht, soms weken niet. Maar als ze opduiken, is de impact altijd even groot. Ik woel en zweet, verdraai mezelf in de lakens. En als ik wakker word, schiet ik recht en hap naar adem, badend in koud zweet, alsof ik echt kopje onder ben gegaan.
Ik steek nog een sigaret op, het enige dat me nog kalmeert na zo’n droom.
Monotoon adem ik de rook in, blaas het terug uit.
In, uit.
En dan, bij de laatste teug hoor ik het.
In de verte.
Zijn stem, mijn naam. Geritsel van bomen, rillingen over mijn ruggengraat. Ik sta op, loop weg. Weg van deze plek. Buiten.
Ik zie hem staan, lijkt even gedesoriënteerd als ik.
Hij komt naar me toe, en plots staan we op nog geen twee meter van elkaar verwijderd. Zijn hand raakt de mijne, hij fluistert mijn naam, alweer.
‘Ik laat je niet kopje onder gaan.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.