FanFic.nl

Keine Freiheit [SA]

It'll never end.

Kaarsjes flikkeren in de donker, zetten het kleine kamertje in een warme gloed. Desondanks zit mijn humeur toch ver onder het vriespunt. De dekens, die behaaglijk warm rond mijn lichaam gewikkeld zitten, voelen verstikkend aan tegen mijn bezweette huid. In mijn gedachten hoor ik zijn stem me een spottende sneer toewerpen.
Watje.
Ik sluit mijn ogen, dwing mezelf om niet in te gaan op het stemmetje in mijn hoofd. Op avonden zoals deze vervloek ik mezelf. Waarom moest ik hem tegenkomen op het moment dat ik een schouder nodig had om op te huilen? Vanaf de eerste dag dat ik me op zijn kamer bevond, schond hij mijn vertrouwen. En toch, toch heeft hij me bijna twee jaar lang kunnen ruïneren. Bewerken alsof ik een schilderij was. Gekneed alsof ik van klei was.
Gewoon een waardeloos nieuwe creatie, in zijn galerij. Ja, zo was het. Ik heb mezelf voor de gek gehouden, waarschuwingen met een geïrriteerde zucht weggewuifd.
En weet je? Ze hadden allemaal gelijk. Stuk voor stuk.
Durf je niet?
Gefrustreerd omklem ik met mijn handen mijn hoofd. ‘Zwijg, laat me met rust…’ jammer ik.
Het helpt niet, flarden van het verleden dringen zich op in mijn hersenen, zetten ondertussen mijn hart in brand. Niet op de goede manier, welteverstaan.
Hij had het beloofd. Beloofd dat hij zou wachten tot ik er klaar voor was. Het waren allemaal leugens. Jongens als hem hebben geen geduld. Ze willen maar éen ding, om daarna koelbloedig hun prooi achter te laten. Ik haat het. Ik haat hem.
Het stemmetje in mijn hoofd blijft me treiteren, blijft hangen als een zeurderige hoofdpijn.
Ik voel de druk van zijn eeltige handen weer, dwingend op mijn huid. Tastend onder mijn kleren.
Hij wist dat ik het niet wou, dat ik er niet klaar voor was. En weet je? Ik denk dat hij ervan genoot.
Dat hij het stiekem leuk vond als ik de volgende ochtend diep in een hoek van de zetel wegzonk, mijn ogen afwezig op de televisie gericht terwijl hij quasi-bezorgd een arm om me heen sloeg.
Als je van me houd, doe je het.
Trillerig slaag ik de dekens van me af, een kaarsje dooft uit door de plotselinge windvlaag.
Ik vecht tegen de tranen. De dag nadat hij die zin uitsprak, vol afschuw voor mij omdat ik hem zijn zin niet gaf, hebben mijn ouders hem aan de deur gezet. En mijn ouders weten het niet eens. Ze hebben geen flauw idee van de pijn die ik doorstond, nog steeds doorstà. Ik kan het zelf bijna niet geloven dat ik nog gevóchten heb om hem te laten blijven. Nu zie ik het in, de pijn die ik twee jaar lang in een hoekje van mijn ziel heb opgesloten slaagt nu als een bom in.
Hij gebruikte me.
Mij, mijn beste vriendin, nog een ander meisje van school. En ik zag het niet, kwam voor hem op en verloor de mensen die het nauwst aan mijn hart lagen. En het kon hem niets schelen.
Ik voel nog steeds hoe hij woedend rakelings naast me sloeg, zijn handen tot vuisten gebald. Omdat ik hem afwees, niet voor het eerst.
Want ik wou het niet meer. Altijd zei ik tegen mensen dat ik mijn mannetje wel kon staan, dat zoiets mij niet zou overkomen. Maar de waarheid is dat als je echt in zo’n situatie terechtkomt, het verdomt moeilijk is om op te komen voor je rechten en je lichaam. Het breekt je, scheurt je in stukken, maar je ziet het niet in.
Op een avond, toen hij me smeekte hem terug te nemen begreep ik wat ze bedoelden met “Liefde maakt blind.” Want hij dacht dat ik nog steeds blind was.
En toen hij me aan de schoolpoort probeerde te kussen, was ik sterker dan hem. Ik draaide mijn hoofd, duwde hem van me af en zei ‘Ik ben niet blind meer.’ Toen ben ik weggegaan.
En toch, op nachten zoals deze voel ik zijn aanwezigheid. In mijn hoofd, als een stem. In mijn buik, als een knoop.
Ja, hij heeft me geruïneerd. En dat uit zich in onzichtbare littekens, zowel op mijn huid als op mijn ziel.
Ik voel hoe de kalmte weer mijn lichaam overheerst, en blaas de kaarsjes uit.
Het is voorbij, hoopt mijn hart, ik kan gaan slapen. Maar ik weet beter.
Het is nooit helemaal voorbij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.